Het asiel waar ik werk heeft een anti-inslaapbeleid. Bij ons worden dieren die fysiek en mentaal gezond zijn nooit ingeslapen. Ook niet wanneer ze er al heel lang zitten, heel bang of verwilderd zijn, een keer gebeten hebben of om welke reden dan ook moeilijk te herplaatsen zijn. Alleen wanneer een beestje ondraaglijk lijdt en er geen uitzicht is op herstel of wanneer een dier zodanig in zijn gedrag gestoord is dat hij een (groot) gevaar vormt voor zijn omgeving, wordt die vreselijk moeilijke beslissing genomen. In alle andere gevallen blijft een hond of kat bij ons wonen tot hij een nieuw, goed thuis heeft gevonden. Zelfs al duurt dat jaren.
Het verhaal van de vrolijke ‘bestempelde’ spierbundel Amor
Op 25 augustus 2013 is Amor bij ons binnengebracht.
Wat hij in de pak ‘m beet anderhalve dag daarvoor heeft moeten doorstaan is
eigenlijk met geen pen te beschrijven. Beschimpt, getreiterd, opgejaagd en in
een hoek gedreven… door meer dan één persoon en dat uren lang. Tegen de tijd
dat de professionele hulpdiensten arriveerden was de arme jongen natuurlijk
compleet doorgedraaid. En in blinde paniek heeft hij uiteindelijk een van onze
ambulancemedewerkers gebeten. Verklaarbaar. Logisch. Zelfs de meest
zachtaardige hond zou zich in zo’n situatie met hand en tand verzetten. Maar de
stempel was uitgedeeld: bijtgevaarlijk. Toen een paar dagen later de stofwolken
wat waren gaan liggen en Amor een beetje tot rust was gekomen, werd zijn
eigenlijke karakter zichtbaar. Amor bleek een lieve, vrolijke, speelse jongen.
Niet gevaarlijk en onbenaderbaar, maar heel toegankelijk en dol op aandacht.
Maar de stempel, die dagen daarvoor op zijn ‘paspoort’ was gezet, bleef staan. Die
is onuitwisbaar. En dus wordt elke potentiele, nieuwe baas steeds weer voor
Amor ‘gewaarschuwd’… Zo gaat dat in de hondenwereld. Zeker bij een asielhond en
al helemaal als je een Stafford bent. Begrijpelijk natuurlijk. Een nieuwe
eigenaar moet het volledige verhaal van Amor kennen, wij willen niks verbergen
of verdoezelen. Maar het feit dat hij zo wordt beoordeeld op één incident dat
zich in zijn donkerste dagen heeft afgespeeld voelt niet eerlijk. En het feit
dat hij zo vaak wordt afgerekend (soms zelfs afgeschreven) op basis van één
incident IS gewoon niet eerlijk. Inmiddels is dus ook onze Amor een langzitter,
een lastig te plaatsen, ‘bestempelde’, viervoeter. Een hond met bagage.
Reden voor extra aandacht en de reden waarom ik me in
de afgelopen week wat intensiever met Amor heb bezig gehouden. Dat had ik tot
die tijd eigenlijk nog niet echt gedaan. Natuurlijk ken ik Amor al lang, heb ik
hem eten gegeven en wel eens uitgelaten. Maar elke hond (in elk geval de langzitters)
heeft bij ons zo’n beetje zijn eigen, vaste verzorgers. Een paar mensen die hij
door en door kent en vertrouwt, die hem de broodnodige extra aandacht en
afleiding geven. Niet voortdurend andere, nieuwe gezichten, dat geeft zo’n
beestje ook rust en regelmaat. Niet onbelangrijk in een asiel. En ik behoor(de)
niet tot de vaste fanclub van Amor. Dus heb ik hem – met een redelijk
objectieve blik en houding – in de afgelopen week beter leren kennen. Op de
wei, aan de lijn en in de kennel.
 |
| Amor |
Gewapend met snoepjes ben ik de wei opgegaan, begroet
door een enthousiast op me af stormende Amor. En ik moet zeggen… best
indrukwekkend, die spierbundel. :-) Maar hij liet me netjes binnen en dat heb
ik bij menig hond wel eens anders meegemaakt. Geen geduw, gespring of gewiekste
ontsnappingspogingen. Mooi. Zo snel als hij was gekomen, was hij ook weer
verdwenen. Als een paard in galop over de wei. Amor nam een ‘duik’ in het
zwembadje, viste een tweede tennisbal van de grond, kwam weer op me afgerend,
incasseerde een aai over zijn bol en ging er weer vandoor. Dit tafereel
herhaalde zich in de tien minuten die volgden een heel aantal keer. Eerste (hernieuwde)
indruk: Amor is écht leuk. Een vierjarige pup (geboren rond 1 augustus 2011) die
dol is op spelen, ravotten, water en ballen. Uit enthousiasme een beetje lomp
zo af en toe, maar nooit op een opdringerige of hardhandige manier. En hoewel
hij echt wel van een knuffel houdt, ontbreekt het hem gewoon aan het geduld om
lang genoeg stil te zitten. Tenzij hij is uitgeraasd (maar dat kan best even
duren ;-)).
 |
| Amor |
Tijd voor een snoepje besloot ik na een klein kwartier
en meteen eens even testen hoe het zit met zijn ‘gehoorzaamheidstraining’. Met
tweeënhalve tennisbal in zijn bek, kwam Amor onmiddellijk naar me toe toen ik
hem riep. Ik liet hem het lekkers zien. Dat wilde hij wel, maar ja, dan moest
hij zijn geliefde ballen loslaten… Of niet? Je zag hem bijna denken… Hoe ga ik
dát doen. Geloof me, hij heeft zijn uiterste best gedaan om het snoepje met
ballen en al aan te nemen. Haha. Geen succes. En ook geen probleem, want op het
commando ‘los’ liet hij zijn tennisballen meteen vallen. Op het commando ‘zit’
ging Amor keurig zitten en bij ‘af’ zakte de lieve spierbundel zonder aarzeling
door zijn poten en ging op de grond liggen. Zijn beloning pakte hij heel voorzichtig
en rustig aan, zelfs bij het kleinste stukje heb ik geen tand gevoeld. Met vlag
en wimpel geslaagd voor de basistest dus. Al wist hij wel steeds niet hóe snel
hij na het snoepje de tennisballen weer van de grond moest graaien en er als
een speer vandoor moest gaan. In volle galop denderend over de wei, zwembadje in,
zwembadje uit, met één, twee en heel soms (als het ‘m lukte) drie ballen in
zijn bek. Ach, je kunt niet alles verwachten hè. ;-) We hebben nog een paar
minuten gespeeld en gedold en toen ben ik weer gegaan. Met toch een paar nieuwe
indrukken van Amor. Wat een vreselijk leuke, grappige, slimme hond is dat.
 |
| Amor |
Tot slot nog een paar wapenfeiten. Amor is ontzettend
speels en behoorlijk energiek. Hij geniet enorm van het buitenzijn. Maar
eenmaal tot rust gekomen in zijn kennel, is het echt een lekkere knuffelkont
die het heerlijk vindt om geaaid te worden of gewoon ontspannen samen te zijn. Toch
plaatsen we hem niet bij kleine kinderen. Daarvoor is hij gewoon te lomp. En
met zijn kracht en lichaamsbouw, is het ‘omver-werp-risico’ voor de jongsten
onder ons net iets te groot. Hoe sterk Amor is, merk je ook goed als je met hem
gaat wandelen. In eerste instantie wil hij namelijk graag met volle vaart
vooruit. En zijn volle vaart gaat toch nét iets harder en sneller dan die van
jou. Trekken dus. Maar na even, zeker wanneer hij doorheeft dat jij ‘de leider’
bent, herstelt hij zich en loopt hij keurig mee. Uiteraard liefst met bal in de
bek. Voorbijgangers, met en zonder andere hond, negeert hij. Uit voorzorg plaatsen
we hem echter niet in een huishouden met andere viervoeters; honden of katten.
Na mijn ervaringen met Amor in de afgelopen week,
bekijk ik hem toch weer met nét iets andere ogen. Wie weet, behoor ik
binnenkort toch ook wel tot zijn ‘clubje van intimi’. :-) Hij heeft mijn hart
in elk geval zeker veroverd met zijn vrolijke, grappige, speelse en lieve
streken. Zin gekregen om Amor te ontmoeten? Kom dan snel een keertje
kennismaken, hij wacht al zo ontzettend lang…
Amor verblijft bij Dierenopvangcentrum Hokazo in Uden, Lange Goorstraat 6, telefoonnummer: 0413-260546, e-mail: admin@hokazorg.nl.
