Opa Gijs: de baas in huis

15 jaar na onze eerste ontmoeting is Gijs, nu 'opa Gijs', nog steeds in mijn leven. Hij zal inmiddels een jaar of 18 oud zijn en mankeert vanalles. Gijs heeft hartproblemen, nierproblemen, dementie en artrose. Hij weigert veel dagen te eten en heeft vaak pijn (door de artrose). Tegen het advies van mijn dierenarts in krijgt hij elke dag pijnstillers. Ze zijn slecht voor zijn hart en nieren, maar zorgen ervoor dat hij nog een behoorlijke kwaliteit van leven heeft. Ik kies daar bewust voor, ook al weet ik dat hij daardoor zeer waarschijnlijk eerder zal overlijden. Maar wat dan? Nog een jaar of misschien twee in constante pijn leven? Niet meer in staat om te springen of zich zelfs maar uit te rekken? Alleen nog maar kunnen liggen, omdat bewegen te veel pijn doet? Nee, dat wil ik absoluut niet. Dan dus liever nog een half jaar, waarin hij plezier heeft en geniet van het leven. Nog lekker – ook al is het met wat moeite – kan springen, zich ontspannen uit kan rekken en zo af en toe zelfs nog de energie én de branie heeft om Mickey en Siep (daarover later meer) te laten weten wie de baas in huis is. Want dat is mijn oude manneke nog steeds! Ik dwangvoer Gijs bijna dagelijks en dat al zo'n 2,5 jaar lang. Waarom hij niet of nauwelijks wil eten weet ik niet. Ook de dierenarts kan niks vinden dat dat zou verklaren. Nou is het altijd al een lastige eter geweest, een echte pietlut, maar de laatste tijd is het gewoon dramatisch. Hij zeurt regelmatig om eten, dat is het probleem niet. Maar wat ik hem ook voorzet… meneer haalt zijn neus ervoor op. Zo af en toe een likje, dat is vaak echt het hoogst haalbare. Dus dwangvoeren we hem. Ik heb een heel arsenaal aan astronautenvoer in huis: blikvoer, pasta's en vloeibare voeding. Dat laatste bevalt ons – Gijs en mij – tot nog toe het beste. Een prijzig goedje helaas, maar de jongen heeft blijkbaar een dure smaak… Tja, wat doe je eraan. Soms denk ik ook wel eens dat het een gewoonte is geworden, dat hij het wel prima vindt zo. Het ultieme voorbeeld van 'op je wenken bediend worden'. En daar is een kat natuurlijk een meester in. ;-) Gijs is dus mijn probleemkindje. Dankzij Gijs kan ik me ook vrij goed voorstellen hoe het moet zijn om een pasgeboren baby te hebben… Ik moet hem namelijk niet alleen voeren, hij houdt me ook al maandenlang elke nacht uit mijn slaap. Door zijn dementie raakt hij vooral 's nachts vaak in paniek. Dan weet hij niet meer waar hij is en mauwt aan één stuk door heel hard en klaaglijk. Dat gaat echt door merg en been en het breekt mijn hart. Met een beetje pech een keer of vier, vijf per nacht… Soms is hij buiten in de kattenren of zit hij onderaan de trap. Maar meestal staat hij op de overloop en krabt als een bezetene aan de badkamerdeur. Ik weet ook niet waarom. Misschien denkt hij dat ik daar ben? Of dat hij door die deur naar buiten kan? Hem roepen heeft in elk geval geen zin, daar reageert hij op dat moment niet op. Het enige dat helpt is opstaan, zacht tegen hem praten en proberen hem op te pakken en tegen me aan te drukken. Dat lukt echter niet altijd meteen. Vaak herkent hij me niet en is bang van me. Dan rent hij weg als hij me ziet, compleet in paniek. Pff. Wat heb ik op die momenten te doen met mijn arme, oude manneke…

Opa Gijs op schoot bij mijn moeder - hij wordt nog graag verwend :-)

Gelukkig heeft Gijs ook nog veel mooie momenten en geniet hij enorm veel respect van de andere viervoeters. En als je mijn overige viervoeters zou kennen, zou je inzien dat dat echt een prestatie van formaat is. ;-) Niemand valt Gijs lastig. Als Gijs op het kussen, in het mandje of op de bank wil liggen, maak je plaats. Als Gijs eet, drinkt of op de kattenbak zit, laat je hem met rust. Als Gijs langsloopt, ga je aan de kant. Dat zijn de regels en daar heb je je aan te houden. Niet goedschiks, dan kwaadschiks. Want owee degene die dreigt zich iets meer te permitteren dan gewenst is… Die wordt onmiddellijk op zijn plek gezet. Meestal door Moor, de adjudant, die er vol overgave voor zorgt dat het Gijs aan niets ontbreekt. Hij is altijd in zijn buurt, kruipt steevast naast Gijs op de wollen deken bij de verwarming en houdt de omgeving nauwlettend in de gaten. Alles voor Gijs… Wat een onbaatzuchtige naastenliefde hè. Nou… zo zuiver zijn Moors motieven niet. ;-) Hij heeft namelijk een prachtig strategisch plan bedacht. Gijs is 'de grote baas' en de mooie Moor wil daar graag een graantje van meepikken. Door iedereen te laten zien dat Gijs en hij dikke vrienden zijn, wil hij zijn status als 'second in command' zodanig verstevigen dat hij – als de tijd rijp is – vlotjes en zonder tegenspraak naar de felbegeerde eerste plek kan doorschuiven. En ik weet zeker dat hij in zijn hoofd de plaats van Gijs allang heeft ingenomen. Heel soms probeert hij het ook wel, maar de ouwe Gijs zit nog stevig in het zadel. Mentaal althans. De fysieke confrontaties laat Gijs steeds meer aan Moor over. Langzaam maar zeker schuift hij dan ook richting leiderschap… ware het niet dat ook Oelie 'the bully' zijn zinnen op die functie heeft gezet…

Gijs en zijn beschermengel Moor