Een
paar weken nadat ik Mickey en Oelie noodgedwongen 'geadopteerd' had, kreeg ik
bezoek van de moeder van de eerste eigenaar van Mickey. Haar dochter (overigens
een volwassen vrouw) had Mickey een aantal keer in de buurt zien rondlopen en
maakte zich zorgen om hem. Ze vroeg zich af of hij nog wel een thuis had. Toen
moeder bij mijn nieuwe achterbuurman ging informeren, is ze naar mij
doorgestuurd. Ik heb haar het verhaal verteld van de verdwenen buurman, maar aan
haar reactie te zien was ze daar al lang van op de hoogte. Zowel haar dochter
als zij zijn er vermoedelijk 'gewoon' vanuit gegaan dat de nieuwe buurman de
zorg voor Mickey wel over zou nemen. Een beetje een vreemde veronderstelling.
Toch? Niet echt een gebruikelijke gang van zaken volgens mij. Toen ik haar
vroeg waarom dochterlief Mickey niet zelf in huis nam, kreeg ik een wazig en
ontwijkend antwoord. Duidelijk was in elk geval wel dat dat zeker niet de
bedoeling was. Sterker nog, Mickey was gechipt en stond nog geregistreerd op
naam van haar dochter. Dat was de eigenlijke reden dat moeder aan mijn deur
stond… of dat gewijzigd kon worden, want haar dochter wilde absoluut niet
gebeld worden als er iets met Mickey zou zijn. Daarom ga ik dus vaak veel
liever met dieren om dan met mensen… dieren begrijp ik over het algemeen
stukken beter… Wat lopen er toch rare exemplaren op deze aardbol rond… Enfin,
ik heb moeder binnen gevraagd en haar mijn gegevens gegeven. En met de afspraak
dat zij ervoor zou zorgen dat Mickey op mijn naam geregistreerd werd (haar
dochter kende immers het chipnummer), is ze weer vertrokken. Geregeld, dacht
ik. Nou nee, bleek een dik jaar later.
 |
| Mickey was bijna 3 maanden vermist |
Eind
februari 2012. Ik had Mickey al een dag of twee niet meer gezien. Bovendien
stond zijn eten nog onaangeroerd in de schuur. Oelie woonde tegen die tijd
inmiddels binnen, dus die had het niet op kunnen eten. Nu gebeurde het wel
vaker hoor dat ik Mickey een paar dagen niet zag en zelfs dat hij zo af en toe
een maaltijd oversloeg. Mickey is een echte buurtkater en zijn favoriete plek
is de frietzaak zo'n 100 meter verderop. ;-) Als ik hem ga zoeken – wat vrij
regelmatig gebeurt – begin ik dan ook altijd daar. Zo ook toen. Maar Mickey was
er niet en niemand had hem gezien. En ik begon me echt een beetje zorgen te
maken. Toen hij ook de volgende dag niet in de schuur was geweest om te eten,
ben ik samen met mijn moeder een 'grootscheepse' zoektocht begonnen. Overal
hebben we gezocht, uren hebben we rondgelopen. Ik heb bij verschillende huizen
(waaronder mijn 'nieuwe' achterburen) aangebeld en gevraagd of ze Mickey gezien
hadden. Omdat hij zo veel in de buurt rondliep, kenden veel mensen de gezellige
wit-zwarte buurtkater. Maar niemand kon zich herinneren dat ze hem in de
afgelopen dagen gezien hadden. Verdorie, wat zou er met hem gebeurd zijn?
Allerlei scenario's speelden zich in mijn hoofd af. Het een nog vreselijker dan
het ander. Ik heb posters opgehangen en Mickey als vermist opgegeven bij
Amivedi en het asiel in mijn regio. Niet bij mijn eigen asiel; daar kon ik zelf
wel in de gaten houden of hij binnenkwam. Dat bleek achteraf niet één van mijn
meest slimme beslissingen te zijn…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten