Die eerste keer blijft je altijd bij… Vasek zoekt lichamelijk contact!

Wekenlang heb ik bij Vasek in de kennel en op de wei gezeten. Tegen hem gepraat, snoepjes gegeven en hem uitgebreid geprezen als hij toenadering zocht. Hij kwam inmiddels redelijk vaak bij me zitten, met zijn rug tegen mijn been aan. Maar als ik hem wilde aanraken, verstarde hij meteen, liet zijn tanden zien en gromde. Wie of wat had dit hondje toch zo bang en wantrouwend gemaakt. Daar moest echt heel wat voor zijn gebeurd. En al vanaf jonge leeftijd. Vasek had geen opvoeding gehad; kende geen commando's en sociaal contact was hem echt helemaal vreemd. Hij wist niet hoe hij met soortgenoten om moest gaan en had nooit geleerd om te spelen. Niet met andere honden en ook niet met mensen. Zo ontzettend triest. Toch was ik er van overtuigd dat het einde van zijn kunnen nog lang niet in zicht was. We waren op dat moment een week of 10 bezig – en ik was maar 2 keer in de week op het asiel – en hij was toch al best veel veranderd. Je moet het grootse zien in de kleinste stapjes… Dat blijft een lastig iets hoor. Maar ik deed mijn best. Ook al had ik soms het gevoel dat we stil stonden en was ie af en toe ineens weer zo boos en onhandelbaar dat ik vreesde dat we weer helemaal terug bij af waren. Maar ook dat hoort er bij. Soms was het echt twee stapjes vooruit en één stapje terug. Ik zag hem natuurlijk ook maar twee keer in de week en op de dagen dat ik er niet was kon er zo veel gebeuren, waar ik tijdens mijn één-op-één-sessies dan weer 'last' van had. Dan was hij weer ergens van geschrokken of was het omdoen van de riem (die als een soort van lasso rond zijn nekje werd gehengeld) niet zo soepel verlopen… Dat alles maakte de revalidatie van Vasek lastig en een echte uitdaging. Maar het gaf tegelijkertijd ook aan waartoe hij in staat was. Want als hij onder die omstandigheden in zo'n betrekkelijk korte tijd al zoveel veranderd was… Kun je nagaan wat hij in de juiste thuissituatie zou kunnen bereiken!

Vasek

Vasek stelde me niet teleur. Het zal zo rond week 12 zijn geweest. Ik zat weer in zijn kennel, een beetje gedachteloos voor me uit te staren, toen Vasek ineens op mijn schoot sprong en ging liggen. Ik wist niet wat me overkwam! Ik durfde me in eerste instantie niet te verroeren, bleef stokstijf zitten, durfde geen geluid te maken en heb volgens mij zeker een halve minuut lang zelfs mijn adem ingehouden. :-) Het liefst had ik het uitgegild. Iedereen erbij geroepen, ze laten zien wat er zojuist gebeurd was: Vasek zat op schoot!! Een wonder, een megadoorbraak. In stilte was ik helemaal lyrisch. Toen ik me na even durfde te ontspannen, heb ik mijn hand op zijn rug gelegd en hem zacht toegesproken. Een fractie van een seconde verstarde hij, maar onmiddellijk daarna gaf hij zich over aan mijn aanraking. We hadden écht lichamelijk contact. Ik heb hem heel voorzichtig gekroeld, achter zijn oren en achterop zijn bol. Af en toe trok hij even kort zijn lipje op. Dan vond hij het iets te spannend worden. Dan stopte ik met aaien, zodat hij zich weer kon ontspannen. Zeker 10 minuten lang heeft hij die eerste keer op mijn schoot gelegen. Ongelofelijk, wat was ik blij en trots! Wat een vreselijk dapper manneke!

Vasek komt op schoot!! Tijdens een van die 'schootbezoeken' is het me heel stiekem gelukt om Vasek een halsbandje om te doen. In mijn volgende blog lees je hoe…

Vanaf dat moment had Vasek een nieuwe favoriete plek: mijn schoot. :-) Ik kreeg soms zelfs niet eens de kans om fatsoenlijk te gaan zitten. Dan hing hij al over mijn benen, voordat mijn achterste de grond had geraakt. Haha. Langzaam maar zeker accepteerde hij het ook dat ik hem aaide. Sterker nog, hij begon er zelfs van te genieten. De eerste keer dat hij uit zichzelf zijn bol onder mijn hand duwde, maakte mijn hart een sprongetje. Dat was voor mijn gevoel echt een hele grote overwinning. Misschien nog wel groter dan het moment dat hij voor de eerste keer op schoot kwam. Hij vroeg niet alleen om lichamelijk contact, hij vroeg om genegenheid! Binnen bepaalde grenzen, dat dan weer wel. Hij vond het heerlijk als ik hem achter zijn oren kriebelde, over zijn bol aaide of zijn nekje masseerde. Maar de rest van zijn lijfje bleef verboden gebied. Nog wel. Ach, we moesten iets te wensen overhouden, toch? Niet lang nadat hij voor de eerste keer bij mij op schoot was gesprongen, vond hij overigens ook met het grootste gemak de schoot van anderen. Tenminste van de collega's die stoer genoeg waren om bij hem in de kennel of op de wei te gaan zitten. ;-)

En weer konden we iets afstrepen van het 'lijstje' dat ik een dikke drie maanden eerder had gemaakt:

Fatsoenlijk de kennel in komen Ö

Geen agressief gedrag als ik in zijn kennel was Ö

Bij me durven komen Ö

Snoepjes uit mijn hand durven eten Ö

Lichamelijk contact Ö

Op naar de volgende stap: een halsbandje omdoen en hem op een normale manier kunnen aan- en aflijnen.