Toen
Moor een maand of 3 bij me was en hij niet meer onmiddellijk voor me wegrende, lukte
het me eindelijk om een paar foto's van hem te maken. Ik had hem al als
'gevonden' doorgegeven bij Amivedi, maar met alleen de beschrijving 'zwarte
kater' kom je natuurlijk niet zo heel ver. Bovendien wilde ik ook graag wat
posters ophangen bij de dierenarts en supermarkten. Misschien werd hij ergens
wel vreselijk gemist en ik wilde in elk geval mijn best doen om hem met zijn
baasje te herenigen. Ik heb drie mensen over de vloer gehad, die dachten hun
verloren viervoeter in Moor te herkennen. Twee van hen gingen teleurgesteld
naar huis, bij de derde was het raak. Althans… dat dachten ze. Het was een stel
uit een dorp verderop, een kilometer of 7 van mijn huis vandaan. 100% overtuigd
waren ze niet. En ik ook niet. Maar toen mevrouw later met foto's terugkwam (met
daarop een zwart kitten, dus veel duidelijkheid gaf dat niet) en inmiddels zeker
van haar zaak leek, heb ik toch maar besloten om Moor mee te geven. Nou klinkt
dat makkelijker dan het was. Om te beginnen was het een hele toer om Moor 'transportklaar'
te maken, oftewel in het reismandje te zetten. Ik had hem in de kamer
opgesloten, maar zie zo'n bang mannetje dan maar eens te pakken te krijgen en
hem vervolgens in zo'n klein, doodeng mandje te stoppen… De details zal ik je
besparen, maar het was hartverscheurend. Ik had zijn zo zorgvuldig en moedig
opgebouwde vertrouwen volledig beschaamd… Ik zal die blik in zijn ogen echt
nooit meer vergeten. Het brak mijn hart en ik voelde me een monster. Daarbij
viel het afscheid me ook veel zwaarder dan ik van te voren had gedacht. Ik was
natuurlijk best veel met hem bezig geweest in de afgelopen maanden en onze band
was behoorlijk diep geworden. Kortom… drama alom! Alles in mij riep dan ook heel
hard 'NEE', maar ik kon niet meer terug. Dus na het uitwisselen van
telefoonnummers en mevrouw nog een keer op het hart te hebben gedrukt dat ze
hem zeker vier weken binnen moesten houden, omdat hij anders weer zou weglopen,
heb ik Moor laten gaan… Tranen met tuiten.
 |
| Eén van de eerste foto's van Moor - deze stond ook op zijn 'Gevonden-poster' |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten