Van Bliksem naar Boyke... Dagboek van een angsthaas (deel 10)

Onze angsthaas Bliksem is op maandag 12 augustus verhuisd van het asiel naar een pleeggezin. De kleine man zat op dat moment al ruim 8 maanden in het asiel en bleef – ondanks onze inspanningen – erg bang voor mensen. In het asiel zijn onze mogelijkheden beperkt en om zijn plaatsingskansen te vergroten bood Eveline aan om Bliksem bij haar thuis te onderwerpen aan een intensieve socialisatiecursus. ;-) Dat aanbod hebben we met twee handen aangegrepen! Pleegmama Eveline houdt een dagboek bij van de ontwikkelingen van Bliksem, die ze inmiddels liefkozend Boyke heeft genoemd. 

Het dagboek van Bliksem is geschreven door Eveline, door de ogen van Bliksem.

Twaalf weken lang hebben we de avonturen van Boyke en Eveline met veel plezier gevolgd. De enorme stappen voorwaarts, de onverwachtse wendingen, de kleine stapjes terug… We zijn met bewondering getuige geweest van een prachtig proces, waarin Eveline met veel toewijding, liefde en geduld het vertrouwen van een kleine, jonge, schuwe kattenpuber heeft weten te winnen. Met dit laatste deel sluiten we een mooie, interessante en leerzame socialisatieperiode af. Natuurlijk werkt Eveline achter de schermen met evenveel enthousiasme verder aan haar relatie met Boyke. Op een andere manier, iets minder intensief wellicht, want de knappe Boyke is klaar voor het échte leven. Een leven vol liefde, ontspanning en lol. Dat heeft hij zelf verdiend! Wij zijn enorm trots op ‘onze Bliksem’. Zijn enorme vooruitgang overtreft al onze verwachtingen. En vanaf deze plek wil ik, namens alle medewerkers van Hokazo, Eveline dan ook ontzettend bedanken dat zij deze uitdaging aan wilde gaan. Dankzij haar is ‘onze Bliksem’ nu ‘haar Boyke’ en telt onze planeet weer één ongelukkig angsthaasje minder. Eveline en Boyke… wij wensen jullie alle geluk samen! Laat nog eens wat van jullie horen!

Dag 79 – dinsdag 29 oktober

Geen dag is hetzelfde en elke dag geniet ik steeds meer van dit huis met zijn rust, vrede en liefde voor elkaar. In plaats van dat ik naar beneden ga, komen mijn vriendjes graag naar boven. Om bij mij te zijn. Dat vind ik heel gezellig. We kunnen allemaal goed met elkaar overweg. Ik wil heel erg graag met ze spelen en stoeien, maar de grijze dames geven me nog steeds alleen maar een neusje. Ze spelen alleen met propjes papier en een pluizig ding wat op neer springt als je het vangt en weer los laat. Snap ik niet, ik ben toch veel interessanter en levendiger? En vooral veel knapper dan zo’n nep-pluizenbol aan een stiekje!? Misschien dat op een dag de een of de ander wel los komt, als ik haar maar lang genoeg uitdaag om met me te spelen. Ik heb een lange adem hoor! :-)

Als Sjoerd of Cinthia naar beneden gaat, vind ik het leuk om er achteraan te rennen. Maar echt spelen doen zij ook nog niet. Hmm, volgens mij zijn ze een beetje ingedut hier allemaal hoor. Het is maar goed dat ik hier nu ook woon. Leven in de brouwerij! :-) Oh, ik denk trouwens dat Cinthia een beetje verliefd is op mij, want ze is dag en nacht dicht in mijn buurt. En we eten samen uit één bakje en dan staat ze heel dicht tegen me aan… echt lief hoor. Misschien wordt Cinthia mijn vriendinnetje wel… Hihi.

Dag 80 - woensdag 30 oktober  

Elke keer als het vrouwtje binnenkomt en meteen naar me toe loopt, ga ik nog steeds tekeer tegen haar en leg ik mijn oren plat. Maar vandaag, 30 oktober, gaat alles anders… Ze komt naar me toe, ik blaas… en wat doet ze nu? Zonder handschoen begint ze me te aaien en te kroelen. Hé, dit voelt eigenlijk best wel lekker… Ze blijft maar aaien en aaien. Ik kijk een paar keer naar haar hand en voel dat ik deze handen wel kan vertrouwen. Deze dag is wel heel erg speciaal, want ze komt heel vaak naar me toe om me te knuffelen.

Aan het eind van de dag zegt het vrouwtje onder het knuffelen tegen me: “Boyke, wat ben je een geweldige knul, dit is waar je steeds zo bang voor was en kijk… je hebt jouw angst overwonnen! Dit doen we vanaf nu elke dag een heleboel keer, totdat we er zeker van zijn dat je echt helemaal niet meer bang bent.” Wat ben ik toch een bofkont hè, word ik elke dag tig keer geknuffeld! Ik denk dat ik gewoon nog heeeel lang doe alsof ik nog steeds een beetje bang ben… ;-)

Dag 82 – vrijdag 1 november

Gisteren (dag 81) was een fijne dag. Vrouwtje is inderdaad heel veel bij me geweest om me te knuffelen. En ik heb genoten hoor. Ik heb nu zoveel vertrouwen in het vrouwtje gekregen, dat ik zelfs om knuffels vraag! Echt gewoon helemaal uit mezelf! Is dat niet superknap? Helaas vind ik de camera nog steeds een eng ding, maar het vrouwtje heeft toch een heel mooi moment kunnen filmen. Dat wil ze jullie graag laten zien. Een tijdje terug heeft vrouwtje een keer gezegd: “Van Bliksem naar Boyke en van Boyke naar een grote Boy”. En dit is het moment! Precies 12 weken geleden kwam ik hier als een krampachtig angstig hoopje en nu ben ik een vrolijke speelse jonge kater, die eindelijk kan genieten van alle leuke dingen die een kat zich kan wensen. Met andere kattenvriendjes en een vrouwtje dat ontzettend veel van mij houdt. En natuurlijk ook van alle andere poezenknuffels.

Geniet allemaal van het filmpje en bedankt allemaal voor de leuke reacties. Tot een volgende keer, ik laat echt nog wel eens wat van me horen hoor! Zo gemakkelijk komen jullie niet van me af. Ik wil natuurlijk wel een beetje een bekende Nederlander blijven hè. ;-)