Van Bliksem naar Boyke... Dagboek van een angsthaas (deel 9)

Onze angsthaas Bliksem is op maandag 12 augustus verhuisd van het asiel naar een pleeggezin. De kleine man zat op dat moment al ruim 8 maanden in het asiel en bleef – ondanks onze inspanningen – erg bang voor mensen. In het asiel zijn onze mogelijkheden beperkt en om zijn plaatsingskansen te vergroten bood Eveline aan om Bliksem bij haar thuis te onderwerpen aan een intensieve socialisatiecursus. ;-) Dat aanbod hebben we met twee handen aangegrepen! Pleegmama Eveline houdt een dagboek bij van de ontwikkelingen van Bliksem, die ze inmiddels liefkozend Boyke heeft genoemd. 

Het dagboek van Bliksem is geschreven door Eveline, door de ogen van Bliksem.

 Dag 69 – zaterdag 19 oktober

"Boyke, heel veel mensen zijn zo trots op jou" zegt het vrouwtje "dat je al zoveel durft. Maar wij weten dat we nog héél veel stappen te gaan hebben hè." Heel veel stappen vrouwtje? En als ik heel erg hard ren… zijn we er dan eerder? "Nou Boyke, we doen het maar rustig aan. Dat lijkt me beter." zegt vrouwtje. En als ik heel erg mijn best doe? Krijg ik dan een lintje? "Als je zover bent dat me helemaal vertrouwt, krijg jij van mij een mooi halsbandje. Dan kan iedereen zien hoe knap je bent en hoe hard je ervoor geknokt hebt om dit te bereiken." Hmm, dat bevalt me wel. Ja, dat is goed vrouwtje. We gaan het elke dag weer proberen!

's Middag komt het vrouwtje weer naar me toe. Ze doet een beetje raar en gaat bij me zitten. Ze kijkt me heel serieus aan en zegt "Boyke, lieverd, ik wil je een belangrijke vraag stellen". Oh jee… wat zou er nu weer gaan komen? "Ik ga zo naar het asiel waar jij gewoond hebt. Ik ga ze vertellen dat je hier blijft wonen en dat je nooit meer weg gaat. We hebben samen zoveel meegemaakt, ik kan je echt niet meer laten gaan jongen. Maar ik wil wel graag van jou weten of je het daar mee eens bent." Duh… wat denk je dan!? Natuurlijk ben ik het daar mee eens! Ja vrouwtje, ik wil heel graag bij jou blijven wonen. Mag ik hier dan echt voor altijd blijven? Hoef ik niet meer naar het asiel terug of naar een ander huis met andere mensen? Echt niet? "Nee Boyke, echt niet" zegt het vrouwtje. "Ik zou je veel te veel missen. Ik hou van je, al vanaf dag 1. Jij hoort bij mij en ik bij jou. En vandaag gaan we het officieel maken." Yes, vandaag is een mooie dag! Ik rol me lekker op mijn zij en laat het vrouwtje door mijn haren kroelen. 

Dag 70 – zondag

Een nieuwe dag is aangebroken, hetzelfde ritueel. Hó even, nee… nu gaat het anders… De deur blijft open staan… Nu krijg ik mijn kans! Ik was altijd al nieuwsgierig naar wat er achter die deur allemaal te zien is... Heel voorzichtig loop ik het vrouwtje achterna. Hé, nog een kamer. Maar dan heel anders dan die van mij. Dat zal de kamer van het vrouwtje zijn. Ziet er een beetje zielig uit… Geen krabpaal zoals in mijn kamer. Oh, ik zie het al… die heeft ze niet nodig, want ze gaat steeds de trap op en af. Dus klimmen doet ze genoeg.

Dag 71 – maandag

Vrouwtje gaat slapen. Ze laat alle deuren open staan. Jeetje. Ze zegt: "welterusten Boyke" en dan kruipt ze helemaal onder de dekens. Zou ze vergeten zijn dat de deuren nog open staan? Ik wacht even. Na een tijdje is het zo stil, dat ik even ga kijken of ze er nog is. Ik spring op haar slaapplaats. Wel heel voorzichtig… Ik voel dat ze er nog ligt. De deken voelt zo lekker aan dat ik zachtjes begin te trappelen. Ze wordt gelukkig niet wakker. Het voelt steeds lekkerder en ik begin steeds harder te trappelen. Oh, wat is dit heerlijk!! Maar mijn nagels zijn zo lang, dat ze in de deken blijven haken. Oeps. Vrouwtje wordt wakker. Ze kijkt een beetje verschrikt op en ziet me dan zitten. In de schemering zie ik dat ze vol ongeloof en met grote ogen naar me kijkt. "Goed zo Boyke, grote jongen" hoor ik haar nog net zeggen. Maar ik ben al weg gesprongen. Goed zo zei ze? Dus weer een stapje verder?

Dag 72 - dinsdag

De volgende dag zegt het vrouwtje: "Nou Boyke, je gaat zo ontzettend snel, ik laat de deur van de kamer beneden ook open." Dan komt ze naar boven en wat loopt er achter haar aan? Een grote dikke grijze beer!!! Jemig!! Of toch niet? Even goed kijken, want ik ben zo geschrokken... Och nee, het is een stevige Sumoworstelaar… Voor deze hoef ik niet bang te zijn. Die snuffelt even aan een paar dingen en gaat lekker in een luie stoel liggen. En zo te horen aan het gesnurk ligt ze al in een diepe slaap. Zeker een vermoeiende wedstrijd achter de rug. Hè, wat is dat nu? Mijn haren gaan over mijn hele lijf rechtovereind staan. Ben ik zo geschrokken dat ik nu 2 worstelaars zie? Of kijk ik nu zo scheel? Even door mijn oogjes wrijven. Nee, het zijn er echt twee hoor. Twee precies dezelfde dikke grijze worstelaars! Gelukkig mankeer ik niks aan mijn ogen.

Boyke deelt zijn kamer met Yin en Yang

Dag 73 - woensdag

Vrouwtje gaat naar beneden en ik ga heel voorzichtig achter haar aan. Maar dan komt die bolle ook naar beneden, dus verstop ik me vlug ergens achter. Nu staat dikkiedik ineens recht voor me en ik kan nergens heen… Ik begin te roepen, HELP! Want ik weet dat het vrouwtje dan meteen komt om me te helpen. En daar is ze al. "Boyke" zegt ze "je hoeft je niet te verstoppen, want ze vinden je toch wel." Ohoh, wat nu? Ik ren zo snel als ik kan naar mijn kamer. Vrouwtje komt bij me zitten en houdt alles goed in de gaten. Kijk nou toch! Komt er nóg een viervoeter binnengelopen. Waar komen die ineens allemaal vandaan? Ik laat zien dat ik heel groot ben, zo met al mijn haren omhoog tot aan het puntje van mijn staart. En ik brom even, zo van 'ik ben niet bang hoor'. De zwarte viervoeter doet niets. Pfffff, tot nu toe gaat alles goed. Het vrouwtje vindt het blijkbaar allemaal erg interessant, want ze is de hele tijd aan het filmen. Maar ineens stopt ze. Ze ziet dat ik zo steeds word afgeleid en me niet kan concentreren op de gebeurtenissen om me heen.

Inmiddels ben ik erachter gekomen dat die twee dikke grijze helemaal geen worstelaars zijn, maar superlieve knuffelkatten. Ze heten Yin en Yang en het zijn meisjes. En die mooie zwarte heet Sjoerd. Ik denk dat Sjoerd wel te vertrouwen is… Hij kijkt me vriendelijk aan en loopt langs me te paraderen zonder iets naars te doen. Dus toen hij de gang op liep, ging ik hem een stukje achterna. Wel een beetje spannend… maar verder niks aan de hand. Misschien wordt hij wel mijn speelkameraadje!

Dag 74 – donderdag 24 oktober

s' Avonds is iedereen gezellig beneden in de kamer en wat doe ik? Ik ga een kijkje nemen! Ik kijk eerst toch maar wat voorzichtig rond. Je weet immers nooit wie je allemaal tegenkomt. Dan kijk ik het vrouwtje aan. "Hallo Boyke" zegt ze "kom gezellig bij ons zitten of ga lekker wat rondsnuffelen." Nou, heel even dan… en dan weer snel naar boven.

Boyke verkent voorzichtig de benedenverdieping

Nu blijven alle deuren dag en nacht open, zodat we naar boven en beneden kunnen wanneer we zelf willen. Alleen de deur van de slaapkamer van het vrouwtje is 's nachts dicht. Ze zegt "als ik die deur openlaat, dan lig ik 's nachts naast het bed en de beestenboel in bed." Dat is natuurlijk niet de bedoeling, dat snap ik best wel. Het vrouwtje heeft haar nachtrust heel hard nodig, anders kan ze ons niet goed verzorgen. Mijn kamer, nu onze kamer, wordt nu goed gebruikt. De twee flinke dames liggen de meeste tijd van de dag te snurken en de andere viervoeters komen af en toe op de kamer om wat brokjes uit mijn bakje te eten. Het zijn dezelfde brokjes als die van hun, maar bij mij vinden ze het denk ik lekkerder. Ik weet nog steeds niet hoeveel andere katjes hier in huis leven. Volgens mij heeft vrouwtje een hele kudde. Vandaag ben ik hier al 74 dagen en ik heb inmiddels met 5 medebewoners kennis gemaakt. Zelfs poes Cynthia, die vaak bang is voor andere katten, komt mij boven een bezoekje brengen. Ze kijkt me aan en het klikt goed. Ze is niet bang en snuffelt overal aan waar ik geweest ben. Ook door haar word ik vriendelijk ontvangen. Misschien denkt ze wel 'mmmm een echte mannengeur'. :-) Nou dan mag je toch wel trots zijn toch? Mijn nieuwe vriendje en vriendinnetjes zijn Yin, Yang, Sjoerd, Cynthia en Kiki. Het is best gezellig hier!