Van Bliksem naar Boyke... Dagboek van een angsthaas (deel 8)

Onze angsthaas Bliksem is op maandag 12 augustus verhuisd van het asiel naar een pleeggezin. De kleine man zat op dat moment al ruim 8 maanden in het asiel en bleef – ondanks onze inspanningen – erg bang voor mensen. In het asiel zijn onze mogelijkheden beperkt en om zijn plaatsingskansen te vergroten bood Eveline aan om Bliksem bij haar thuis te onderwerpen aan een intensieve socialisatiecursus. ;-) Dat aanbod hebben we met twee handen aangegrepen! Pleegmama Eveline houdt een dagboek bij van de ontwikkelingen van Bliksem, die ze inmiddels liefkozend Boyke heeft genoemd. 

Het dagboek van Bliksem is geschreven door Eveline, door de ogen van Bliksem.

Hallo allemaal, daar ben ik weer! Na alle veranderingen in mijn kamer en met mij is het vrouwtje weer voor mij gaan schrijven. Ik had het een tijdje veel te druk om al mijn belevenissen te delen. Er was zoveel wat ik moest doen en ontdekken. En mijn vrouwtje had trouwens ook veel te weinig tijd om alles op te schrijven. Die moest zo nodig ook aandacht besteden aan de andere 'knuffels'. Anders voelen die zich achtergesteld zegt ze. En dat wil ze niet. Pff. Stelletje aanstellers. Ze snappen toch zeker ook wel dat ik het veel harder nodig heb? Als straf wilde ik eigenlijk niets meer vertellen. Mijn lippen stijf op elkaar houden. Maar toen zei het vrouwtje dat er heel veel mensen zijn die met mij meeleven en die het leuk vinden om mijn vooruitgang te volgen. Hmm, toen voelde ik me best een beetje belangrijk. :-) Zo veel aandacht en interesse ben ik helemaal niet gewend... Dus ja... hier zijn we weer!

Eigenlijk zijn hier geen woorden bij nodig. Gewoon een relaxte, bijzonder knappe kerel! :-)

Dag 60 – donderdag 10 oktober

Hoe vonden jullie het filmpje? Nu hebben jullie ook met eigen ogen kunnen zien hoe ik geniet van de liefkozingen van het vrouwtje. Ik heb niet gelogen hè? Ik blijf nog wel bang voor haar handen hoor. Maar niet voor de handschoen! Die is lekker zacht en zwart en dan voel ik die rare vingers niet zo door mijn haren bewegen. Heerlijk vind ik het als ze me met de handschoen aait. Vrouwtje denkt dat ik het niet door heb, maar ik zie heus wel dat ze me af en toe een beetje voor de gek houdt. Net als nu. Dan doet ze de handschoen maar half aan en dan aait ze me stiekem toch met een stukje van haar blote hand. Ach, ik doe maar net alsof ik het niet in de gaten heb. Om haar een plezier te doen. Ze doet ook zo haar best. ;-) En eigenlijk vind ik het ook helemaal zo eng niet. Maar ja, geef ze één vinger… Want ik weet wat er nu gaat gebeuren. Steeds als ik haar halve hand toelaat, doet ze stiekem de handschoen helemaal uit en aait ze me plotseling met haar volle hand. Ja hoor, daar gaan we weer… Met een schuin oog zie ik de handschoen op de grond vallen. Ik voel hoe het vrouwtje me met haar blote hand aait. Ik voel al haar vingers! Ik probeer het toch maar even vol te houden. Ik moet ook wel mijn best doen natuurlijk. Hmm. Weet je, het is eigenlijk best te verdragen. Het valt eigenlijk best wel mee. Zo spannend is het helemaal niet. Wow! Ja, dat vrouwtje van mij… die is nog best slim ook. Zo wen ik namelijk wel langzaam aan haar handen. Dan legt ze haar hand naast me neer. Ik weet wat ze wil. Ik ruik en snuffel. Helemaal uit mezelf. Zonder bang te worden!

Dag 61 – vrijdag

Let op, ze heeft weer iets nieuws bedacht hoor. Vrouwtje gaat op de grond zitten eten en wacht totdat ik naar haar toe kom. Ja, grapje zeker, zo gemakkelijk gaat dat niet! Gun me even de tijd ja? Dus ik blijf lekker in de rol van de krabpaal liggen en ga maar een dutje doen. Ze wil me aaien, maar dat laat ik niet toe. Toch raar. Als ze op de stoel zit, vind ik het prima. Maar als ze op de grond zit, vind ik het ineens doodeng. Hmm. Ach, dat zal uiteindelijk ook wel goed komen denk ik. Ik moet er gewoon even aan wennen.

Dag 62 - zaterdag

Om vrouwtje te laten weten dat ik haar echt heel lief vind, spring ik op een plankje van de krabpaal en vraag om een knuffel. (Dat doe ik echt!!) En daar krijg ik me toch een knuffelbeurt! Wow. Ik was zooo aan het genieten dat ik – oeps - ineens zo van de plank af rol. Neeeeheee. Gelukkig heb ik goeie nagels en kan ik me nog nét vasthouden. Anders was zo boems op de grond gevallen. Poeh. In het vervolg toch maar een beetje proberen mijn hoofd erbij te houden zeg.

Dag 63 – zondag

Vrouwtje en ik hebben inmiddels zo onze vaste gewoonten. Als ze naar beneden gaat, krijg ik bijvoorbeeld altijd nog een lekker snoepje. Dan weet ik dat ik weer flink mijn best heb gedaan. Ook nu dus. Ik heb het vandaag echt goed gedaan vind ik, dus ik ga er al helemaal voor zitten. Normaal legt ze het snoepje altijd een klein stukje bij me vandaan. Maar nu niet. Ze legt het snoepje zo met haar hand voor me neer. Pal voor mijn neus! Zo, die durft. Ik geef haar een klein tikje, maar pak toch snel het snoepje. En een tweede. Zonder bang te zijn! Weer een overwinning! Maar bij het derde snoepje gaan mijn haren ineens raar doen... Ze kriebelen en gaan recht overeind staan. Helemaal punkie ben ik. Bang dus. Vrouwtje weet weer genoeg… Maar ze kan het niet laten om zo toch nog even snel een foto van me te maken.

Ik zie er helemaal punkie uit als ik het even niet vertrouw :-)

Dag 64 - maandag

Weet je waar ik trouwens ook ontzettend bang voor ben? Voor die rare voeten! En nu doet het vrouwtje iets waar ik echt helemaal niks van snap. Ze zegt: "Boyke ik weet dat je heel erg bang bent voor mijn schoenen, dus trek ik die maar uit." WHAAA, ze trekt zomaar haar voeten van haar benen! Da's eng zeg! Gek mens. "Nee hoor Boyke" zegt ze "dit zijn niet mijn voeten, maar dit zijn schoenen. Die moeten wij dragen, omdat wij andere voeten hebben dan jullie. Ik laat ze hier staan, zodat je eraan kunt ruiken en er tikken tegen kunt geven zoveel je maar wilt. En dan zul je merken dat schoenen niet eng zijn en niets doen." Hmm. Ik weet niet wat ik daarvan moet denken hoor… Maar goed, als vrouwtje denkt dat het werkt als ze haar nepvoeten hier bij me achterlaat… Misschien dat ik ze vannacht maar eens op mijn gemak ga bestuderen dan.

Vanalles en nog wat... en... de nepvoeten ;-)

Dag 65 - dinsdag

Vandaag is vrouwtje me weer aan het uitdagen. Het gaat nog steeds niet goed als ze met haar hand naar me toe komt, dus ga ik weer tikkertje spelen. Ik verstop me achter de paal. Zie haar hand, geef er een paar tikken op en ren dan weg. Als je graag een gratis tattoo wil hebben, dan moet je bij zijn! :-)

Dag 66 – woensdag 16 oktober

We gaan weer grondoefeningen doen. Het schaaltje met eten staat op de grond, maar ik kijk eerst de kat uit de boom. Niet dat er een boom in mijn kamer staat met een kat erin hoor. Was maar waar! Haha. Ik wacht even af wat er gaat gebeuren, want dat eten zet ze niet voor niets op de grond. Ik spring op de grond, snoep een beetje van het lekkers en… Ja hoor, ik wist dat er iets ging komen. Wil ze me aaien! Ho even, maar dat wil ik nog niet. Dus weg ben ik. Ik loop nu wel steeds meer door de kamer en ik ruik overal aan. Ook aan het dienblad, waar vanalles op staat. Ik kijk nog wel schichtig om me heen, maar het gaat steeds beter. Ja, ik ben best trots op mezelf.