Het mysterie van de zwerfkatten… Welkom Siep!

Het was januari 2010 toen ik Siep voor de eerste keer zag. Een niet al te groot, cypersgrijs katertje. Hij zat in mijn voortuin en mauwde klaaglijk. Toen ik dichter naar hem toeliep, kroop hij onder de struiken. Mijn voortuin is – evenals overigens mijn achtertuin – een soort van mini-jungle, dus verstopplekjes genoeg. ;-) Ik besloot weer naar binnen te gaan en hem met rust te laten. Vast een nieuw katertje uit de buurt dacht ik, want hij zag er best goed uit. Toen ik me omdraaide en de klink van de poort naar beneden duwde, kwam Siep echter weer tevoorschijn. Hij tikte me snel tegen mijn been en schoot weer onder de struiken. Dit herhaalde zich een keer of drie. Steeds als ik hem wilde aaien, schoot hij weg en als ik me omdraaide kwam hij weer tevoorschijn en tikte me achter tegen mijn been. Hij wilde blijkbaar niet dat ik wegging, maar ik mocht ook niet al te dichtbij komen. Nou gaat mijn liefde voor katten echt heel erg ver, maar ik kon toch moeilijk de hele avond buiten in de kou bij hem blijven staan. Dus uiteindelijk toch maar naar binnen gegaan. Siep zou zich wel redden, die zag er echt niet uit alsof hij al een hele tijd op straat gezworven had. Hij zou zo echt wel weer naar huis gaan. Hoopte ik… Maar de volgende ochtend was Siep er nog. En ook in de dagen die volgden verbleef hij het grootste deel van de tijd in mijn voortuin. Of op het dak van de kattenren, waar hij lag te wachten tot ik naar buiten kwam. Om dan heel snel van de schutting naar beneden te springen en hard te gaan mauwen.

Siep

Ik heb echt mijn best gedaan om te doen alsof Siep 'gewoon' een van de vele buurtkatjes was, dat hij mijn hulp niet nodig had, maar na een week of drie kon ik mezelf niet langer voor de gek houden… Siep was een blijvertje. Ik voelde het aan alles. Begrijpen deed ik het echter niet. Hoe was het toch mogelijk dat er zoveel zwerfkatten in mijn tuin terecht kwamen? Ik had geen boerderij en ik woonde niet in het buitengebied, mijn huis stond middenin een doodnormale woonwijk. Maar Siep was nummer zoveel – ik was de tel inmiddels kwijtgeraakt – en dit kon toch geen toeval meer zijn? Volgens sommige mensen was het dat ook niet en werden al die katten gewoon voor mijn deur gedumpt. Anderen waren ervan overtuigd dat ze door een 'hogere macht' naar mijn huis werden geleid, omdat ze hulp nodig hadden en een plek om op adem te komen. Uiteraard heb ik voor geen van beide beweringen bewijs kunnen vinden. ;-) Hoe dan ook… de zwerfkatten bleven komen. Aan het werk dus maar weer; het bekende rijtje afwerken: rondvragen in de buurt, naar de dierenarts voor chipcontrole, foto's maken, posters ophangen, als gevonden doorgeven bij dierenasielen en Amivedi… Helaas zonder resultaat. En dus was mijn 'gezin' weer een viervoeter rijker. Welkom Siep!

Mensen vragen mij overigens best vaak waarom ik al die zwerfkatjes niet 'gewoon' naar het asiel breng. Ik werk er tenslotte zelf. Een legitieme vraag. De belangrijkste reden is dat ik het asiel waar ik ze formeel naartoe moet brengen – omdat mijn woonplaats in haar regio valt – niet vertrouw. Misschien leg ik dat later nog wel eens uit. Voor de bange en schuwe exemplaren zou het in elk geval het eindstation zijn. Maar ook andere katten zouden daar hun leven niet zeker zijn. Een risico dat ik dus nooit zal nemen. Naar het asiel waar ik werk mag ik ze formeel dus niet brengen, al zou er natuurlijk best wel wat te regelen zijn. Het zit alleen bijna altijd bomvol. Niet zo gek, want alle katten die binnenkomen, blijven daar wonen totdat ze een goed thuis gevonden hebben (anders zou ik er ook niet werken). De weinige plekken die ze daar nog hebben, laat ik dan liever open voor de katjes die echt in nood zijn. Dat is bij 'mijn' zwervertjes niet het geval. Ik verzorg ze goed en ik durf best te zeggen dat ze bij mij minstens net zo goed zitten als in het asiel waar ik werk. Natuurlijk zorg ik er wel voor dat ze bij alle asielen in de regio en Amivedi als 'gevonden' vermeld staan. Mocht de eigenaar zich daar melden, dan weten ze mij te vinden. Als het asiel tenminste haar werk goed doet…