Hoe is het nu met… Vasek!? (1)

Op verzoek van velen weer eens een update over Vasek; mijn lieve, grappige, eigenwijze, slimme knuffel met gebruiksaanwijzing. Voor wie hem echt goed kent is die gebruiksaanwijzing inmiddels overigens vrij eenvoudig: ontspan en laat hem lekker zijn eigen gang gaan en zelf aangeven wanneer én hoe lang hij geknuffeld wil worden. Klinkt beslist niet erg ‘gedragstherapeutisch-verantwoord’ hè. ;-) Maar het werkt wel en is dat uiteindelijk niet het belangrijkste? Niet alleen worden ‘ongelukjes’ (grom- en bijtincidenten, maar dat klinkt meteen zo naar) voorkomen, maar hij krijgt zo ook steeds meer vertrouwen in de mens, in mij in dit geval. En vooral dat laatste zorgt ervoor dat het veel gemakkelijker is om met hem te werken en dat hij stiekem weer een heel aantal stapjes in de goede richting heeft gezet. Mij dus weer een heel aantal keer beretrots heeft gemaakt. 

Vasek met zijn favoriete speeltje. Een onmisbaar stukje gereedschap bij de 'aanlijn-trainingen'.

 

Voor diegenen die hem niet kennen, even een korte introductie: Vasek is een jack russel die drie jaar geleden (februari 2011) in het asiel terecht is gekomen. Doodsbang en heel boos; vrijwel onhandelbaar dus. De dierenarts denkt dat hij geboren is rond april 2009, maar hij zou ook best wat ouder kunnen zijn. Vaseks verleden kennen we niet, hij is zwervend gevonden, maar veel signalen wijzen helaas op een niet al te florissante herkomst. Hij was niet of nauwelijks gesocialiseerd en doodsbang voor vooral voeten en riemen. En de enige reactie die hij kende om met ‘bedreigingen’ om te gaan was… de aanval. Een normale omgang met het ‘monstertje’, zoals hij door de meeste medewerkers (wel liefkozend hoor) werd genoemd, was onmogelijk. Inenten ging onder narcose, op de wei duldde hij geen bezoekers en het eerste anderhalf jaar konden we hem alleen maar uitlaten door de riem als een soort van lasso om zijn bolleke te hengelen. Dus zijn we met hem aan de slag gegaan. Het was geen eenvoudig proces, de omstandigheden waren verre van ideaal (betrekkelijk weinig tijd, veel wisselende medewerkers, heel veel ongewenste prikkels), maar het verschil tussen de Vasek van nu en van pak ‘m beet twee jaar geleden is echt bijzonder groot. Beetje bij beetje heeft de boze Vasek plaats gemaakt voor de ‘knuffel met gebruiksaanwijzing’. J

De grootste doorbraak in de afgelopen maanden is denk ik geweest dat ik niet langer de enige ben die Vasek zonder problemen op een normale manier kan aan- en aflijnen. Dat klinkt misschien als iets kleins, maar dat is het in mijn ogen zeker niet. Het betekent namelijk dat hij wel degelijk in staat is om meer dan één persoon te vertrouwen. Dat hij zich echt niet – zoals sommige mensen beweren of vrezen – alleen bij mij goed kan gedragen. En het betekent ook dat mijn moeder een held is. Haha. Zij heeft haar angst overwonnen en is op een gegeven moment, nadat ze al een paar weken lang ‘de kunst’ van mij had afgekeken, zijn kennel in gestapt en heeft Vasek aangelijnd. De eerste paar keer waren beslist geen ‘eitje’. Dat had twee oorzaken. De belangrijkste is dat mijn moeder (logisch) wat gespannen was, toch nog wat bang was voor wat Vasek mogelijk zou kunnen doen. En dat is bij Vasek de grootste valkuil. Het is namelijk een heel gevoelig hondje en zelfs het kleinste beetje spanning, stress of angst van zijn verzorger pikt hij op en maakt hem erg onrustig. Met als gevolg dat hij wat wantrouwend wordt en niet meer zo gemakkelijk meewerkt. Vooral voor de ‘beginnende-Vasek-aanlijner’ een lastig dilemma: de aanblik van een onrustige Vasek maakt de hele onderneming alleen maar spannender en het risico op een vicieuze cirkel is dan ook groot (meer spanning bij zijn verzorger is meer spanning bij Vasek en meer spanning bij Vasek is meer spanning bij zijn verzorger, enzovoort). Daarom hulde aan mijn moeder dat ze ondanks dat tóch heeft doorgezet! De tweede reden waarom het even duurde eer de ‘operatie’ vlekkeloos verliep, is dat Vasek gewoon moest leren dat de routine die wij samen hadden bedacht [riem = speeltje pakken en aanlijnen en terug in de kennel = aflijnen en dentastix] nu ook voor hem en een ander mens gold. Dus waren de eerste paar pogingen van mijn moeder, naast wat gespannen, ook gewoon wat verwarrend voor hem. Dat heeft denk ik een week of drie geduurd. Daarna had hij haarfijn in de gaten dat bij mijn moeder dezelfde regels golden als bij mij. Mede daardoor verdween ook de lichte spanning die mijn moeder voelde als ze bij Vasek de kennel inging. En nu is het aan- en aflijnen van Vasek, ook voor haar, wél een eitje en maken ze wekelijks een heerlijke, lange en ontspannen wandeling.

Zo langzaam maar zeker gaan steeds meer collega's de 'uitdaging Vasek' aan. Ze zitten in verschillende stadia van ontwikkeling zeg maar. ;-) Maar er zijn er toch al één of twee die het kleine monstertje inmiddels op een normale manier uit zijn kennel durven te halen en die zelfs al de nodige (voorzichtige) knuffelmomentjes met hem hebben gehad. Dan voel ik me soms net zo nieuwbakken moeder, die haar soms-wat-lastige kind voor de eerste keer naar de peuterspeelzaal brengt en hoopt dat ie zich gedraagt. J

Met deze riem werd Vasek voorheen (en door sommigen nog wel) uit zijn kennel gehaald. De riem werd als een soort van lasso rond zijn bol gehengeld. Eenmaal op de wei - of weer in de kennel - zakte de riem dan uit zichzelf weer steeds verder af. Aflijnen was dus niet nodig.

Stilstaan is geen optie. Voor Vasek letterlijk, voor mij meer figuurlijk. ;-) En dus probeer ik stiekem steeds meer handelingen toe te voegen aan onze ‘aanlijnprocedure’. Een Vasek die nog niet is uitgelaten, is in de kennel vrijwel onhandelbaar. De energie spuit bijna uit zijn oren en het manneke stuitert echt door zijn ren. Tenminste op het moment dat je bij hem – met riem - naar binnen gaat. De rest van de dag ligt hij lekker rustig in zijn mandje of zit hij ontspannen in zijn buitenkennel. Maar op het moment dat hij de riem ziet, heeft hij nog maar één doel voor ogen: zo snel mogelijk naar buiten. Dan weet hij van gekkigheid soms echt niet wat hij moet doen. Tot een paar maanden geleden danste ik dan om hem heen of met hem mee, in een poging de riem in dat stomme ringetje van zijn halsband te krijgen. En dat lukte de ene keer vlotter dan de andere keer. Maar langzaam maar zeker hebben we die tactiek aangepast. Beetje bij beetje heb ik hem steeds meer en langer stevig vastgepakt om hem op zijn plek te houden. Of een centimeter of vijf van de grond getild en hem voor me neergezet. Dat heeft zo af en toe wel een flinke grom en vooral een heel verontwaardigde blik opgeleverd. Maar veel meer niet. Weer een voordeel van die grote worst (zijn speeltje) in zijn bekkie en zijn extreme focus op de buitenlucht. :-) Nu laat ie het goed toe, vindt het nog steeds niet prettig, maar reageert niet meer vervelend of zo geschrokken. Soms staat ie uit zichzelf al een heel stuk stiller tot ik hem heb aangelijnd. Waarschijnlijk om mijn ‘gegrijp’ te voorkomen. ;-) Mijn doel was en is overigens niet om hem uiteindelijk te kunnen oppakken en zelfs niet persé om hem stil te laten staan tot ik hem heb aangelijnd. Al zou dat laatste wel heel prettig zijn. Maar in de gegeven omstandigheden is dat misschien niet heel reëel. We doen wat we kunnen, maar feit blijft dat een asielhondje zoals Vasek zijn energie onvoldoende kwijt kan. Dus kun je hem zijn over-enthousiasme om naar buiten te gaan moeilijk kwalijk nemen. En als je daar het intens harde geblaf van alle honden in de andere kennels aan toevoegt – want ook zij willen aandacht van het mens dat zojuist langskwam – dan zijn de leeromstandigheden in de kennel gewoon verre van ideaal. De echte oefeningen doen we dan ook nadat Vasek is uit geweest (dan is hij een stuk rustiger) of buiten op de wei. Met mijn aanpak tijdens het aanlijnen (vastpakken, voetjes van de vloer) wil ik hem gewoon langzaam laten wennen aan andere manieren van contact, aan aanrakingen die wat intenser en onverwachter zijn dan de aai en knuffel waar hij zelf om vraagt. Een oefening in vertrouwen dus. In de hoop dat hij uiteindelijk niet langer de noodzaak voelt om uit te vallen bij iedere aanraking die zonder waarschuwing komt. Maar als ik hem gedurende dat traject zover krijg dat hij zich relatief rustig laat aanlijnen… zeg ik geen ‘nee’ natuurlijk. ;-)

Vasek heeft in de afgelopen maanden ook weer een aantal keer bezoek gehad van potentiele baasjes. Aangesproken door zijn trieste verhaal, afgeschrikt door de ruwe werkelijkheid. Helaas. Bij de laatste twee bezoeken heeft Vasek zelf aangegeven dat de match wat hem betreft niet goed was. Op twee heel verschillende manieren. Maar daarover de volgende keer meer. En dan zal ik ook nog een paar van zijn vorderingen op andere gebieden met jullie delen!