Gijs is een jaar of 15 geleden in
mijn leven - of beter: in mijn tuin - terecht gekomen. Ik had op dat moment nog
3 andere katjes en woonde nog niet zo heel lang in mijn huidige huis. Nikky,
Pukkie, Tommie (mijn eerste grote harige liefdes) en ik hadden een vervelende
tijd achter de rug en ik wilde hen vooral rust en stabiliteit bieden. Mijn
drietal mocht alleen de tuin in als ik er bij was en wenste tijdens die
kostbare momenten niet gestoord te worden door vreemde indringers. Daar had
Gijs geen boodschap aan. Sterker nog, Gijs bleef volhardend terugkomen en
bracht na even zelfs een vriendje mee: zwarte Bartje. Blijkbaar was de omgeving
veilig verklaard en wilde hij hartsvriend Bartje laten delen in de
feestvreugde. Gezellig. Wat moest ik nu? Ze zagen er allebei goed uit en waren duidelijk
gewend aan mensen, dus ik ging er van uit dat ze ergens in de buurt een eigen
thuis hadden en dat ik geen medelijden met ze hoefde te hebben. Katten hebben
namelijk een enorm talent om op mijn gemoed te werken. ;-) Goed, aangemoedigd
heb ik ze dus niet. Ik heb zelfs een ontmoedigend beleid gevoerd; geen eten,
geen aandacht en met zachte hand de tuin uit jagen. Maar het heeft allemaal
niet mogen baten. Het bleek een extreem vasthoudend en overtuigend duo… en van
lieverlee hebben ze zich een weg naar binnen weten te banen. Letterlijk: mijn
huis in dus. Eerst zo heel af en toe, toen als het rotweer was, daarna elke
nacht en uiteindelijk zo vaak als ze wilden. "Nou vooruit, alleen deze
twee dan…" Ik had immers echt mijn best gedaan om ze buiten te houden en
bovendien wist niemand in de buurt waar ze thuishoorden… Dus eigenlijk had ik
gewoon geen keuze. Toch? En het waren er tenslotte maar twee… Nog wel ja. Ik
wist toen nog niet dat dit slechts het begin zou zijn…
 |
| Gijs en Bartje in september 2007 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten