Een kater met bindingsangst?

Niemand heeft zich voor Oscar gemeld. En na een week of vier besloot ik hem in huis te nemen. Hij zat zo vaak door het gaas van de katteren naar binnen te kijken, dat ik medelijden met hem kreeg. Hij was ook zo lief en wilde zo graag aandacht, dat ik dacht hem daar een groot plezier mee te doen. Nou, tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet of dat echt zo is. Oscar is een rare. :-) Maar daarover dadelijk meer. Toen ik een week later met Oscar naar de dierenarts ging voor zijn inentingen bleek hij flink ontstoken tandvlees te hebben. Sterker nog, alles in zijn mond was ontstoken. Net als bij Wiebel, een half jaar eerder. Pfff. Niet nog één hè. Oscar had bovendien een gezwelletje achterin zijn bekkie. Dat moest dus in elk geval verwijderd worden, de rest zouden we voorlopig proberen aan te pakken met antibiotica en prednison. In plaats van bij de supermarkt en het tankstation, kunnen ze in mijn geval beter bij de dierenarts een spaarkaart invoeren. Met de bedragen die ik daar uitgeef, zet dat tenminste zoden aan de dijk! Na een antibioticakuur van twee weken ging Oscar onder het mes. Het gezwelletje werd succesvol verwijderd, maar we moesten nog een dag of 10 wachten op de uitslag. Spannende dagen… Grote opluchting dus toen bleek dat het niet kwaadaardig was, er was alleen chronisch ontstekingsweefsel gevonden. Gezien de staat van zijn tandvlees en mondslijmvlies eigenlijk niet zo heel erg vreemd. Dat was dus het volgende probleem. Hoe gingen we dat oplossen? Een maand of twee heeft Oscar nog medicijnen gehad, ik heb zelfs een of ander homeopathisch goedje op de ergste ontstekingsplekken gesmeerd. Drie keer per dag, weken lang. Het resultaat: niets. En dus restte ook voor Oscar maar één remedie; alle tanden en kiezen moesten verwijderd worden. Zo wonen er nu dus twee tandloze katertjes in mijn huis. Overigens blijkt ook dat geen 100% oplossing te zijn. Niet altijd tenminste. Zowel Wiebel als Oscar hebben toch nog wat ontstekingen in hun mond. Maar de verbetering is wel enorm en met dat wat ze nu hebben valt goed te leven. Ze eten alles, kwijlen niet meer en kunnen ook weer met wijd open mond gapen. Iets dat voorheen – vanwege de pijn - echt niet mogelijk was.

Oscar op één van zijn aanhankelijke momenten

Oscar is een eigenaardig katje. Hij is het speelkameraadje van Wiebel, vindt het prachtig om Mickey te pesten en kan het verder met iedereen goed vinden. Hij is alleen een beetje onder de indruk van Oelie, maar wie niet. ;-) In de 'roedel' bungelt hij een beetje onderaan, onder Wiebel en boven Mickey, maar daar lijkt hij helemaal geen problemen mee te hebben. Alleen naar mij toe doet hij raar. Ik kan het eigenlijk niet eens precies beschrijven, maar hij is gewoon raar. Haha. Zijn extreme knuffelbehoefte was verdwenen zodra hij van buiten naar binnen verhuisde. Hij duikt met zijn hoofd tussen de kussens als ik hem wil aaien en rent zelfs regelmatig voor me weg. Niet omdat hij bang van me is hoor, maar hij wil gewoon niet dat ik hem aanraak. Op andere momenten is het ineens weer een echte kroelkont en draait hij zich, zodra ik hem aanraak, onmiddellijk op zijn rug om zijn buik te laten kriebelen. Nu klinkt dit allemaal niet zo bijzonder, maar ik kan hem gewoon echt niet doorgronden. Het zit hem ook meer in de blik, waarmee hij me vaak aankijkt. En in de kleine dingen. Hij trekt me aan en duwt me weer weg. Al mijn katjes zijn een open boek voor me, ik kan hun gedachten lezen. Bij wijze van spreken dan (alhoewel… soms…). Maar het boek Oscar is gesloten en heeft een stalen kaft. Alsof hij een dikke muur om zich heen heeft gebouwd. Als ik niet beter zou weten, zou ik zeggen dat hij bindingsangst heeft. ;-) Maar ach, het is een lieverd en hij maakt me met zijn rare gedrag ook vaak aan het lachen. Ik accepteer hem maar zoals hij is, we hebben immers allemaal zo onze nukken.