Van Bliksem naar Boyke... Dagboek van een angsthaas (deel 9)

Onze angsthaas Bliksem is op maandag 12 augustus verhuisd van het asiel naar een pleeggezin. De kleine man zat op dat moment al ruim 8 maanden in het asiel en bleef – ondanks onze inspanningen – erg bang voor mensen. In het asiel zijn onze mogelijkheden beperkt en om zijn plaatsingskansen te vergroten bood Eveline aan om Bliksem bij haar thuis te onderwerpen aan een intensieve socialisatiecursus. ;-) Dat aanbod hebben we met twee handen aangegrepen! Pleegmama Eveline houdt een dagboek bij van de ontwikkelingen van Bliksem, die ze inmiddels liefkozend Boyke heeft genoemd. 

Het dagboek van Bliksem is geschreven door Eveline, door de ogen van Bliksem.

 Dag 69 – zaterdag 19 oktober

"Boyke, heel veel mensen zijn zo trots op jou" zegt het vrouwtje "dat je al zoveel durft. Maar wij weten dat we nog héél veel stappen te gaan hebben hè." Heel veel stappen vrouwtje? En als ik heel erg hard ren… zijn we er dan eerder? "Nou Boyke, we doen het maar rustig aan. Dat lijkt me beter." zegt vrouwtje. En als ik heel erg mijn best doe? Krijg ik dan een lintje? "Als je zover bent dat me helemaal vertrouwt, krijg jij van mij een mooi halsbandje. Dan kan iedereen zien hoe knap je bent en hoe hard je ervoor geknokt hebt om dit te bereiken." Hmm, dat bevalt me wel. Ja, dat is goed vrouwtje. We gaan het elke dag weer proberen!

's Middag komt het vrouwtje weer naar me toe. Ze doet een beetje raar en gaat bij me zitten. Ze kijkt me heel serieus aan en zegt "Boyke, lieverd, ik wil je een belangrijke vraag stellen". Oh jee… wat zou er nu weer gaan komen? "Ik ga zo naar het asiel waar jij gewoond hebt. Ik ga ze vertellen dat je hier blijft wonen en dat je nooit meer weg gaat. We hebben samen zoveel meegemaakt, ik kan je echt niet meer laten gaan jongen. Maar ik wil wel graag van jou weten of je het daar mee eens bent." Duh… wat denk je dan!? Natuurlijk ben ik het daar mee eens! Ja vrouwtje, ik wil heel graag bij jou blijven wonen. Mag ik hier dan echt voor altijd blijven? Hoef ik niet meer naar het asiel terug of naar een ander huis met andere mensen? Echt niet? "Nee Boyke, echt niet" zegt het vrouwtje. "Ik zou je veel te veel missen. Ik hou van je, al vanaf dag 1. Jij hoort bij mij en ik bij jou. En vandaag gaan we het officieel maken." Yes, vandaag is een mooie dag! Ik rol me lekker op mijn zij en laat het vrouwtje door mijn haren kroelen. 

Dag 70 – zondag

Een nieuwe dag is aangebroken, hetzelfde ritueel. Hó even, nee… nu gaat het anders… De deur blijft open staan… Nu krijg ik mijn kans! Ik was altijd al nieuwsgierig naar wat er achter die deur allemaal te zien is... Heel voorzichtig loop ik het vrouwtje achterna. Hé, nog een kamer. Maar dan heel anders dan die van mij. Dat zal de kamer van het vrouwtje zijn. Ziet er een beetje zielig uit… Geen krabpaal zoals in mijn kamer. Oh, ik zie het al… die heeft ze niet nodig, want ze gaat steeds de trap op en af. Dus klimmen doet ze genoeg.

Dag 71 – maandag

Vrouwtje gaat slapen. Ze laat alle deuren open staan. Jeetje. Ze zegt: "welterusten Boyke" en dan kruipt ze helemaal onder de dekens. Zou ze vergeten zijn dat de deuren nog open staan? Ik wacht even. Na een tijdje is het zo stil, dat ik even ga kijken of ze er nog is. Ik spring op haar slaapplaats. Wel heel voorzichtig… Ik voel dat ze er nog ligt. De deken voelt zo lekker aan dat ik zachtjes begin te trappelen. Ze wordt gelukkig niet wakker. Het voelt steeds lekkerder en ik begin steeds harder te trappelen. Oh, wat is dit heerlijk!! Maar mijn nagels zijn zo lang, dat ze in de deken blijven haken. Oeps. Vrouwtje wordt wakker. Ze kijkt een beetje verschrikt op en ziet me dan zitten. In de schemering zie ik dat ze vol ongeloof en met grote ogen naar me kijkt. "Goed zo Boyke, grote jongen" hoor ik haar nog net zeggen. Maar ik ben al weg gesprongen. Goed zo zei ze? Dus weer een stapje verder?

Dag 72 - dinsdag

De volgende dag zegt het vrouwtje: "Nou Boyke, je gaat zo ontzettend snel, ik laat de deur van de kamer beneden ook open." Dan komt ze naar boven en wat loopt er achter haar aan? Een grote dikke grijze beer!!! Jemig!! Of toch niet? Even goed kijken, want ik ben zo geschrokken... Och nee, het is een stevige Sumoworstelaar… Voor deze hoef ik niet bang te zijn. Die snuffelt even aan een paar dingen en gaat lekker in een luie stoel liggen. En zo te horen aan het gesnurk ligt ze al in een diepe slaap. Zeker een vermoeiende wedstrijd achter de rug. Hè, wat is dat nu? Mijn haren gaan over mijn hele lijf rechtovereind staan. Ben ik zo geschrokken dat ik nu 2 worstelaars zie? Of kijk ik nu zo scheel? Even door mijn oogjes wrijven. Nee, het zijn er echt twee hoor. Twee precies dezelfde dikke grijze worstelaars! Gelukkig mankeer ik niks aan mijn ogen.

Boyke deelt zijn kamer met Yin en Yang

Dag 73 - woensdag

Vrouwtje gaat naar beneden en ik ga heel voorzichtig achter haar aan. Maar dan komt die bolle ook naar beneden, dus verstop ik me vlug ergens achter. Nu staat dikkiedik ineens recht voor me en ik kan nergens heen… Ik begin te roepen, HELP! Want ik weet dat het vrouwtje dan meteen komt om me te helpen. En daar is ze al. "Boyke" zegt ze "je hoeft je niet te verstoppen, want ze vinden je toch wel." Ohoh, wat nu? Ik ren zo snel als ik kan naar mijn kamer. Vrouwtje komt bij me zitten en houdt alles goed in de gaten. Kijk nou toch! Komt er nóg een viervoeter binnengelopen. Waar komen die ineens allemaal vandaan? Ik laat zien dat ik heel groot ben, zo met al mijn haren omhoog tot aan het puntje van mijn staart. En ik brom even, zo van 'ik ben niet bang hoor'. De zwarte viervoeter doet niets. Pfffff, tot nu toe gaat alles goed. Het vrouwtje vindt het blijkbaar allemaal erg interessant, want ze is de hele tijd aan het filmen. Maar ineens stopt ze. Ze ziet dat ik zo steeds word afgeleid en me niet kan concentreren op de gebeurtenissen om me heen.

Inmiddels ben ik erachter gekomen dat die twee dikke grijze helemaal geen worstelaars zijn, maar superlieve knuffelkatten. Ze heten Yin en Yang en het zijn meisjes. En die mooie zwarte heet Sjoerd. Ik denk dat Sjoerd wel te vertrouwen is… Hij kijkt me vriendelijk aan en loopt langs me te paraderen zonder iets naars te doen. Dus toen hij de gang op liep, ging ik hem een stukje achterna. Wel een beetje spannend… maar verder niks aan de hand. Misschien wordt hij wel mijn speelkameraadje!

Dag 74 – donderdag 24 oktober

s' Avonds is iedereen gezellig beneden in de kamer en wat doe ik? Ik ga een kijkje nemen! Ik kijk eerst toch maar wat voorzichtig rond. Je weet immers nooit wie je allemaal tegenkomt. Dan kijk ik het vrouwtje aan. "Hallo Boyke" zegt ze "kom gezellig bij ons zitten of ga lekker wat rondsnuffelen." Nou, heel even dan… en dan weer snel naar boven.

Boyke verkent voorzichtig de benedenverdieping

Nu blijven alle deuren dag en nacht open, zodat we naar boven en beneden kunnen wanneer we zelf willen. Alleen de deur van de slaapkamer van het vrouwtje is 's nachts dicht. Ze zegt "als ik die deur openlaat, dan lig ik 's nachts naast het bed en de beestenboel in bed." Dat is natuurlijk niet de bedoeling, dat snap ik best wel. Het vrouwtje heeft haar nachtrust heel hard nodig, anders kan ze ons niet goed verzorgen. Mijn kamer, nu onze kamer, wordt nu goed gebruikt. De twee flinke dames liggen de meeste tijd van de dag te snurken en de andere viervoeters komen af en toe op de kamer om wat brokjes uit mijn bakje te eten. Het zijn dezelfde brokjes als die van hun, maar bij mij vinden ze het denk ik lekkerder. Ik weet nog steeds niet hoeveel andere katjes hier in huis leven. Volgens mij heeft vrouwtje een hele kudde. Vandaag ben ik hier al 74 dagen en ik heb inmiddels met 5 medebewoners kennis gemaakt. Zelfs poes Cynthia, die vaak bang is voor andere katten, komt mij boven een bezoekje brengen. Ze kijkt me aan en het klikt goed. Ze is niet bang en snuffelt overal aan waar ik geweest ben. Ook door haar word ik vriendelijk ontvangen. Misschien denkt ze wel 'mmmm een echte mannengeur'. :-) Nou dan mag je toch wel trots zijn toch? Mijn nieuwe vriendje en vriendinnetjes zijn Yin, Yang, Sjoerd, Cynthia en Kiki. Het is best gezellig hier!

Van Bliksem naar Boyke... Dagboek van een angsthaas (deel 8)

Onze angsthaas Bliksem is op maandag 12 augustus verhuisd van het asiel naar een pleeggezin. De kleine man zat op dat moment al ruim 8 maanden in het asiel en bleef – ondanks onze inspanningen – erg bang voor mensen. In het asiel zijn onze mogelijkheden beperkt en om zijn plaatsingskansen te vergroten bood Eveline aan om Bliksem bij haar thuis te onderwerpen aan een intensieve socialisatiecursus. ;-) Dat aanbod hebben we met twee handen aangegrepen! Pleegmama Eveline houdt een dagboek bij van de ontwikkelingen van Bliksem, die ze inmiddels liefkozend Boyke heeft genoemd. 

Het dagboek van Bliksem is geschreven door Eveline, door de ogen van Bliksem.

Hallo allemaal, daar ben ik weer! Na alle veranderingen in mijn kamer en met mij is het vrouwtje weer voor mij gaan schrijven. Ik had het een tijdje veel te druk om al mijn belevenissen te delen. Er was zoveel wat ik moest doen en ontdekken. En mijn vrouwtje had trouwens ook veel te weinig tijd om alles op te schrijven. Die moest zo nodig ook aandacht besteden aan de andere 'knuffels'. Anders voelen die zich achtergesteld zegt ze. En dat wil ze niet. Pff. Stelletje aanstellers. Ze snappen toch zeker ook wel dat ik het veel harder nodig heb? Als straf wilde ik eigenlijk niets meer vertellen. Mijn lippen stijf op elkaar houden. Maar toen zei het vrouwtje dat er heel veel mensen zijn die met mij meeleven en die het leuk vinden om mijn vooruitgang te volgen. Hmm, toen voelde ik me best een beetje belangrijk. :-) Zo veel aandacht en interesse ben ik helemaal niet gewend... Dus ja... hier zijn we weer!

Eigenlijk zijn hier geen woorden bij nodig. Gewoon een relaxte, bijzonder knappe kerel! :-)

Dag 60 – donderdag 10 oktober

Hoe vonden jullie het filmpje? Nu hebben jullie ook met eigen ogen kunnen zien hoe ik geniet van de liefkozingen van het vrouwtje. Ik heb niet gelogen hè? Ik blijf nog wel bang voor haar handen hoor. Maar niet voor de handschoen! Die is lekker zacht en zwart en dan voel ik die rare vingers niet zo door mijn haren bewegen. Heerlijk vind ik het als ze me met de handschoen aait. Vrouwtje denkt dat ik het niet door heb, maar ik zie heus wel dat ze me af en toe een beetje voor de gek houdt. Net als nu. Dan doet ze de handschoen maar half aan en dan aait ze me stiekem toch met een stukje van haar blote hand. Ach, ik doe maar net alsof ik het niet in de gaten heb. Om haar een plezier te doen. Ze doet ook zo haar best. ;-) En eigenlijk vind ik het ook helemaal zo eng niet. Maar ja, geef ze één vinger… Want ik weet wat er nu gaat gebeuren. Steeds als ik haar halve hand toelaat, doet ze stiekem de handschoen helemaal uit en aait ze me plotseling met haar volle hand. Ja hoor, daar gaan we weer… Met een schuin oog zie ik de handschoen op de grond vallen. Ik voel hoe het vrouwtje me met haar blote hand aait. Ik voel al haar vingers! Ik probeer het toch maar even vol te houden. Ik moet ook wel mijn best doen natuurlijk. Hmm. Weet je, het is eigenlijk best te verdragen. Het valt eigenlijk best wel mee. Zo spannend is het helemaal niet. Wow! Ja, dat vrouwtje van mij… die is nog best slim ook. Zo wen ik namelijk wel langzaam aan haar handen. Dan legt ze haar hand naast me neer. Ik weet wat ze wil. Ik ruik en snuffel. Helemaal uit mezelf. Zonder bang te worden!

Dag 61 – vrijdag

Let op, ze heeft weer iets nieuws bedacht hoor. Vrouwtje gaat op de grond zitten eten en wacht totdat ik naar haar toe kom. Ja, grapje zeker, zo gemakkelijk gaat dat niet! Gun me even de tijd ja? Dus ik blijf lekker in de rol van de krabpaal liggen en ga maar een dutje doen. Ze wil me aaien, maar dat laat ik niet toe. Toch raar. Als ze op de stoel zit, vind ik het prima. Maar als ze op de grond zit, vind ik het ineens doodeng. Hmm. Ach, dat zal uiteindelijk ook wel goed komen denk ik. Ik moet er gewoon even aan wennen.

Dag 62 - zaterdag

Om vrouwtje te laten weten dat ik haar echt heel lief vind, spring ik op een plankje van de krabpaal en vraag om een knuffel. (Dat doe ik echt!!) En daar krijg ik me toch een knuffelbeurt! Wow. Ik was zooo aan het genieten dat ik – oeps - ineens zo van de plank af rol. Neeeeheee. Gelukkig heb ik goeie nagels en kan ik me nog nét vasthouden. Anders was zo boems op de grond gevallen. Poeh. In het vervolg toch maar een beetje proberen mijn hoofd erbij te houden zeg.

Dag 63 – zondag

Vrouwtje en ik hebben inmiddels zo onze vaste gewoonten. Als ze naar beneden gaat, krijg ik bijvoorbeeld altijd nog een lekker snoepje. Dan weet ik dat ik weer flink mijn best heb gedaan. Ook nu dus. Ik heb het vandaag echt goed gedaan vind ik, dus ik ga er al helemaal voor zitten. Normaal legt ze het snoepje altijd een klein stukje bij me vandaan. Maar nu niet. Ze legt het snoepje zo met haar hand voor me neer. Pal voor mijn neus! Zo, die durft. Ik geef haar een klein tikje, maar pak toch snel het snoepje. En een tweede. Zonder bang te zijn! Weer een overwinning! Maar bij het derde snoepje gaan mijn haren ineens raar doen... Ze kriebelen en gaan recht overeind staan. Helemaal punkie ben ik. Bang dus. Vrouwtje weet weer genoeg… Maar ze kan het niet laten om zo toch nog even snel een foto van me te maken.

Ik zie er helemaal punkie uit als ik het even niet vertrouw :-)

Dag 64 - maandag

Weet je waar ik trouwens ook ontzettend bang voor ben? Voor die rare voeten! En nu doet het vrouwtje iets waar ik echt helemaal niks van snap. Ze zegt: "Boyke ik weet dat je heel erg bang bent voor mijn schoenen, dus trek ik die maar uit." WHAAA, ze trekt zomaar haar voeten van haar benen! Da's eng zeg! Gek mens. "Nee hoor Boyke" zegt ze "dit zijn niet mijn voeten, maar dit zijn schoenen. Die moeten wij dragen, omdat wij andere voeten hebben dan jullie. Ik laat ze hier staan, zodat je eraan kunt ruiken en er tikken tegen kunt geven zoveel je maar wilt. En dan zul je merken dat schoenen niet eng zijn en niets doen." Hmm. Ik weet niet wat ik daarvan moet denken hoor… Maar goed, als vrouwtje denkt dat het werkt als ze haar nepvoeten hier bij me achterlaat… Misschien dat ik ze vannacht maar eens op mijn gemak ga bestuderen dan.

Vanalles en nog wat... en... de nepvoeten ;-)

Dag 65 - dinsdag

Vandaag is vrouwtje me weer aan het uitdagen. Het gaat nog steeds niet goed als ze met haar hand naar me toe komt, dus ga ik weer tikkertje spelen. Ik verstop me achter de paal. Zie haar hand, geef er een paar tikken op en ren dan weg. Als je graag een gratis tattoo wil hebben, dan moet je bij zijn! :-)

Dag 66 – woensdag 16 oktober

We gaan weer grondoefeningen doen. Het schaaltje met eten staat op de grond, maar ik kijk eerst de kat uit de boom. Niet dat er een boom in mijn kamer staat met een kat erin hoor. Was maar waar! Haha. Ik wacht even af wat er gaat gebeuren, want dat eten zet ze niet voor niets op de grond. Ik spring op de grond, snoep een beetje van het lekkers en… Ja hoor, ik wist dat er iets ging komen. Wil ze me aaien! Ho even, maar dat wil ik nog niet. Dus weg ben ik. Ik loop nu wel steeds meer door de kamer en ik ruik overal aan. Ook aan het dienblad, waar vanalles op staat. Ik kijk nog wel schichtig om me heen, maar het gaat steeds beter. Ja, ik ben best trots op mezelf.

Van Bliksem naar Boyke… Dagboek van een angsthaas (deel 7)

Onze angsthaas Bliksem is op maandag 12 augustus verhuisd van het asiel naar een pleeggezin. De kleine man zat op dat moment al ruim 8 maanden in het asiel en bleef – ondanks onze inspanningen – erg bang voor mensen. In het asiel zijn onze mogelijkheden beperkt en om zijn plaatsingskansen te vergroten bood Eveline aan om Bliksem bij haar thuis te onderwerpen aan een intensieve socialisatiecursus. ;-) Dat aanbod hebben we met twee handen aangegrepen! Pleegmama Eveline houdt een dagboek bij van de ontwikkelingen van Bliksem, die ze inmiddels liefkozend Boyke heeft genoemd. 

Boyke woont nu zo'n twee maanden bij Eveline. Twee maanden. Voor een jongvolwassen kat met zo'n intense angst voor mensen als Boyke, is twee maanden natuurlijk bij lange na niet voldoende om volledig 'om' te zijn. Dat weet ik uit eigen ervaring. Daarvoor hoef ik alleen maar naar mijn eigen Moor te kijken. Maar de vooruitgang die Eveline met Boyke in deze korte periode heeft geboekt is echt ongelofelijk. Die overtreft al mijn verwachtingen. Ik ken Boyke – toen nog Bliksem - natuurlijk behoorlijk goed. Heb hem een heel aantal maanden lang in het asiel meegemaakt. Een heel, heel bang manneke, dat extreem veel moeite had om ons ook maar een greintje vertrouwen te geven. En als ik dan nu lees, hoor én zie welke transformatie hij heeft doorgemaakt… Diepe bewondering voor Eveline. Wat een engelengeduld. En wat een toewijding. Eveline heeft vele uren met Boyke doorgebracht. Zittend, lezend, schrijvend, etend of tv-kijkend in zijn kamer. Ze bedacht het ene trucje na het andere, de ene uitdaging na de andere om steeds een beetje dichter in zijn buurt te komen. Letterlijk en figuurlijk. En langzaam maar zeker gaf Boyke zich over... 

Haar geheim? 'Ik ontspan hem en hij ontspant mij' zegt Eveline 'en die wisselwerking doet wonderen'. Ze geniet met volle teugen van de kleine man en die liefde en dat plezier voelt hij. Eveline is intens gelukkig met elke stap voorwaarts en minstens net zo trots op de knappe Boyke als een nieuwbakken moeder op de eerste stapjes van haar peuter. J Maar Boyke mag ook gewoon kat zijn, lekker zichzelf zijn en Eveline accepteert zijn veelvuldige stapjes achterwaarts. De kleine en grote terugvallen, die zo kenmerkend zijn voor een proces als dit. Pijn doet het haar soms wel, als ze de paniek en de angst in zijn ogen ziet. Maar teleurgesteld of boos… dat is ze nooit. Eveline heeft nog een lange weg te gaan, dat realiseert ze zich heel goed. Maar ze wil de Boyke van nu dolgraag met ons delen. Zonder woorden. Zonder tekst. Gewoon kijken… en genieten! Ik beloof jullie... het is de moeite waard. J

Boyke bij Eveline op 6 oktober 2013

Boyke bij Eveline op 8 oktober 2013

Tot de volgende keer. De groetjes van Eveline en een dikke knuffel van Boyke. 

Hoe is het nu met… Vasek! Die andere viervoeter met gebruiksaanwijzing.

Deze week geen verslag van de vorderingen van onze Boyke. Maar voor er nu een golf van protest komt… geen paniek, het is maar een tijdelijke onderbreking. Eveline heeft het even heel erg druk met een aantal andere zaken die haar dringende aandacht nodig hebben. Tot groot ongenoegen van Boyke overigens, die het inmiddels heerlijk vindt om een groot deel van de dag samen met zijn vrouwtje door te brengen. Ook hij moet het nu even doen met iets minder één-op-één momentjes. Maar ach, 'iets minder' is bij Eveline waarschijnlijk nog steeds een stuk meer dan het landelijk gemiddelde. Dus Boyke komt echt niks tekort hoor. ;-)

De break van Eveline en Boyke geeft me mooi de kans om jullie een korte update te geven van de vorderingen van die andere viervoeter: Vasek. Om tegemoet te komen aan de vele vragen die daarover gesteld worden. En omdat ik het altijd leuk vind om het te hebben over mijn favoriete 'knuffel met gebruiksaanwijzing'. :-) Het gaat goed met Vasek. Het nieuws waarop iedereen zit te wachten – dat hij een definitief thuis heeft gevonden – kan ik jullie helaas niet geven, maar buiten dat… doet hij het echt goed. Hij verbaast me nog iedere week met zijn vooruitgang. Soms doet hij ineens dingen, gewoon helemaal uit zichzelf, waarvan ik écht niet had verwacht dat hij ze nu al zou kunnen. Sinds deze week pakt hij bijvoorbeeld ineens snoepjes heel netjes aan. Normaal geef ik ze altijd op de platte hand, uit voorzorg. Zodat hij je niet meteen in de vingers heeft. Niet uit agressie, maar uit gretigheid. 'Rustig' is nou eenmaal niet iets dat in het woordenboek van Vasek voorkomt. :-) Maar deze week dacht ik… ach laat ik eens stoer doen… ik geef hem het snoepje eens op een normale manier. Hij keek me zo lief aan… Moet kunnen, dacht ik. Nou is 'het snoepje' in dit geval wel zo'n lang, plat reepje. Ik ben niet gek natuurlijk. Haha. De eerste keer was het een heel reepje, zodat er nog een beetje een veilige afstand zat tussen het uiteinde van het reepje en mijn vingers. Dat ging goed. Om uit te sluiten dat het een toevalstreffer was (want ook daar is ie een kei in) probeerde ik het nog eens met een heel reepje. Weer goed. Dus hem een keer of vier een half reepje gegeven. Nog steeds waren mijn vingers heel. Ik had nog geen krasje! Inmiddels zitten we op een kwart reepje. En dat is best een klein stukje kan ik je vertellen. Maar hij doet het supernetjes!! Het zal best wel weer eens mis gaan hoor. Het is en blijft immers een proces van 'twee stappen vooruit en één stap terug'. Maar ach, dat zien we dan wel weer. En hoe belangrijk zijn vingers nou helemaal!? ;-)

Bedelen om snoepjes... Een kunst die Vasek als geen ander verstaat. ;-)

Toevallig had ik het van de week met een collega nog erover… hoe veel Vasek vooruit gegaan is. En hoe gemakkelijk je dat soms – als je hem zo vaak ziet – vergeet. We moesten allebei meteen aan zijn inenting denken. Een paar weken geleden was het namelijk weer zover. Voor de derde keer alweer… Een trieste mijlpaal eigenlijk. Dat je al zo lang in het asiel zit, dat je aan je derde inenting toebent… Maar goed. Ik weet nog goed dat hij bij de eerste inenting verdoofd moest worden! Een andere manier was gewoon niet mogelijk… De tweede keer, vorig jaar, ging met veel geweld en agressie gepaard (vooral van zijn kant hoor) en het duurde echt wel een kwartier eer de dierenarts hem eindelijk kon prikken. Afschuwelijk. Maar dit jaar… en ik krijg gewoon bijna tranen in mijn ogen als ik eraan denk… heeft een collega van me (ik was er die dag ook nog niet!) hem gewoon met twee handen stevig bij zijn halsband vastgepakt en heeft de dierenarts hem geprikt. In nog geen twee minuten was het gepiept! Ongelofelijk toch? Hij heeft wel één kort grommetje geproduceerd. Er is dus nog steeds ruimte voor verbetering. Hahaha.

En dan gisteren… Gisteren is hij zeker zes keer achter de bal aangerend die ik weggooide én heeft ie hem keurig teruggebracht! Nou ja, keurig… Hij heeft hem voor mijn voeten gesmeten, waardoor het ding zeker nog een meter of twee doorrolde. Alles gaat nou eenmaal met evenveel passie bij Vasek. ;-) Maar ach, dat heeft ook zo zijn charme. Belangrijkste is dat hij écht leert om samen te spelen! En dan te bedenken dat je het tot een maand of 10 geleden niet moest wagen om in de buurt van zijn speeltje te komen… Het gebied in een straal van zo'n 15 meter rondom zijn bal of beestje was echt verboden terrein. Respecteerde je dat niet, dan kreeg je een razende Vasek achter je aan. Nu pak ik zijn speeltje voor zijn neus van de grond…

Wat een schatje hè...

Ach, er zijn zoveel grote en kleine dingen die hij nu goed doet. Dingen waar je nauwelijks bij stilstaat. Omdat ze al bijna gewoon en vanzelfsprekend zijn geworden. De manier waarop hij zich laat aan- en aflijnen bijvoorbeeld. Of dat ik me niet eens meer kan herinneren wanneer hij voor het laatst naar me gesnauwd heeft (eerlijk waar!). Of het feit dat iedereen zonder problemen bij hem op de wei kan komen en ook op een normale manier weer kan vertrekken (zelfs vreemden!). En als ik hem dan zie lopen… zij aan zij met de oude Davey… alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Zo trots!! Op beide kanjers trouwens. :-)

Dus ja… het gaat GOED met Vasek. Het enige waaraan het hem ontbreekt… is een warm en liefdevol eigen thuis. Maar ook dat gaat lukken! Vroeg of laat gaat er echt iemand komen die - net als ik - de prestatie én potentie van het kleine ventje op waarde weet te schatten… Iemand die niet op zoek is naar een 'kant-en-klare-knuffelkont'. Iemand die zelfs vrede heeft met een 'misschien-wel-nooit-knuffelkont'. Zo iemand komt. Ooit. Tenzij ik voor die tijd de loterij win natuurlijk, want dan gaat Vasek onmiddellijk met mij mee naar huis! Naar mijn nieuwe grote huis, waarin zowel Vasek als mijn 7 katten een heel gelukkig (zonodig gescheiden) leven kunnen leiden. :-)