Moor: mijn lieve, dove knuffelkont!

Moor en ik hebben ons gezamenlijke leven niet cadeau gekregen. We hebben er behoorlijk wat moeite voor moeten doen om uiteindelijk samen te kunnen zijn. Dat maakt mijn band met hem wel heel bijzonder. Gelukkig zijn katten niet haatdragend. ;-) Ik heb me overigens vaak verbaasd over de vergevingsgezinde capaciteiten van katten. In het asiel krijgen we regelmatig zwaar verwaarloosde en mishandelde dieren binnen. En natuurlijk merk je aan ze dat hun vertrouwen in 'de mens' een flinke deuk heeft opgelopen. Logisch, als je weet wat sommige beestjes hebben moeten doorstaan. Maar iedere keer weer sta ik versteld van hun enorme aanpassingsvermogen. Menig mens zou dergelijke (letterlijke en figuurlijke) klappen nooit te boven komen. Maar katten… zij blijven niet hangen in het verleden. Zij gaan door en geven hun vertrouwen opnieuw aan een volgend mens. Vaak opvallend snel. Dom? Of enorm dapper en sterk? Mijn verstand zegt het laatste. Mijn gevoel soms het eerste. Maar dat heeft ook te maken met de vele voorvallen waarmee ik in het asiel geconfronteerd word, die laten zien waartoe mensen in staat zijn. In negatieve zin dan…

Maar goed, Moor en ik waren herenigd en ook in zijn geval was ik positief verrast door zijn vermogen om me zo snel weer te vertrouwen. En ik was ook vastbesloten dat vertrouwen nooit meer te beschamen. Veel tijd heb ik ook niet meer besteed aan de socialisatie van Moor. Het maakte me niet uit of hij bleef liggen als ik langs liep, of ik hem makkelijk kon aaien of kon oppakken. Hij mocht lekker zijn gang gaan, doen wat hem gelukkig maakte. Tot ik in 2009 besloot dat ik een kattenren wilde… Ik was het namelijk beu om iedere avond een uur of langer door de buurt te moeten struinen om al mijn katten te verzamelen. 'S nachts wilde ik ze namelijk binnen hebben. Soms tot groot ongenoegen van één of meer van mijn harige huisgenoten, maar ik sliep dan in elk geval een heel stuk beter. Ook Moor was niet altijd even enthousiast bij het vooruitzicht weer een hele nacht in huis opgesloten te zitten. En het kostte me vaak behoorlijk wat overredingskracht (en blikvoer) om hem binnen te krijgen. Ik was dan ook best bang dat hij me mijn beslissing om een kattenren te maken niet in dank af zou nemen. Hij was een vrijbuiter, genoot van het buitenleven en van het feit dat hij kon komen en gaan wanneer hij wilde. Dat zou nog wat worden… Hij zou beslist tegen het gaas omhoog vliegen, in paniek raken, compleet over de rooie zijn… Maar weer verbaasde hij me. Daar waar een paar van mijn andere katten zich gedroegen zoals ik het van Moor verwacht had, heeft Moor geen minuut moeite gehad met het feit dat hij 'opgesloten' zat. Vanaf de eerste dag heeft hij zich voorbeeldig gedragen. Meneer is langs het gaas gelopen, zag dat er geen weg meer naar buiten was, heeft zich omgedraaid en is in één van de mandjes (potten met kussen) gaan liggen. Volledig ontspannen! Alsof hij niet anders gewend was. Opmerkelijk, toch? Ik denk dat hij zich op dat moment realiseerde dat hij nu echt bij mij thuis hoorde en veilig was. 

Werk in uitvoering! Met dank aan mijn vader. :-)

En met gepaste trots presenteren wij... onze kattenren!

Moor is nu al bijna 7 jaar bij me en hij is volledig gesetteld. Hij is de beste vriend van Gijs en kan het met iedereen goed vinden. Behalve met Oelie… Maar dat geldt helaas voor de meeste katten. Moor is tegenwoordig zelfs een echte kroelkont en enorme vrijdoos. Op schoot komt hij niet, oppakken vindt hij nog steeds spannend en aan vreemden zal hij waarschijnlijk nooit wennen – zodra de deurbel gaat, is hij er als een haas vandoor -, maar hij vindt het heerlijk om bij me te zijn. Hij vraagt veel om aandacht en komt lekker op mijn voeten liggen om zich uitgebreid te laten verwennen. Sinds een tijdje is hij trouwens doof. Hoe lang precies weet ik niet, ik denk dat het heel geleidelijk is gegaan. Het viel me op een gegeven moment gewoon op dat hij steeds minder goed op mijn roepen reageerde. Nu hoort hij vrijwel niets meer. Zo heel af en toe kijkt hij ineens nog verschrikt op bij een bepaald geluid, maar verder is ie echt stokdoof. Dus werken we met handgebaren en dat gaat echt perfect. Soms betrap ik mezelf erop dat ik overdreven duidelijk en langzaam tegen hem praat. Alsof hij zou kunnen liplezen. Haha. Het grappige is wel dat hij er vaak nog op reageert ook. ;-) Waarschijnlijk let hij gewoon heel goed op de expressie op mijn gezicht en maak ik onbewust toch bepaalde gebaren… Ik weet niet hoe hij het precies klaarspeelt om te doen wat ik vraag, maar hij is er wel een meester in! Hij heeft een paar maanden geleden overigens ook een lichte beroerte gehad. Dat was wel even schrikken zeg. Een heel akelig gezicht. Gelukkig is hij daar helemaal van hersteld, maar het is goed mogelijk dat het niet de eerste keer is geweest. Van een beroerte kan een kat namelijk ook doof worden, dus misschien is dat wel de oorzaak van zijn gehoorprobleem. Volgens de dierenarts is dat nu niet meer te achterhalen. In elk geval niet eenvoudig. Hij zei overigens ook dat er nog meer beroertes kunnen volgen. In de eerste paar weken na Moors aanval, ben ik daar wel bang voor geweest. Maar nu genieten we gewoon van elke dag. Niemand kan in de toekomst kijken en op dit moment gaat het gewoon goed met Moor!

Moor vindt het wel prima zo!