Het
was ergens aan het eind van de lente in 2006 dat ik rond een uur of 10 's
avonds ineens gestommel in de tuin hoorde. Op de schutting leek het wel. Maar
toen ik ging kijken, was er niets te zien. Dit tafereel herhaalde zich in de
week die volgde nog een aantal maal. Natuurlijk wilde ik weten wat (of wie) zich
steeds op mijn schutting afspeelde en dus besloot ik op een avond – met de
lichten in de kamer uit – achter het raam te gaan staan en te wachten... De
eerste avond gebeurde er niks. Ook de tweede avond stond ik vergeefs een half
uur lang in het donker naar buiten te staren. Verdorie. Ik herinner me de
frustratie van dat moment nog heel goed. Want hoewel ik vrij zeker dacht te
weten dat het om een kat moest gaan, was er toch een beetje twijfel. Een jaar
of wat daarvoor had een of andere idioot namelijk in mijn tuin 'ingebroken'
(terwijl ik thuis was) en me de stuipen op het lijf gejaagd. Geen prettige
ervaring kan ik je vertellen. Ik was dan ook redelijk vastbesloten om te
ontdekken wat er aan de hand was. Op de derde avond werd mijn geduld beloond en
zag ik ineens een zwarte schim een centimeter of 10 boven de schutting
uitkomen. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik vond het toch wel erg spannend. Een
paar seconde later werd mijn vermoeden echter bevestigd. Het was een kat, een
zwarte, maar veel meer dan een schim kon ik in het donker niet ontwaren. En op
het moment dat ik de klink van de achterdeur naar beneden deed om naar buiten
te gaan… was de vogel weer gevlogen.
Moor
is nog een heel aantal avonden lang een schim gebleven. Want steeds als hij ook
maar iets hoorde, was hij onmiddellijk verdwenen. Zo vreselijk bang en zo
vreselijk schuw was hij. Ik had in die tijd brokjes in de tuin staan voor de
egels en dat was waarschijnlijk de reden dat Moor bleef terugkomen. Hij was
blijkbaar uitgehongerd. En toen ik hem later wat beter kon bekijken, bleek hij
inderdaad behoorlijk mager te zijn. Duidelijk een kater die al langere tijd op
straat zwierf. Met heel veel geduld en minstens net zo veel lekker eten, heb ik
Moor in de loop van de volgende drie maanden zover gekregen dat hij tot op de
deurmat in de keuken durfde te komen. Aanraken was nog een brug te ver en bij
onverwachte bewegingen of geluiden ging hij er als een haas vandoor. Maar Moor
kwam naar binnen en ik was trots! Ik wist toen nog niet dat ik een maand of 2
later nog veel trotser op hem zou zijn…
 |
| Moor - nog niet helemaal zeker van zijn zaak |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten