Een hangplek voor kattenmannen

Een jaar of vijf nadat Gijs zijn eerste voet op 'mijn' bodem had gezet, kreeg ik bezoek van Dirk. Een prachtige, grote, iets te zware, zwart-witte kater. Op zich niet zo vreemd. Ik woon in een katrijke buurt en de parkeerplaats om de hoek was in die tijd een populaire hangplek voor kattenmannen. :-) Poezen heb ik er nooit gezien. Typisch hè. Ik weet ook niet wat al die katers daar deden, maar gezellig was het wel. Op sommige – vooral warme - avonden verzamelden zich wel 8 of 9 stoere mannen op de parkeerplaats. Inclusief Gijs, Bartje én Dirk. Een prachtig gezicht. Het leek wel een geheim genootschap. Wat zou daar niet allemaal besproken zijn, vraag ik me dan af. Er zijn vast vele sterke verhalen uitgewisseld. Of zouden ze één of ander briljant aanvalsplan hebben bedacht… Hoe ze als stoere mannen van de buurt de poten ineen konden slaan om zoveel mogelijk vrouwelijk schoon en eetbare buit binnen te halen. Ik heb mijn best gedaan hun plannen te ontrafelen. Heb het tafereel menig maal vanaf een meter of twee gevolgd, zittend in het gras naast de parkeerplaats. Maar de bedoeling van de 'avondsessies' heb ik nooit kunnen ontdekken. Misschien werden de echt spannende zaken ook pas gedaan na mijn vertrek, zonder tweebenig publiek. Wie zal het zeggen.

Dirk, één van die 'hangplekkaters', dook op enig moment dus op in mijn tuin. Maar in tegenstelling tot de andere vreemde kattenmannen die het na één of twee toevallige bezoeken wel voor gezien hielden (vanwege de Grote Boze Gijs), bleef Dirk komen. En hoewel hij menig maal rollend, proestend en gillend met Gijs over het gras vloog… gaf Dirk niet op. De kattenhangplek was blijkbaar neutraal terrein, want daar had ik ze nog nooit zien of horen vechten. Bij mij thuis was het een ander verhaal. Daar moest het territorium verdedigd worden, met heel wat onenigheden, discussies en vliegende haren tot gevolg. Maar Dirk bleef. En zo werd het heel geleidelijk steeds drukker in mijn tuin en huis en had weer een viervoeter de weg naar mijn hart gevonden… Dat waren er dus al 6: Nikky, Pukkie en Tommie (mijn eerste katjes), Gijs, Bartje en Dirk.

Tot op de dag van vandaag weet ik overigens niet waar Dirk thuishoorde. Ik heb het vermoeden dat zijn baasjes verhuisd zijn en dat Dirk op enig moment de benen heeft genomen. Terug is gekomen naar zijn oude buurt. Maar ondanks alle oproepen die ik heb geplaatst, heb ik zijn baasjes nooit kunnen vinden.

Mijn lieve Dirk in april 2009

Inmiddels zijn Nikky (2006), Pukkie (2004), Tommie (2006), Bartje (2007) en Dirk (2010) overleden. Ze hebben heel wat jaren bij me gewoond en we hebben veel lief en leed gedeeld. Met veel pijn in mijn hart heb ik ze één voor één moeten laten gaan. Toch wilde ik ze hier wel noemen; ze hebben een hele belangrijke rol in mijn leven gespeeld en me mede gemaakt tot wie ik nu ben. Zij hebben mijn liefde voor katten tot ongekende hoogte doen stijgen, me geïnspireerd om een opleiding tot vakbekwaam dierenverzorger te volgen én me als vrijwilliger in te gaan zetten voor dieren die minder geluk in het leven hebben. Mijn verhaal zou dan ook niet compleet zijn geweest zonder hen.