A place to call home… ook al is het maar voor even (deel 2)

Vasek deed het in de eerste weken na zijn verhuizing echt veel en veel beter dan ik ooit had gedacht. Ik kende natuurlijk zijn achtergrond, wist welke lange weg hij had afgelegd en hoe pril zijn vertrouwen in 'de mens' eigenlijk nog was. Ik was dan ook apetrots op hem. Helaas wilden zijn nieuwe baasjes waarschijnlijk toch wat te snel en te veel. Pootjes afvegen en oppakken bijvoorbeeld. Dingen die ik met Vasek nog nooit geoefend had en die voor veel (zelfs veel minder moeilijke) asielhonden in de eerste weken echt een brug te ver zijn. Te bedreigend, te beangstigend. Bovendien wijzigden ze na een week of tweeënhalf drastisch van aanpak. Ze betwijfelden of Vasek wel getraumatiseerd en bang was. Volgens hen was hij alleen maar vreselijk dominant. Een harde benadering was dus meer op zijn plek. Ik hield mijn hart vast. Ik was heel bang dat die aanpak bij een hondje als Vasek alleen maar averechts zou werken. Maar meer dan mijn zorgen uiten en mijn mening geven kon ik niet. Vasek was nu van hen en ze hadden echt het beste met hem voor. Toch denk ik nog steeds dat dat moment misschien wel het keerpunt is geweest. En ik vraag me ook nog steeds af wat er zou zijn gebeurd als ze hem gewoon wat meer tijd hadden gegeven… Hem iets langer gewoon met rust hadden gelaten. Zodat ze zijn vertrouwen hadden gewonnen, een diepere band met hem hadden gekregen… Want daarvoor is een week of drie echt veel te kort. De harde aanpak werkte in elk geval niet en dus werd na vier weken de hulp ingeschakeld van een gedragsdeskundige. Ik was dankbaar dat ze dat allemaal voor hem deden, ik was alleen allesbehalve blij met de uitkomst. Meneer de gedragsdeskundige concludeerde aan het einde van zijn één-uur-durende-bezoek namelijk dat Vasek nooit zou veranderen en beter ingeslapen kon worden. Zij waren het daar mee eens. Ik niet. En mijn collega's gelukkig ook niet. Dus na een telefoongesprek dat bijna net zo lang duurde als het consult van de gedragsdeskundige werd besloten dat Vasek terug kwam naar het asiel.

Vasek heeft 4 weken lang genoten van zijn vrijheid. We weten nu ook dat hij best goed met soortgenootjes om kan gaan!

Ik kan de hereniging met Vasek nauwelijks beschrijven. Ik heb hem nog nooit zó blij gezien. Hij kwispelde zo hard dat hij bijna opsteeg en sprong me letterlijk in de armen. :-) Oh, wat had ik hem gemist. Ik denk dat we zeker een uur in zijn kennel hebben gezeten. Ik op de grond en hij op schoot. Natuurlijk vond ik het vreselijk dat het niet was gelukt om een thuis voor hem te vinden, maar wat was ik blij dat ik hem weer in mijn armen had! Vasek heeft gelukkig geen moment moeite gehad om zich weer aan het asielleven aan te passen. Ik weet zeker dat hij ongelofelijk heeft genoten van de vier weken in een normaal huis. Van de warme mand en de vrijheid. Van de aandacht en de lange wandelingen door het bos, waarbij hij lekker los mocht lopen. Maar op een of andere manier past hij zich extreem gemakkelijk aan en gedroeg hij zich vanaf minuut één alsof hij niet was weg geweest. We geven de hoop niet op dat Vasek ooit een keer een echt thuis vindt. Met de lange, lange weg die hij heeft afgelegd, heeft hij dat ook absoluut verdiend. En om antwoord te geven op de prangende vraag die ongetwijfeld bij velen op de lippen brandt: omdat ik 7 katten heb! ;-) Natuurlijk zou ik niets liever willen dan Vasek zelf mee naar huis nemen. Ik hou echt heel veel van dat kleine manneke. Maar zijn reactie op katten is net iets te onvoorspelbaar. Mijn katten zijn geen honden gewend en vooral mijn oudste katje – Gijs van een jaar of 18 – wil en kan ik een voortdurende confrontatie met Vasek echt niet aandoen. Iedere keer als ik Vasek terugzet in zijn kennel, breekt mijn hart dan ook een beetje. Het is een vreselijk dilemma. Maar wie weet wat de toekomst brengt…

Tot die tijd blijven gewoon samen werken, want het eind van zijn kunnen is echt nog lang niet in zicht. Hij verrast me nog iedere week met iets nieuws. Hij krijgt niet alleen steeds meer vertrouwen in me, maar ook respect voor me. Hij wijkt van de poort als ik de wei op wil en wacht netjes tot ik binnen ben (in plaats van luid blaffend tegen de poort op te springen, zodat je nauwelijks de wei op kunt), hij komt steeds vaker bij me als ik hem roep, hij gaat zonder problemen van schoot (die van mij of van een ander) als ik 'af' zeg, hij laat steeds vaker zijn speeltje los als ik hem dat vraag én staat toe dat ik het oppak (voorheen kon je nog niet tot op een meter of 10 van het speeltje komen, want dan was het echt foute boel). Hij leert. Steeds meer en steeds sneller. Op dit moment zijn we bezig om te leren samen te spelen. Een totaal nieuw fenomeen voor hem. We zijn nu op het punt beland dat hij er echt lol in krijgt en me soms zelfs uitdaagt om met hem te spelen. Om als een dolle achter hem aan te rennen en net te doen alsof ik zijn speeltje wil afpakken. Hij vindt het prachtig! En ik ook… 

A place to call home… ook al is het maar voor even (deel 1)

We hadden en hebben natuurlijk maar één grote wens voor Vasek: dat hij een warm en liefdevol eigen thuis vindt. Geen eenvoudige opgave. Mensen die (durven of willen) gaan voor een hondje als Vasek zijn dun gezaaid. Toch heeft hij zo af en toe wel een bezoeker gekregen. Aangesproken door zijn verhaal of misschien aangetrokken door zijn 'foute mannen'-imago en de onbedwingbare behoefte om hem te veranderen. Zoals ik een jaar daarvoor. Maar in tegenstelling tot bij mij, was bij de meeste potentiële baasjes de liefde op slag weer over na de eerste 'live' confrontatie met het kleine 'monster' op de wei. Vasek heeft lak aan het maken van een goede eerste indruk, hij is zoals hij is. :-) Hij accepteert tegenwoordig vreemden op de wei, hij besnuffelt ze en negeert ze vervolgens. Iets wat een jaar geleden echt ondenkbaar was. Een hele knappe prestatie dus. Vertrouwen, vertrouwen, vertrouwen, dat is echt waar het bij Vasek om draait. Maar ondanks de duidelijke waarschuwingen vooraf, waren de verwachtingen van zijn bezoekers toch (veel te) hooggespannen. Zij dachten hem zelfs zomaar te kunnen aaien. Een poging die ze helaas met een beet hebben moeten bekopen. Waarom luisteren mensen dan ook niet als je zegt dat ze dat beslist NIET moeten doen!?

Toch leek een half jaar geleden het onmogelijke ineens mogelijk te worden. Er was serieuze interesse in Vasek. En zelfs de beet bij de eerste ontmoeting had deze mensen niet afgeschrikt. Daar had ik wel bewondering voor. We hebben lang gewandeld en uitgebreid gesproken en bij het derde bezoek – lastiger hondjes mogen nooit de eerste keer mee naar huis - werd besloten dat Vasek meeging. Poeh. Een heel, heel dubbel moment. Enorme blijdschap en opluchting natuurlijk, maar ook groot verdriet. Want wat zou ik dat manneke missen… Mijn zorgen over hoe ik hem in godsnaam zonder kleerscheuren (bij mij dan) de auto in kreeg, bleken volledig ongegrond. Vasek ging zonder problemen de auto en de bench in en dat was dat. Na twee jaar asiel was het moment van afscheid nemen daar. En dat ging niet zonder tranen. Maar wat gunde ik hem een geweldig leven! Een echt thuis; rust, veiligheid en ontspanning. Een warme mand en urenlange wandelingen. Vier weken lang heeft hij daarvan mogen genieten…

Vasek nog diep in slaap na zijn castratie. Wat ziet hij er zo vreselijk lief uit hè! ;-)

De eerste twee weken waren de berichten alleen maar positief. Een paar dagen na zijn verhuizing is Vasek al gecastreerd (om de relatie met een van de andere twee hondjes – een ongecastreerd reutje – meer kans van slagen te geven). Een beetje snel, maar de beslissing om hem te laten castreren begreep ik wel. Hij heeft dus die eerste week behoorlijk wat voor zijn kiezen gehad. Een lange autorit, de verhuizing, vreemde mensen, vreemde omgeving, de dierenarts, een operatie, narcose… Maar ondanks dat deed hij het fantastisch. Voor zijn doen dan. Hij was zindelijk, ging dolgraag mee wandelen, sprong zonder problemen in de auto en was rustig in huis. Hij vroeg regelmatig om een aai en kwam zelfs op schoot. Het aan- en aflijnen had nog wat voeten in aarde, maar ook dat lukte met snoepjes redelijk goed. Ik was echt zo ongelofelijk trots op hem! De relatie met het ongecastreerde reutje liet nog wel wat te wensen over. En natuurlijk was er ook een regelmatige snauw, liet hij af en toe zijn tanden zien en kon een beet een paar keer maar ternauwernood voorkomen worden. Maar dat was te verwachten en al met al deed hij het echt veel beter dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Waarom en waar ging het dan mis? Dat lees je de volgende keer…

Vasek in zijn nieuwe thuis!

Vaseks aanhoudende strijd tegen halsband en riem. De aanhouder wint… toch? (deel 2)

Vanaf het moment dat Vasek eindelijk een normaal halsbandje omhad, ben ik intensief gaan oefenen op het aan- en aflijnen. Ik wilde er eerst voor zorgen dat hij de riem niet meer als iets 'engs' zag. Hij moest 'm gaan associëren met iets positiefs. Voor Vasek is eten echt dé motivatie om dingen te doen die je van hem vraagt, dus de keuze was snel gemaakt. Een week of twee heb ik steeds de riem op de grond gelegd en er stukjes kaas (en later gewone snoepjes) tussen gelegd. Kaas vindt hij extreem lekker. Ik gebruikte het niet vaak, meestal alleen om hem bij nieuwe uitdagingen over de drempel te krijgen. Zo ook deze keer. En het werkte. Gelukkig is Vasek echt dol op lekker eten, dat maakt het allemaal nét iets gemakkelijker. :-)

Bij de eerste 'riem-met-kaas-oefeningen' aarzelde hij. Ik zag dat hij de kaas heel graag wilde, maar hij vertrouwde het gewoon niet helemaal. Hij stond een beetje opgewonden een centimeter of 50 voor de riem op en neer te wippen en keek me ondertussen vragend en een beetje verontwaardigd aan. "Wat zit je daar nou zo stom te zitten vrouw. Geef me die kaas nou gewoon!" Haha, dat heeft ie beslist gedacht! Om hem een beetje op weg te helpen, heb ik hem met een paar hele kleine stukjes kaas, die ik net buiten de riem had gelegd, gelokt. Bingo! Twee keer heb ik hem op die manier moeten 'helpen'. Vanaf poging drie had hij er totaal geen moeite meer mee om de stukjes kaas, en later de snoepjes, tussen de riem uit te vissen.

De volgende weken heb ik bij alles wat ik deed de riem meegenomen. Als Vasek op schoot kwam, moest hij op de riem gaan liggen, als we samen een rondje door de wei liepen - met snoepjes 'volgt' ie als de beste ;-) – liet ik de riem langs mijn been hangen en als ik hem aaide deed ik dat met de riem. De riem werd als het ware een verlengstuk van mij en langzaam maar zeker reageerde hij steeds minder fel als hij hem zag. Opgewonden, dat wel, maar niet meer agressief. Stapje voor stapje hebben we het vertrouwen opgebouwd en de oefeningen steeds verder uitgebreid. In eerste instantie lijnde ik hem vooral aan als hij bij mij op schoot zat. Dat was, net als eerder met het halsbandje, gewoon het makkelijkste moment. Vaak had hij niet eens door dat ik hem de riem om had gedaan en was hij heel verbaasd als hij van schoot afging en aan mij 'vast' bleek te zitten. De riem afdoen deden we op dezelfde (ik geef het toe: stiekeme) manier. Of ik het allemaal 'volgens het boekje' deed? Ik weet het niet, waarschijnlijk niet. Maar eerlijk gezegd maakte ik me daar ook niet druk om. Ik heb gelukkig wel collega's met verstand van zaken en daar sprak ik regelmatig mee. Want ook al interesseerde het me niet zo of ik het allemaal 'goed' deed, het moest natuurlijk wel werken én het moest zeker geen averechts effect hebben. Maar voor het overige… volgde ik bij Vasek vooral mijn gevoel. Ik keek naar zijn karakter, naar de dingen waar hij positief en negatief op reageerde, naar zijn gewoonten en eigenaardigheden en daar stemde ik mijn werkwijze op af. Bij een andere hond had ik het misschien allemaal heel anders gedaan. Maar volgens mij is dat ook precies wat belangrijk is: niet zomaar klakkeloos uitgaan van allerlei theoretische modellen of praktische methoden van bekende hondengoeroes, maar vooral ook kijken naar de behoeften en eigenschappen van het unieke individu waar je mee te maken hebt. En als je slim bent, pluk je uit al die populaire – al dan niet wetenschappelijk onderbouwde – verandertechnieken de onderdelen die voor jou en jouw hond werken! Want het wiel opnieuw uitvinden, hoeft natuurlijk ook weer niet. Bovendien snijden veel van die theorieën en methoden natuurlijk wel hout. Er zijn alleen meerdere wegen die naar Rome leiden!

Vasek en zijn geliefde 'beestje': een onafscheidelijk duo

Terug naar het 'lijdend voorwerp' van al die theorieën en methoden: Vasek. :-) Na een week of drie oefenen, spelen, plagen en aaien met de riem, lukte het me aardig om de riem aan en weer af te doen. 'Aardig' werd zelfs 'goed', toen we samen een vaste routine bedachten. Ik had een tijdje daarvoor een stevig speeltje voor Vasek gekocht (omdat hij al zijn andere speeltjes sloopte), een soort worst die zijn bekkie aardig vulde. En met zijn mond vol, was het lastig bijten. ;-) Dus steeds als ik hem wilde aanlijnen, liet ik hem eerst zijn speeltje pakken. Dat nam hij sowieso altijd graag mee als hij naar buiten ging, dus dat was zo geleerd. Als hij zijn speeltje vasthad, lijnde ik hem aan. Na een paar keer, pakte hij al uit zichzelf het speeltje (of 'zijn beestje' zoals we het altijd noemen) als hij zag dat ik de riem vast had. Hij legt zo snel verbanden. Het is echt een heel slim ventje! Het grote voordeel was overigens niet alleen dat hij me op die manier niet kon bijten als ik hem aanlijnde. Het was vooral dat ik door die wetenschap veel relaxter was als ik hem aanlijnde, waardoor ook hij er steeds meer ontspannen op ging reageren en het niet lang daarna echt geen 'big deal' meer was. Aanlijnen werd al snel een eitje. :-) De riem afdoen hebben we op vergelijkbare manier aangepakt. Het was me tegen die tijd wel duidelijk dat Vasek erg snel leerde en goed reageerde op vaste routines. Als ik hem terugzette in zijn kennel kreeg hij dus steeds een Dentastix, zo'n knaagstaafje voor zijn tanden. Maar wel pas nadat ik zijn riem had afgedaan. De eerste paar keer was dat nog best een gedoe en duurde het misschien wel twintig minuten voor ik eindelijk zijn riem af kon doen. Langzaam maar zeker viel bij Vasek echter het kwartje. Eerst de riem af en dan pas lekkers. Tegenwoordig is ook aflijnen dus geen probleem meer. Sterker nog, het is het enige moment waarop het kleine ADHD-monster stilstaat. Wat hem betreft kan ik niet snel genoeg die riem afdoen, zodat hij zijn staafje krijgt. :-)

Zou het dan toch nog ooit een 'normale' hond worden? Of in elk geval eentje wiens gebruiksaanwijzing op 1 A4-tje past? 

Vaseks aanhoudende strijd tegen halsband en riem. De aanhouder wint… toch? (deel 1)

Iets wat me nog steeds niet gelukt was, was om Vasek op een normale manier te kunnen aanlijnen. Hij bleef doodsbang voor de riem en reageerde er nog steeds ontzettend fel op. En dus gebruikten we een speciale riem die als een lasso om zijn bolleke werd gehengeld. We hadden weinig keus, we moesten hem toch uitlaten. We konden hem moeilijk altijd alleen maar in zijn kennel laten zitten. Op zich was die riem ook niet zo verkeerd, alleen trok Vasek bij het uitlaten zo hard dat hij de bloedvaten in zijn nek en zijn luchtpijp dichtkneep en regelmatig bijna van zijn stokje ging. Een heel akelig gezicht en ook niet echt gezond natuurlijk. Ik wilde hem dan ook heel erg graag een halsbandje omdoen en hem op een normale manier kunnen aan- en aflijnen. Dat werd nu echt prioriteit nummer 1. Maar hoe ging ik dat doen? Ik had me in de afgelopen maanden niet heel veel met de riem bezig gehouden. Andere dingen hadden prioriteit. Dat hij me 'gewoon' in zijn nabijheid duldde bijvoorbeeld. Zonder op elk gebaar of geluid agressief te reageren. En dat hij zich door me liet aanraken. Kortom, ik was de eerste tijd alleen bezig geweest met het winnen van zijn vertouwen. Dat was natuurlijk ook de basis. Anders had de hele aan- en aflijnprocedure ook nooit kans van slagen. Maar het was nu wel tijd geworden voor de volgende stap.

Het omdoen van een halsbandje vereiste een veel intiemer en langer contact dan het vastmaken van de riem. Dat halsbandje was dus een beetje de 'bottleneck'. Dat zou hij beslist heel eng vinden en het zou dus wel eens veel tijd kunnen gaan kosten eer hij dat op een normale manier toeliet. Aan de andere kant kende ik Vasek inmiddels goed genoeg om te weten dat veel dingen (vooral relatief simpele handelingen) bij hem ook gewoon een kwestie van wennen en vaak doen zijn. Dus besloot ik dat ik geen weken bezig wilde zijn met het omdoen van een halsbandje. Dat moest snel gebeuren, zodat ik kon gaan werken aan het aan- en aflijnen en we zo snel mogelijk op een veel prettiger en veiliger manier met hem konden gaan wandelen. Zonder steeds bang te moeten zijn dat meneer zichzelf ophing. Later zou ik dan wel gaan oefenen op het om- en afdoen van het halsbandje.

Onze kleine waterrat. Inmiddels met halsbandje met gesp. Vorderingen, vorderingen, vorderingen... En het eind is nog lang niet in zicht! :-)

Goed… Tijd om 'Plan halsband' uit te voeren… Ik had een goed halsbandje uitgekozen. Zo-een met een kliksluiting, geen gesp. Ik wilde geen gedoe hebben om het pinnetje in het juiste gaatje te krijgen. Ik had ook bedacht dat ik de beste kans met het halsbandje zou hebben als hij bij me op schoot zat. Een beetje link ook wel, omdat hij dan relatief dicht bij mijn gezicht zat, maar dan moest ik maar extra goed opletten. Ik had hem tijdens de laatste bezoeken bewust al flink in zijn nekje gekriebeld en gekroeld en wat zitten plukken en friemelen, in de hoop dat hij op het 'moment suprême' niet in de gaten zou hebben dat ik hem een halsbandje omdeed. Twee dingen waren wel belangrijk. Hij moest het halsbandje niet zien, want dan vloog hij het meteen aan én het halsbandje moest meteen de juiste grootte hebben (dat is dan weer een nadeel van zo'n kliksluiting), want een tweede kans kreeg ik waarschijnlijk niet. Dus had ik het bandje zo goed mogelijk op het oog afgemeten en stopte ik het in mijn broekzak. Op hoop van zegen dan maar. Een beetje spannend vond ik het wel hoor… Eerlijk gezegd… een beetje veel. ;-)

Deel 1 verliep zonder problemen. Vasek kwam meteen op schoot. Ik hoopte maar dat hij niet voelde dat ik wat gespannen was - het is echt een extreem gevoelig hondje – en om die reden direct weer van schoot af zou gaan of extra alert zou zijn op wat ik deed. Dat leek gelukkig mee te vallen. Ik heb hem eerst een paar minuten lekker geaaid en gekroeld en zacht tegen hem gesproken. Gewoon zoals altijd dus. Het lukte me na even ook om redelijk soepel het bandje uit mijn broekzak te halen en het in mijn hand te verbergen, terwijl ik hem ondertussen bleef aaien en afleidde met snoepjes. Tot zover ging alles zoals gepland. Maar het meest lastige deel moest natuurlijk nog komen. Wonderbaarlijk genoeg reageerde hij nauwelijks toen ik het halsbandje voorzichtig achter op zijn nek legde. Na een paar seconden zo gezeten te hebben en hem nog wat in zijn nek gekroeld te hebben, heb ik het ene uiteinde van het bandje achterin zijn nek vastgehouden en het andere uiteinde heel snel met mijn andere hand onder zijn kin doorgehaald. Klik. Het halsbandje was dicht. Vasek schrok, sprong van schoot en begon hard en fel te blaffen. Ik heb heel rustig een paar snoepjes uit mijn zak gehaald en hem die gegeven. Het leed was geleden, Vasek at met smaak zijn snoepjes op en ik was best trots op mezelf. :-)

Weer een belangrijke stap gezet op weg naar een prettiger leven. Nu de riem nog! Wordt vervolgd… 

In onderstaand filmpje zie je Vasek aan het eind van de zomer van vorig jaar. Beelden zeggen meer dan woorden... Zeker als ze bewegen. :-)

Die eerste keer blijft je altijd bij… Vasek zoekt lichamelijk contact!

Wekenlang heb ik bij Vasek in de kennel en op de wei gezeten. Tegen hem gepraat, snoepjes gegeven en hem uitgebreid geprezen als hij toenadering zocht. Hij kwam inmiddels redelijk vaak bij me zitten, met zijn rug tegen mijn been aan. Maar als ik hem wilde aanraken, verstarde hij meteen, liet zijn tanden zien en gromde. Wie of wat had dit hondje toch zo bang en wantrouwend gemaakt. Daar moest echt heel wat voor zijn gebeurd. En al vanaf jonge leeftijd. Vasek had geen opvoeding gehad; kende geen commando's en sociaal contact was hem echt helemaal vreemd. Hij wist niet hoe hij met soortgenoten om moest gaan en had nooit geleerd om te spelen. Niet met andere honden en ook niet met mensen. Zo ontzettend triest. Toch was ik er van overtuigd dat het einde van zijn kunnen nog lang niet in zicht was. We waren op dat moment een week of 10 bezig – en ik was maar 2 keer in de week op het asiel – en hij was toch al best veel veranderd. Je moet het grootse zien in de kleinste stapjes… Dat blijft een lastig iets hoor. Maar ik deed mijn best. Ook al had ik soms het gevoel dat we stil stonden en was ie af en toe ineens weer zo boos en onhandelbaar dat ik vreesde dat we weer helemaal terug bij af waren. Maar ook dat hoort er bij. Soms was het echt twee stapjes vooruit en één stapje terug. Ik zag hem natuurlijk ook maar twee keer in de week en op de dagen dat ik er niet was kon er zo veel gebeuren, waar ik tijdens mijn één-op-één-sessies dan weer 'last' van had. Dan was hij weer ergens van geschrokken of was het omdoen van de riem (die als een soort van lasso rond zijn nekje werd gehengeld) niet zo soepel verlopen… Dat alles maakte de revalidatie van Vasek lastig en een echte uitdaging. Maar het gaf tegelijkertijd ook aan waartoe hij in staat was. Want als hij onder die omstandigheden in zo'n betrekkelijk korte tijd al zoveel veranderd was… Kun je nagaan wat hij in de juiste thuissituatie zou kunnen bereiken!

Vasek

Vasek stelde me niet teleur. Het zal zo rond week 12 zijn geweest. Ik zat weer in zijn kennel, een beetje gedachteloos voor me uit te staren, toen Vasek ineens op mijn schoot sprong en ging liggen. Ik wist niet wat me overkwam! Ik durfde me in eerste instantie niet te verroeren, bleef stokstijf zitten, durfde geen geluid te maken en heb volgens mij zeker een halve minuut lang zelfs mijn adem ingehouden. :-) Het liefst had ik het uitgegild. Iedereen erbij geroepen, ze laten zien wat er zojuist gebeurd was: Vasek zat op schoot!! Een wonder, een megadoorbraak. In stilte was ik helemaal lyrisch. Toen ik me na even durfde te ontspannen, heb ik mijn hand op zijn rug gelegd en hem zacht toegesproken. Een fractie van een seconde verstarde hij, maar onmiddellijk daarna gaf hij zich over aan mijn aanraking. We hadden écht lichamelijk contact. Ik heb hem heel voorzichtig gekroeld, achter zijn oren en achterop zijn bol. Af en toe trok hij even kort zijn lipje op. Dan vond hij het iets te spannend worden. Dan stopte ik met aaien, zodat hij zich weer kon ontspannen. Zeker 10 minuten lang heeft hij die eerste keer op mijn schoot gelegen. Ongelofelijk, wat was ik blij en trots! Wat een vreselijk dapper manneke!

Vasek komt op schoot!! Tijdens een van die 'schootbezoeken' is het me heel stiekem gelukt om Vasek een halsbandje om te doen. In mijn volgende blog lees je hoe…

Vanaf dat moment had Vasek een nieuwe favoriete plek: mijn schoot. :-) Ik kreeg soms zelfs niet eens de kans om fatsoenlijk te gaan zitten. Dan hing hij al over mijn benen, voordat mijn achterste de grond had geraakt. Haha. Langzaam maar zeker accepteerde hij het ook dat ik hem aaide. Sterker nog, hij begon er zelfs van te genieten. De eerste keer dat hij uit zichzelf zijn bol onder mijn hand duwde, maakte mijn hart een sprongetje. Dat was voor mijn gevoel echt een hele grote overwinning. Misschien nog wel groter dan het moment dat hij voor de eerste keer op schoot kwam. Hij vroeg niet alleen om lichamelijk contact, hij vroeg om genegenheid! Binnen bepaalde grenzen, dat dan weer wel. Hij vond het heerlijk als ik hem achter zijn oren kriebelde, over zijn bol aaide of zijn nekje masseerde. Maar de rest van zijn lijfje bleef verboden gebied. Nog wel. Ach, we moesten iets te wensen overhouden, toch? Niet lang nadat hij voor de eerste keer bij mij op schoot was gesprongen, vond hij overigens ook met het grootste gemak de schoot van anderen. Tenminste van de collega's die stoer genoeg waren om bij hem in de kennel of op de wei te gaan zitten. ;-)

En weer konden we iets afstrepen van het 'lijstje' dat ik een dikke drie maanden eerder had gemaakt:

Fatsoenlijk de kennel in komen Ö

Geen agressief gedrag als ik in zijn kennel was Ö

Bij me durven komen Ö

Snoepjes uit mijn hand durven eten Ö

Lichamelijk contact Ö

Op naar de volgende stap: een halsbandje omdoen en hem op een normale manier kunnen aan- en aflijnen.

De eerste resultaten worden zichtbaar… Zou deze 'foute' man dan toch te veranderen zijn?

'Operatie Vasek' zou er eentje worden van de lange adem. Geen grote stappen, snel thuis. Eerder voetje voor voetje. Dat realiseerde ik me heel goed. Ik had ook geen vastomlijnd plan in mijn hoofd voor hoe ik het wilde aanpakken. Ik ben geen gedragsdeskundige. Ik had alleen mijn ervaringen. Alles wat ik heb meegemaakt, gelezen, gezien en gehoord. En mijn gevoel. Bij Vasek was vooral dat laatste van belang had ik besloten. Ik wilde hem eerst maar eens aan mijn aanwezigheid laten wennen. Dus nadat ik een snoepje in de uiterste hoek van zijn kennel had gegooid, zodat ik snel naar binnen kon glippen, ben ik op de grond gaan zitten. Vasek ging behoorlijk tekeer, maar ik was vastbesloten me niet door hem te laten wegjagen. Tenzij hij me naar mijn keel zou vliegen natuurlijk. Ik geef onmiddellijk toe dat ik een redelijk extreme dierenliefhebber ben, maar… mijn leven is me toch wel lief. ;-) Hij vloog me echter niet naar de keel en dat had ik ook niet verwacht. Ik heb die eerste keer zeker een half uur in zijn kennel gezeten. Stil, niks gezegd, niet naar hem gekeken en hem al helemaal niet aangeraakt. Na een minuut of 20 blaffen, af en toe grommen en zenuwachtig heen en weer rennen, is ook Vasek rustig gaan zitten. Relatief rustig tenminste, want vanuit mijn ooghoek zag ik wel dat hij me in één staar bleef aankijken. Hij vertrouwde het voor geen meter! En steeds als ik iets ging verzitten, ging Vasek weer tekeer. Na een dik half uur – toen hij redelijk ontspannen in de verste uithoek van de kennel lag - besloot ik dat het genoeg was geweest voor de eerste keer. Ik heb hem wat snoepjes toegegooid en ben snel naar buiten gegaan. Met de tralies veilig tussen ons in heb ik hem uitgebreid geprezen en nog een paar snoepjes gegeven. Stap 1 was gezet!

Vasek mei 2012; een beetje wantrouwend nog...

De volgende bezoeken verliepen vergelijkbaar, al duurde het steeds een beetje minder lang eer Vasek relatief rustig met zijn rug tegen de andere muur van de kennel ging zitten. Hij werd langzaam maar zeker wat nieuwsgieriger en de vierde of vijfde keer dat ik bij hem was, waagde hij het zelfs om me een paar keer heel kort te besnuffelen. Als ik me op zo'n moment bewoog, liet hij onmiddellijk zijn tanden zien. Hij deed me echter niks, hij trok zich meteen terug. Maar had ik mijn hand uitgestoken, dan zou hij die zonder twijfel gegrepen hebben. Voetje voor voetje… Blij zijn met de allerkleinste stapjes vooruit… Dat is voor ons mensen niet altijd gemakkelijk, maar bij een ernstig getraumatiseerd beestje als Vasek wel enorm belangrijk. Dat heb ik me gedurende die eerste weken (en overigens nog wel af en toe) geregeld moeten inprenten. En we hadden zeker al vooruitgang geboekt. Vasek liet me al redelijk gemakkelijk de kennel in – als hij maar een snoepje kreeg - en was binnen een paar minuten gekalmeerd. Zo rond mijn zesde bezoek vond ik het dan ook tijd worden voor de volgende stap. Ik wilde dat hij dichter bij me durfde te komen. Niet voor een seconde snuffelen, maar voor langer. En ik wilde me op zo'n moment ook kunnen bewegen, zonder dat hij onmiddellijk in de aanvalsmodus ging. Dus ben ik hem gaan 'lokken' met snoepjes. Eerst een paar keer een meter bij me vandaan. Als hij at, ging ik verzitten. Niet vreselijk opvallend, maar ik heb wel bewogen. Toen dat na een aantal keer goed ging, heb ik de snoepjes zo'n 50 cm bij me vandaan neergelegd. Vasek pakte ze zonder aarzeling. Dat was het probleem dus niet. Hij at ze alleen niet ter plekke op. Hij nam ze mee naar zijn 'veilige' plekje bij de muur. Bij 50 cm lag op dat moment dus nog zijn grens. Geen probleem, hij bepaalde het tempo. Dat was de afspraak die we gemaakt hadden. Hij en ik. En om ervoor te zorgen dat hij me steeds een beetje meer ging vertrouwen, moest ik me dus absoluut aan die afspraak houden. We zijn dan ook even op de 50 cm blijven hangen. Met 'even' bedoel ik een week. De snoepjes heb ik op enig moment vervangen door blikvoer, dat moest hij wel ter plekke opeten. In eerste instantie haastte hij zich na elk hapje terug naar de muur, maar toen hij merkte dat ik echt niks deed, heeft hij netjes in één keer zijn bordje leeggegeten. De keer erop deed hij dit zelfs toen het bordje tegen mijn voeten aanstond! Yes! Het leek wel alsof hij op dat moment ook voor zichzelf door een bepaalde barrière heen was gegaan. Hij had geen moeite meer met het eten van snoepjes of blikvoer dat naast me stond. Hij bleef zelfs al even naast me zitten als hij zijn bordje leeg had én hij pakte de snoepjes al uit mijn hand. Nou ja, pakte… griste. Tijdens één van die keren had hij me dus voor de eerste keer in mijn vingers te pakken. Of het nu echt agressie was of gulzigheid… ik weet het niet. Daarvoor ging het te snel. Het was in elk geval onoplettendheid van mijn kant. Dus snoepjes gaven we vanaf toen op een platte hand. Net als bij een paard. Wel zo veilig. :-)

'Mooi zitten' kan hij wel, maar niet op commando. Al had hij razendsnel in de gaten dat dit trucje hem veel extra snoepjes opleverde. :-)

De stand na 5 weken: Vasek liet me relatief gemakkelijk zijn kennel in, hij was geen moment meer agressief als ik binnen was (geen gegrom, geen tanden laten zien en geen uitvallen naar mijn voeten) en binnen een paar minuten zelfs helemaal gekalmeerd (voor zijn doen dan), hij durfde naar me toe te komen en snoepjes uit mijn hand te eten. Niet slecht toch? Aanraken was er nog steeds niet bij. Dat was nog echt een brug te ver. Maar ik was blij met de vorderingen. Inzet voor de volgende sessies: lichamelijk contact en het omdoen van de riem. Het échte werk dus. ;-) Wordt vervolgd…