Het asiel waar ik werk heeft een anti-inslaapbeleid. Bij ons worden dieren die fysiek en mentaal gezond zijn nooit ingeslapen. Ook niet wanneer ze er al heel lang zitten, heel bang of verwilderd zijn, een keer gebeten hebben of om welke reden dan ook moeilijk te herplaatsen zijn. Alleen wanneer een beestje ondraaglijk lijdt en er geen uitzicht is op herstel of wanneer een dier zodanig in zijn gedrag gestoord is dat hij een (groot) gevaar vormt voor zijn omgeving, wordt die vreselijk moeilijke beslissing genomen. In alle andere gevallen blijft een hond of kat bij ons wonen tot hij een nieuw, goed thuis heeft gevonden. Zelfs al duurt dat jaren.
En dat gebeurt dan ook regelmatig, zowel bij de katten
als bij de honden. Meer dan ons lief is. Bij de katten valt het op dit moment
gelukkig heel erg mee. De jonge Noekan woont het langst bij ons, een half jaar.
Bij de honden is het beeld een stuk triester. Daar wachten er maar liefst 5 al
meer dan anderhalf jaar op een thuis. Jabulani spant de kroon, hij is op 27
juni 2010 in het asiel terecht gekomen en verblijft nu dus al bijna 4 jaar (!)
bij ons. En ook Touty woont al bijna drie jaar bij Hokazo. Dat zijn toch wel
verdrietige mijlpalen. Cora, Casper en Beau zijn de overige drie viervoeters
die al meer dan 18 maanden asielverblijf achter hun naam hebben staan. Het zijn
geen van alle de meest makkelijk te plaatsen honden. Was dat wel zo geweest,
dan hadden ze er waarschijnlijk ook niet meer gezeten. Maar het zijn ook lang
niet allemaal vreselijk moeilijke viervoeters, al vragen sommige wel om een wat
meer ervaren baasje. Zoals Touty.
Het verhaal van ‘de complexe vrijdoos’ Touty
Touty… Als ik aan Touty denk smelt mijn hart.
Onmiddellijk en altijd. Het is zo’n beetje de grootste vrijdoos die op dit
moment bij ons woont. De term ‘knuffelkont’ zou gewoon echt geen recht doen aan
zijn kwaliteiten op dat gebied. Touty is mijn ‘troosthond’. Hij voelt feilloos
aan of ik lekker in mijn vel zit of niet. De allereerste keer dat hij me dat
liet zien, een paar jaar geleden, was ik echt in- en in verdrietig. Ik zie me
nog zitten, op een stoel, voor de poort van de ezelwei. Sissy, één van onze ezeltjes,
was doodziek en ik zat te wachten tot mijn collega kwam met de trailer, zodat
we haar naar een gespecialiseerde kliniek konden brengen. Sissy heeft het
helaas niet gehaald en dat was echt een vreselijke periode, dus ik wil er niet
te lang over uitweiden. Maar toen ik daar op die stoel zat te wachten, kwam een
andere collega voorbij met Touty, meters bij me vandaan. Ze gingen wandelen,
één van Touty’s favoriete bezigheden. Toch weigerde hij nog een stap te zetten
toen hij mij zag. Hij moest en zou naar me toe… Gelukkig gaf mijn collega
gehoor aan zijn dringende verzoek, want de intense knuffel die ik vervolgens
van Touty kreeg, zal ik nooit vergeten. Hij rende naar me toe, zette zijn poten
op mijn schoot en likte de tranen van mijn gezicht. Toen ik op de grond
knielde, sloeg hij letterlijk zijn pootjes om mijn nek en legde zijn bol op
mijn schouder. Ik heb hem stevig omhelsd, mijn hoofd tegen het zijne, en zo
hebben we minutenlang gezeten… Nu nog krijg ik een brok in mijn keel als ik aan
dat moment terugdenk. Het was zó intens, zo lief, zo meelevend. En het is zó
Touty.
 |
| Touty |
Touty is altijd vrolijk als ik hem zie; in de kennel,
op de wei of buiten als hij aan het wandelen is. Ik neem altijd de tijd om hem
even lekker te knuffelen, zelfs door de tralies van zijn kennel heen. Dat
laatste zeg ik bewust, omdat veel honden in de kennel – en vooral door de
tralies heen – niet altijd ‘op hun best’ zijn en een intieme omhelzing dan ook
niet altijd het beste idee is. Maar bij Touty wel. Het is een heerlijke, enthousiaste
en grappige vent. Van tijd tot tijd zo gek als een deur. ;-) Loopt het liefst
de hele dag met een stuk deken of knuffel in zijn bek. En als je bij hem op de
wei gaat zitten, kruipt ie graag op schoot of werpt zich bij iedere stap die je
zet voor je voeten, rolt op zijn rug en steekt zijn pootjes in de lucht. Net zo
lang tot je eindelijk toegeeft en hem een, minimaal 5 minuten-durende,
buikmassage geeft. Daar is ie écht dol op. En als ik behoefte heb aan één van
zijn beroemde troostknuffels, hoef ik daar nooit om te vragen. Dat voelt hij
onmiddellijk. Hij aarzelt op zo’n moment geen seconde, slaat zijn poten om mijn
nek en likt mijn gezicht af of legt zijn bol op mijn schouder. Dus ja… als ik
aan Touty denk… dan smelt mijn hart. Ik vind hem geweldig, met al zijn
eigenaardigheden. Waar ik overigens zelf nog nooit mee te maken heb gehad en
zelfs nog nooit getuige van ben geweest, maar hij heeft ze wel degelijk.
Helaas. Anders had deze grote vrijdoos natuurlijk allang een warm eigen thuis
gehad…
 |
| Touty en zijn knuffel... een bekend beeld :-) |
Touty is op 17 juni 2011 bij ons binnengekomen. Er
werd afstand gedaan van de toen vierjarige jongen, omdat hij beet. Niet
voortdurend en niet bij iedereen, maar wel als hij bijvoorbeeld onder tafel lag
te doezelen en schrok van bewegende voeten. Een bekend Cocker-trekje. In elk
geval van degene die onvoldoende opvoeding hebben gehad. Inmiddels weten we dat
Touty ook in andere situaties wel eens kan happen. Als je bijvoorbeeld
onaangekondigd een takje uit zijn lange staartharen wil halen of – voor hem
onverwacht – zijn pootjes vastpakt. Zijn hap of snauwende waarschuwing is
meestal een schrikreactie en handelen met beleid kan dan ook veel leed
voorkomen. Buiten dat ‘hap-minpuntje’, is Touty vooral een enorme charmeur. Ook
naar vreemden toe. En het is dan ook vooral dankzij die eigenschap dat hij
sinds zijn oorspronkelijke binnenkomst al vier keer (!) een nieuw thuis heeft
gevonden. Keer op keer leken de omstandigheden ideaal en hadden zijn nieuwe –
uitgebreid gewaarschuwde – baasjes echt de beste bedoelingen. Maar keer op keer
kwam Touty terug… Eén belangrijke conclusie hebben we wel kunnen trekken uit al
zijn plaatsingen: Touty is heel goed in staat om zich uitstekend te gedragen
bij één baas. Op een enkele hap in de eerste één of twee weken na, vonden er
gedurende zijn verblijf (van soms maanden) steeds bij één persoon geen
bijtincidenten plaats. Bij degene die zich het meest als ‘zijn baasje’ gedroeg,
liet Touty zich alleen maar van zijn beste kant zien: de charmeur, de vrijdoos,
de ‘ik-luister-ontzettend-goed-viervoeter’. Hij heeft daarbij overigens geen
voorkeur voor geslacht; de ene keer was het de man des huizes, de andere keer
de vrouw. Het ideale thuis voor Touty zou dan ook een rustig één-persoonshuishouden
zijn. Tenzij beide baasjes zich consequent en in gelijke mate als baasje
gedragen. Van kinderen is dat natuurlijk bijna niet te vragen, dus een
huishouden met kinderen is echt niet verstandig. Ook andere viervoeters zijn
niet aan te raden. Op katten reageert Touty sowieso vrij fel, bij andere honden
is dit wisselend. Te wisselend. En het is voor Touty heel belangrijk om in een
rustige, stabiele omgeving te leven. Niet alleen vanwege zijn ‘hap-gedrag’,
maar ook vanwege zijn epilepsie. Veel last heeft hij overigens niet van deze
aandoening; een aanval krijgt hij slechts heel sporadisch en hij heeft er ook
geen medicijnen voor nodig. Maar in een omgeving met te veel (negatieve)
prikkels kan dat anders zijn. En dat willen we natuurlijk niet.
 |
| Touty |
Tot zover het verhaal van Touty. In zijn volle glorie,
open en eerlijk. Ik heb het tweede deel van zijn verhaal uiteraard al tig keer
gehoord. Nog nooit meegemaakt en zelfs nog nooit gezien. Voor mij is Touty dan
ook alleen maar ‘mijn troosthond’. Ik hou me nooit in als ik hem knuffel, geef
me volledig over aan de kleine intieme momentjes die we zo vaak samen delen. Ik
heb bij Touty geen enkele reserve, althans niet als het om knuffelen of de
alledaagse handelingen (zoals aan- en aflijnen) gaat. Natuurlijk zal ik nooit
onverwachts aan zijn staart of poten gaan plukken. Een gewaarschuwd mens telt
immers voor twee. Maar dat is inmiddels zo ingeburgerd (en overigens iets dat
ik in principe bij geen enkele hond doe), dat het me totaal geen moeite kost en
ook geen enkele belemmering vormt voor een ongecompliceerde en intieme relatie
met Touty. En ik ben daarin overigens ook niet uniek, voor veel van mijn
collega’s is Touty alleen maar ‘die enorme vrijdoos’. Een enkeling is zelfs zo
verliefd, dat ze met grote regelmaat in de pauze (van haar betaalde job) op en
neer rijdt naar het asiel voor een ontspannen wandeling met Touty. Tja, zoals
ik al zei… tis een échte charmeur. ;-)
Interesse in Touty? Kom dan snel een keertje
kennismaken! Hij wacht al zo ontzettend lang…
Touty verblijft bij
Dierenopvangcentrum Hokazo in Uden, Lange Goorstraat 6, telefoonnummer: 0413-260546, e-mail: admin@hokazorg.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten