dinsdag 17 september 2013

Van Bliksem naar Boyke… Dagboek van een angsthaas (deel 5)

Onze angsthaas Bliksem is op maandag 12 augustus verhuisd van het asiel naar een pleeggezin. De kleine man zat op dat moment al ruim 8 maanden in het asiel en bleef – ondanks onze inspanningen – erg bang voor mensen. In het asiel zijn onze mogelijkheden beperkt en om zijn plaatsingskansen te vergroten bood Eveline aan om Bliksem bij haar thuis te onderwerpen aan een intensieve socialisatiecursus. ;-) Dat aanbod hebben we met twee handen aangegrepen! Pleegmama Eveline houdt een dagboek bij van de ontwikkelingen van Bliksem, die ze inmiddels liefkozend Boyke heeft genoemd. 
Het dagboek van Bliksem is geschreven door Eveline, door de ogen van Bliksem.

Eveline en Boyke hebben een weekje vrij genomen. Even een paar dagen zonder pottenkijkers. Of meelezers. ;-) We pakken de draad weer op bij woensdag 11 september.

Nou vooruit dan... één foto uit de 'vrije week'. :-) Boyke op zaterdag 7 september. Hij laat zich zonder mopperen over zijn rug aaien!

Dag 31 - woensdag 11 september

Oei, ik heb last van mijn ochtendhumeur. Ja, wat wil je ook… ik ben een nachtdier… En dan is half 8 s' morgens veeeeel te vroeg om kunstjes te doen waarvoor je heel wakker moet zijn. De hele dag zat ik niet lekker in mijn vel. Ik werd ook steeds afgeleid door vogeltjes die voorbij vlogen en dartelende vlinders en zelfs een spinnetje dat zich langzaam naar beneden liet glijden. Op zich wel hele leuke en zelfs hele mooie diertjes die ik zag, maar toch… nee ik voelde me nog steeds niet op mijn gemak. Vrouwtje merkte het ook, want ik stond steeds in de aanvalshouding. Klaar om haar een flinke tik te geven.

En dan staat ze toch weer voor mijn neus en wil ze een foto van me knippen. Maar dat gaat zomaar niet. Dus ik blaas. Waarom weet ik ook niet, maar ik vind het maar niks. Als ik iets leuks doe, moet ik meteen op de foto. Vrouwtje is dan zo trots op me, wil de mooie momentjes voor altijd vastleggen. En aan iedereen laten zien. Dat zegt ze tegen me. Ja hallo. Aan iedereen? Nee, dan wachten we toch nog maar even met knippen hoor. Ze weet toch dat ik nog een beetje bang ben voor dat zwarte geval. En dan trek ik altijd zo'n raar hoofd... Ik wil niet dat iedereen me zo ziet hoor. Ze wacht nog maar even, totdat ik er zelf aan toe ben. Dan kan ze ook een echt mooie foto van me maken. Want ik wil er natuurlijk wel goed uitzien als jullie me bekijken. Ik ben een beetje ijdel, maar dat mag toch wel?

Boyke geniet van het samen spelen! Hij komt echt steeds meer los. Gelukkig lukt het Eveline stiekem toch wel om nog wat mooie plaatjes te schieten voor ons. :-)

Dag 32 - donderdag

Vannacht wilde ik kijken wat het vrouwtje allemaal opgeschreven had. Ik was wel nieuwsgierig. En ze moet geen rare dingen over me vertellen natuurlijk. Maar omdat ik geen handen heb net als jullie, ging het niet helemaal goed. Alles lag op de grond. Oei, oei en nu? Ik wist niet hoe ik het allemaal weer op zijn plaats moet krijgen. Dus besloot ik het maar te laten liggen en te wachten hoe het vrouwtje zou reageren. Ik ben rustig op mijn troon gaan liggen wachten.

Het is ochtend, de deur gaat open, daar komt ze… Ik ben benieuwd… Maar het enige dat ze zegt is: "Goeie morgen Boyke. Oh Boyke, wat grappig, heb je weer iets nieuws ontdekt? Goed van jou hoor! Maar als je wil weten wat ik opgeschreven heb, zal ik het wel voorlezen hoor." Wat een wereldvrouwtje heb ik toch hè! :-)

Dag 33 - vrijdag

Het vrouwtje wil steeds foto's maken, maar op de een of andere manier werkt dat bij mij niet zo goed. Want als dat ding tevoorschijn komt, begin ik meteen te blazen. Vraag me niet waarom, maar ik vind het gewoon een raar en eng ding. En dan dat geklik en af en toe komt er zelfs ineens een hele felle lichtflits uit! Dan schrik ik me het laplazarus man. Vrouwtje zegt steeds dat ik niet zo raar moet doen en dat het ding me niet zal opeten… Nou dat weet ik zo net nog niet hoor... Hmm, het zal wel even duren voordat ik er vertrouwen in heb… En dan mag ze foto's maken zoveel ze maar wil!

Hoewel ik weet dat het heel fijn is om met haar hand geaaid te worden, geef ik haar toch een paar flinke tikken op haar hand. Nou, dan niet Boyke, zegt ze. Zullen we het dan met een speeltje proberen? Ach, daar heb ik ook geen zin in. Ik ga lekker luieren in de zon, misschien straks. Maar ook later op de dag heb ik nog steeds geen zin. Dus we wachten wel af wat morgen brengt.

Persoonlijk mijn absoluut favoriete foto tot nu toe! Wat ziet hij er heerlijk ontspannen en gelukkig uit...

Dag 34 - zaterdag

Soms is het net alsof ik weer helemaal opnieuw moet beginnen. Begrijpen doe ik het niet. Vandaag ook weer. Ik heb veel naar het vrouwtje geblazen. En toen ging het ineens weer goed. Was ik rustig en blij toen het vrouwtje dicht bij me kwam zitten. Gezellig, zo samen. Maar wat krijgen we nou? Ik loop over de vensterbank en ga naar mijn schuilplaats. Ik trek me weer terug. Wat ben ik toch een rare hè, ik weet ook niet waarom... Vrouwtje staat op en verlaat de kamer. Shit. Dan komt ze weer terug en gaat weer zitten. Ik ren snel de vensterbank op en ga - vreemd genoeg - heel dicht bij haar liggen terwijl ze aan het schrijven is. Ben ineens heel ontspannen, eet van het lekkere hapje dat ze voor me neergezet heeft, strek me daarna heerlijk uit en ga naar mijn bedje. Het vrouwtje snapt hier niks van en ik al helemaal niet… Ik lijk wel een knipperlicht zegt het vrouwtje. Van groen, naar oranje, naar rood, naar groen, naar oranje, enzovoort. Ik heb geen flauw idee wat ze daarmee bedoelt. Ik ben altijd rood hoor! Maar goed, ik ga wél lekker ontspannen de nacht in. Welterusten allemaal!

Van rood naar groen in slechts enkele minuten tijd... :-) Het is dus ook vaak omgekeerd. 

Dag 35 - zondag

Goeiemorgen allemaal! Ik voel me geweldig vandaag! Rustig en ontspannen lig ik te wachten wat de dag zal brengen. Heel stoer loop ik naar de plek waar ik heel dicht bij het vrouwtje kan zijn. Ik lig lekker languit te genieten van de zon. Dit heb ik nog niet meegemaakt… zo'n heerlijke rust in mijn lichaam... Ik kan niet uitleggen hoe het voelt; alsof ik zweef en alle spanning uit mijn lijf vloeit. Vrouwtje laat me lekker rustig mijn gang gaan. Alles wat ze zegt is: "Lekker genieten Boyke, dit heb je verdiend." Echt een heeeeerlijke dag vandaag. :-)

Dag 36 - maandag

Geeuw, even uitrekken hoor. Een nieuwe week begint weer, dus word ik vroeg wakker gemaakt. Niets voor mij zo vroeg… Ik blaas, ik brom en blaas nog eens. Nee, kom straks maar terug, want ik heb nu nergens zin in. 's Middags is er niet veel veranderd. Het vrouwtje komt en gaat maar weer. Soms voel ik me daar wel heel rottig onder hoor. Ze doet zo haar best voor me… Waarom doe ik toch zo raar? Maar ze reageert nooit vervelend als ik lelijk tegen haar doe. Nooit. Ik denk dat ze me echt goed begrijpt… misschien wel beter dan ik mezelf begrijp.

Spannend... weer iets nieuws voor de kleine Boyke! Hoe zal hij daarop reageren?

Vanavond ben ik weer een andere Boyke. Gelukkig! Misschien omdat ik weer iets leuks op mijn kamer gekregen heb? Spannend!! Nou ja… Ik weet eigenlijk nog niet of het echt iets leuks is. Maar het ziet er wel grappig en interessant uit. Ik ga vannacht wel kijken en ruiken wat het is. Want je weet, ik ben een nachtdier en 's nachts slapen de meeste mensen en dan word ik niet gestoord als ik op ontdekkingsreis ga. Ooooh, vergeet ik het bijna te vertellen! Het grote nieuws!! Als het vrouwtje mij aait, dan trilt er iets in mijn keeltje en dat maakt geluid. Dat gaat van prrrrrr prrrrrrr. Een hele nieuwe ervaring voor mij!! En het vrouwtje vindt het geweldig goed van me. Eerlijk gezegd hoef ik er niks voor te doen, het gaat vanzelf, maar ik vind het wel leuk dat ze zo blij is. Het gebeurt wel alleen als ik iets heeeel lekker vind. Ik vind het ook zo geweldig fijn als het vrouwtje in mijn buurt is. Ze is rustig en dan voel ik me op mijn gemak. Dat ziet ze ook, want dan sluit ik mijn ogen en begin te wiebelen alsof ik zo omval en in slaap val. Lieve luilak, noemt ze me dan. En dan klinkt ze altijd heel erg lief. Mijn lieve, lieve vrouwtje…


4 opmerkingen:

  1. Gizmo is al veel verder maar het is zoooo herkenbaar. De ene dag komt ze recht op me af en gaat op schoot zitten spinnen en de volgende dag is ze net een vlo die elke keer als je een hand uitsteekt meteen een meter verderop zit. Met een kop van "vandaag wordt er niet geknuffeld".

    Even over Caylo van Hokazo, ik heb enkele jaren geleden een blinde zwarte poes uit het asiel gehaald, inmiddels helaas overleden. Dat van die meubels is echt een fabeltje wat uit het verhaal kan (moet). Binnen een dag "kende" ze haar nieuwe huis, is altijd netjes op de bak gegaan etc.

    Een blinde kat red zich prima ook al staan deuren soms open en zitten ze soms dicht. Staat er een boodschappentas midden in de keuken of een paar schoenen in de gang. En ze raken echt niet van de wijs als je alle meubels ergers anders neerzet, in minder dan een dag zijn ze aan de nieuwe situatie gewend. Vergeet niet, vrijwel geen ander dier is zo goed uitgerust om in donker te jagen!

    De afgezette tuin vond ze heerlijk, en ook daar wist ze, hoe die er ook bijlag, altijd zonder hulp waar de deur naar binnen zat.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik hoop dat Boyke op een dag net zo ver is als Gizmo!! Dat zou ik echt fantastisch vinden. :-)

      Hmm, ik denk dat je met jouw blinde poes mazzel hebt gehad. Tenminste dat het een hele relaxte, flexibele kat was. Heel mooi beestje zo te horen. Maar de meeste katten zijn zo helaas niet. Katten zijn erg stressgevoelig en zelfs een ziende kat kan al helemaal over de flos raken van een nieuwe inrichting (eerlijk waar). Dus laat staan een blinde. Vandaar dat we dat altijd in het verhaaltje van een blind beestje zetten. Maar aan de andere kant heb je natuurlijk helemaal gelijk als je zegt dat ze zich prima kunnen aanpassen én hartstikke goed vooruit kunnen ook al zien ze niets. Dat is absoluut waar. Als ze zich eenmaal lekker thuis voelen... merk je soms niet eens dat ze niets zien. Heel mooi. :-)

      Verwijderen
  2. Er is eigenlijk nog meer goed nieuws want Gizmo en Isis vechten niet meer! Als ik er bij ben, snuffelen ze inmiddels aan elkaar maar na een seconde of vijf wordt het Gizmo te eng en kruipt ze weg. Isis gaat er dan niet meer achteraan en vindt het best. Echt weer een enorme stap vooruit dat ik ze nu niet meer apart hoef op te sluiten als ik van huis ga.

    Wat bij Gizmo erg goed werkte: Ze zat de eerste weken op de logeerkamer en daar staat bij mij een bed. Gewoon dekbed of deken mee en een uurtje gaan liggen slapen of net doen alsof.
    Gizmo was te nieuwsgierig en kon het niet laten steeds te komen kijken. Na een paar keer was het kennelijk "veilig" en kwam ze er lekker bijliggen op bed. Tenminste, zolang er niet bewogen werd door die bult onder de deken.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat is inderdaad goed nieuws zeg!! Zie je wel? Geduld wordt altijd beloond. :-) Heel goed gedaan. Kan me voorstellen dat het dat allemaal een stuk gemakkelijker maakt.

    Volgens mij hanteert Eveline (de pleegmama van Bliksem/Boyke) zo'n beetje dezelfde tactiek als jij, hahaha. Zij brengt ook echt uren door op zijn kamer... gewoon zitten lezen, tv kijken, schrijven... zonder iets te zeggen. Wat een engelengeduld hè. Ze doet het echt fantastisch!!

    BeantwoordenVerwijderen