Het
moet zo rond maart of april 2008 zijn geweest dat de dierenambulance een
transportmandje met daarin een kleine, rode kater bij het asiel afleverde.
"We zetten 'm wel even in de wildkooi" hoor ik mijn collega van de
ambulance nog zeggen. Een bang en schuw exemplaar dus. En voor moeilijk
hanteerbare katjes gebruiken we altijd 'de wildkooi' in plaats van de
gebruikelijke quarantainehokjes. Het voordeel van de wildkooi (eigenlijk niet
meer dan een groot konijnenhok) is dat je er in het midden een plank tussen
kunt schuiven. Zo kun je dus veilig de kattenbak verschonen of schoon water en
eten geven, zonder dat je bang hoeft te zijn je vingers te verliezen. Of erger
nog… dat de kat ontsnapt. ;-) De nieuwe bewoner werd Wiebel gedoopt en het
bleek inderdaad een boos en bang kereltje te zijn. Geschatte leeftijd: 10+ en
aan zijn uiterlijk te zien had hij een behoorlijke tijd op straat gezworven en
het nodige meegemaakt. Het zwerversbestaan kan helaas erg hard zijn. Maar hij
zat nu in elk geval veilig binnen. Na twee weken mocht Wiebel naar de
kattentuin; onze kamer met extra groot buitenverblijf. Vooral voor de wat
schuwere katjes een fijne plek, waar ze gemakkelijker kunnen wennen aan hun
plotselinge gevangenschap. Ik ben altijd heel blij als er weer een katje van de
straat is gered; als hij veilig in het asiel zit, een dak boven zijn hoofd
heeft en voldoende eten en drinken krijgt… maar soms is het ook
hartverscheurend om te zien hoe ongelukkig en bang een nieuwe bewoner kan zijn.
Wiebel draaide in de loop van de volgende weken gelukkig wel wat bij. Hij
verstopte zich niet meer voortdurend en als je rustig bij hem ging zitten, mocht
je hem zelfs al af en toe wat aaien. Zolang als je maar niet probeerde om hem vast
te houden of op te pakken, want dan veranderde de kleine man in een wilde
tijger. Zoals een collega van me, die hem medicijnen tegen niesziekte moest
geven, volmondig kan beamen. ;-)
 |
| Wiebel in het asiel - oktober 2008 |
Wiebel
had al langere tijd last van traanogen en een snotneus. Door de stress zijn
asielkatjes gevoeliger voor ziekten. Bovendien is de infectiedruk in een asiel
natuurlijk ook nog een stuk hoger dan in een normale thuissituatie. In eerste
instantie dachten we dan ook dat Wiebel last had van hardnekkige niesziekte. Maar
niet één antibioticakuur leek ook maar iets te helpen. Hij bleef maar snotteren
en had ook een beetje een rare verdikking bovenaan zijn neus. Dus is op een
gegeven moment besloten om röntgenfoto's te laten maken. Het voelde niet
helemaal lekker en we waren erg bang dat hij misschien wel een tumor in zijn
hoofdje had. Om Wiebel bij de dierenarts te krijgen, had best wel wat voeten in
aarde. Maar mijn collega – die zich overigens vrijwillig voor dit klusje had
gemeld - heeft zich dapper staande gehouden en is er uiteindelijk in geslaagd
om meneer heelhuids in een transportmandje en bij de dierenarts te krijgen. ;-)
Ze is de hele tijd bij hem gebleven, hij was zo bang… Ik heb echt hele lieve
collega's… Ondertussen wachtten wij in het asiel gespannen op de uitslag van de
foto's. Toen het verlossende telefoontje eindelijk kwam, waren we toch wel even
uit het veld geslagen… Wiebel had geen tumor. Wiebel had twee kogeltjes in zijn
hoofd. Het arme manneke was beschoten! Weer een gruwelijk bewijs van het
vreselijke beleid dat onze regering voert. Zogenaamde 'wilde' katten mogen
namelijk 'afgeschoten' worden. Daar kan ik echt heel erg boos om worden. Zo
respectloos. Alsof er geen diervriendelijke manieren zijn om het
zwerfkattenprobleem aan te pakken. We hebben het verdorie zelf veroorzaakt. Wij
laten al die katten toch buiten rondlopen, zonder ze te castreren!? En daarbij
komt ook nog eens dat een willekeurige 'jager' van een afstand van twintig
meter of meer echt niet kan bepalen of het dier dat hij in zijn vizier heeft
'wild' is of gewoon een (bange) huiskat. Zoveel dierenleed wordt hierdoor
veroorzaakt... Ernstig verwonde en verminkte katten, die zichzelf maar moeten
zien te redden. Niet goed geraakte dieren die uiteindelijk vaak een langzame,
gruwelijke dood sterven. Maar ook enorm verdrietige mensen die radeloos op zoek
zijn naar hun geliefde huisdier. Niet wetende dat het beestje zonder pardon is
neergeschoten. Nee, voor dit beleid heb ik echt geen goed woord over.
En
één van de slachtoffers van dat beleid was dus de kleine Wiebel. Geen wonder
dat het kereltje zo boos was! De kogeltjes bleken op een vervelende plek in
zijn koppie te zitten en de dierenarts wilde ze daarom liever niet verwijderen.
Ze hadden wel behoorlijk wat schade aangericht vanbinnen. Het weefsel was flink
geïrriteerd. Wiebel zou dus een eeuwige snotteraar blijven… Hmm, een bangerd
met een chronische snotneus… Het zou geen eenvoudige opgave worden om voor deze
jongen een nieuw thuis te vinden. Maar we wilden daar in elk geval wel onze
uiterste best voor doen. Dat had hij – na alles wat hem was aangedaan – toch absoluut
verdiend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten