Het verhaal van een langzitter… Svenja (deel 1)

Het asiel waar ik als vrijwilliger werk heeft een anti-inslaapbeleid. Zou het dat niet hebben, dan zou ik er niet werken. Zo simpel is het. Ik moet er namelijk niet aan denken dat het leven van gezonde dieren actief wordt beëindigd, alleen maar omdat ze ‘te bang’ zijn of ‘te lang’ in het asiel zitten. Gruwelijk. Dat er ‘dierenvrienden’ zijn die in asielen kunnen werken, waar dit wel aan de orde is… En dierenartsen die zich zonder problemen voor dat soort klussen lenen… Onbegrijpelijk. Hoe kun je dat in godsnaam voor jezelf verantwoorden? Ik vind het al extreem moeilijk om de beslissing te nemen bij dieren die ondraaglijk lijden. Terwijl je in dat geval niet anders kunt. Juist uit liefde voor het dier. Maar een beestje in laten slapen dat gezond is? Dat niets heeft misdaan en alle recht heeft op een gelukkig leven? Het recht heeft op wat begrip, medeleven, tijd en geduld? Wat voor onmens moet je zijn om daar willens en wetens aan mee te werken? 

Ik ben blij met onze langzitters. Natuurlijk niet omdat ze er al zo lang zitten. Dat vind ik heel erg. Maar ik ben wel blij dat ze – tot ze een liefdevol, blijvend thuis hebben gevonden – altijd kunnen rekenen op een veilige plek, waar ze met liefde worden verzorgd. Al duurt het jaren… En dat komt helaas echt wel eens voor. Vooral bij de wat lastiger honden. Maar ook bij de katten, zoals bij Svenja, Diza, Pino en Bontje. De vier katjes die al meer dan een jaar in het asiel wonen. Echt geen enorm vervelende exemplaren. Integendeel. Het zijn stuk voor stuk lieve katten. Alleen een tikje eigenzinnig misschien. ;-) Maar dat maakt ze naar mijn mening nou juist zo leuk. Waarom ze er dan al zo lang zitten? Geen idee. Echt niet. Gewoon domme pech denk ik soms wel eens. Dus misschien helpt het ze wel als ze zelf hun verhaal kunnen vertellen. Van de periode voor ze in het asiel terecht kwamen, weten we vrijwel niets. Dat deel is dan ook gebaseerd op redelijke aannames en een beetje fantasie. J 

Het woord is aan Svenja

Svenja is een beeldschone lapjesdame. Ze op 13 augustus 2012 in het asiel terecht gekomen, samen met haar 5 kleintjes. Haar geboortedatum is geschat op 21 augustus 2009. Svenja vertelt zelf haar verhaal.

Svenja

Ik weet niet meer precies wat er gebeurd is of misschien wil ik het gewoon wel niet weten, maar ik was ineens de weg naar huis kwijt. Ik herinner me wel de paniek en de angst die ik voelde. Niet meteen. Eerst vond ik het allemaal wel spannend, een avontuur. Het was ook weer die periode van het jaar. Je weet wel, dat de katers uit de buurt je ineens wel heel erg aantrekkelijk vinden? Normaal keken Karel, Thomas en Jackson [die woonden bij mij in de straat] nauwelijks naar me om, maar een keer of twee per jaar… Dan konden ze hun ogen gewoon niet van me afhouden. Woeh! Dat streelt toch je ego wel hoor. Een meisje moet nou eenmaal af en toe te horen krijgen dat ze mooi is. Toch?

Nou, zo was het toen ook. Het was lente. Mijn favoriete tijd van het jaar. Ik vind het zo fijn als er weer blaadjes aan de bomen komen en het gras weer echt groen wordt. Als ik weer lekker in het zonnetje kan liggen, uren soezen en doezelen en dromen over Samson [de grote, stoere kater die toen drie straten verderop woonde]. Hihi. Maar hoe ik uiteindelijk zo ver van huis ben beland, dat ik de weg terug niet meer wist… dat weet ik echt niet meer. Ik herinner me alleen dat ik me ineens realiseerde dat ik de plek waar ik was helemaal niet kende. Ik herkende de huizen niet en ook de bomen, de struiken en de lantaarnpalen had ik nog niet eerder gezien. Het rook er ook allemaal heel anders dan wat ik gewend was. Dat vond ik wel leuk. Het kriebelde in mijn buik. Ik vind het prachtig om nieuwe dingen te ontdekken! Misschien dat ik toen ook nog dacht dat ik de weg naar huis vanzelf wel weer zou vinden. Of dat ik wel iemand tegen zou komen, die me kon vertellen waar ik was en hoe ik moest lopen om weer in mijn eigen mandje te kunnen slapen… Die eerste nacht buiten heb ik best genoten. Maar ’s ochtends vond ik het echt genoeg geweest. Ik vond het helemaal niet leuk meer. Ik had honger en wilde mijn lievelingsbrokjes eten. Ik was ook moe van het avontuur en wilde slapen. In mijn eigen bruine mandje met blauwe deken, die helemaal naar mij rook. Ik begon me een beetje zorgen te maken. En hoe later het werd, hoe meer ik in paniek raakte. Niks kwam me hier bekend voor. Ik denk dat ik gedurende de nacht alleen maar verder was afgedwaald. Verdorie, wat nu? Ineens hoorde ik iets. Geritsel. En in een bosje een klein eindje verderop zag ik ook iets bewegen. Een zwarte kater rekte zich uit en kwam mijn kant op. Ik schrok. Deze jongen kende ik niet. En ik weet dat je vreemde mannen niet zomaar mag vertrouwen. Dat had Sientje – mijn buurmeisje – heel vaak tegen me gezegd. Ze kunnen je aanvallen en pijn doen, zei ze altijd. Ow jee. Ik wilde net hard wegrennen, toen de zwarte kater me riep. ‘Hey schoonheid… nieuw hier?’ Hmmm, hij klonk eigenlijk best aardig. Met zijn diepe bromstem. Stoer en sterk. ‘Ik heb je hier nog niet eerder gezien’ zei hij toen hij een meter ofzo bij me vandaan was. ‘En met een uiterlijk als dat van jou… weeeheee… dat had ik me echt wel herinnerd hoor’. Ik bloosde, wat een charmeur. Hihi. Misschien kon hij me wel helpen om weer thuis te komen. En misschien wilde hij zelfs wel met me meelopen? Gezellig…

Wordt vervolgd