Van Bliksem naar Boyke… Dagboek van een angsthaas (deel 6)

Onze angsthaas Bliksem is op maandag 12 augustus verhuisd van het asiel naar een pleeggezin. De kleine man zat op dat moment al ruim 8 maanden in het asiel en bleef – ondanks onze inspanningen – erg bang voor mensen. In het asiel zijn onze mogelijkheden beperkt en om zijn plaatsingskansen te vergroten bood Eveline aan om Bliksem bij haar thuis te onderwerpen aan een intensieve socialisatiecursus. ;-) Dat aanbod hebben we met twee handen aangegrepen! Pleegmama Eveline houdt een dagboek bij van de ontwikkelingen van Bliksem, die ze inmiddels liefkozend Boyke heeft genoemd. 

Het dagboek van Bliksem is geschreven door Eveline, door de ogen van Bliksem.

Links: Boyke in het asiel. Rechts: Boyke een maand of twee later bij Eveline. Need we say more? Wat een verschil hè! (Als je op de foto klikt, krijg je een groter exemplaar te zien... nog mooier!)

Dag 37 – dinsdag 17 september

Afgelopen nacht was ik flink uitgelaten en het vrouwtje vond het helemaal geweldig. Mijn dekentje lag zomaar ergens in de kamer en mijn nieuwe speeltje waar mijn brokjes in liggen, lag ook plat op de grond. Nou ja, nou moet ik wel zeggen dat dat torentje ook niet erg stevig staat en zeker niet als je er een beetje wild mee omgaat, zoals ik gedaan heb. Of ben ik zo'n sterke Boy en ken ik mijn eigen kracht niet? Ik vind de speeltjes ook steeds leuker. De veer waarmee ik in het begin geaaid werd, is nu een speeltje waar ik graag achteraan ga. Het gaat snel heen en weer en op en neer en nu is het spannend om het te pakken te krijgen. En het lukt me steeds weer, zoals jullie vorige week al op de foto hebben kunnen zien.

Dag 38 - woensdag

Elke dag word ik verwend en geaaid en als het vrouwtje even stopt… dan kroel ik met de krabpaal! Dan ziet ze dat ik nog meer wil. Slim hè. Dat vindt ze leuk. Sexy paaldanser noemt ze me dan. Hahaha. Wat een verschil hè met een paar weken geleden. Het lijkt zoooo ver weg dat ik nog in het asiel zat. Maar het is pas een dikke 5 weken geleden en het vrouwtje zegt dat dat helemaal niet lang is. Hmm, daar moet ik even over nadenken hoor.

Ik kijk naar buiten en zie ineens iets voor mijn pootjes bewegen. Ik kijk en voel met mijn pootje… Wat zou dat nu toch zijn? "Een klein spinnetje Boyke" zegt het vrouwtje "die doet niks". Ja, ja. Ze kan me nog meer vertellen… Die doet niks… Ik zal toch maar voorzichtig zijn. Stel je voor dat het spinnetje ineens op me af springt… duh… en dat ik dan zo erg schrik dat ik op de grond val… of dat ie zo ineens in mijn oor springt… En dan? Zo'n ding krijgen we daar toch nooit meer uit!? Ik kijk nog eens een keer en… Poeh, gelukkig, het kleine ding kruipt ergens onder. Nu kan mij niets meer gebeuren.

Alsof er nog niet genoeg veranderd is in mijn kamer… De krabpaal gaat eruit! Oei, ow nee, niet mijn schuilplekje weg hè? Nee, er komt een andere voor in de plaats. Hmmm, een beetje een zielig ding als je het mij vraagt. Eerst had ik er een met 3 poten en deze heeft maar 1 poot. Ik kijk het vrouwtje aan en net als ik flink wil gaan protesteren begrijp ik ineens waarom ze dit gedaan heeft. "Nou Boyke, vind je dit niet fijner?" vraagt ze. "Nu kan ik je beter zien en gemakkelijker aaien". Ja, zo had ik het nog niet bekeken, maar ze heeft wel gelijk. Wat een slimpie zeg! :-)

De nieuwe krabpaal bevalt Boyke wel! :-)

Dag 39 - donderdag

Vrouwtje, ik ben dolblij met de krabpaal! Ik voel me lekker op mijn gemak. Nou hoef ik niet meer te loeren of dat er misschien een hand onverwachts achter een paal vandaan komt – da's best eng hoor - en bovenop is niet te hoog, zodat ik toch nog dicht bij je ben en we lekker samen ontspannen tv kunnen kijken. Gouwe zet vrouwtje!

Dag 40 - vrijdag

Ik heb wel een dag honger geleden man. Jemig. Weet je nog dat nieuwe speel-eet torentje dat omgevallen was? Nou durf ik dus niet meer zo hard met mijn pootje te duwen. Ben bang dat het weer omvalt. Maar als je niet met je pootje in die gaatjes gaat, dan vallen er geen brokjes naar beneden… Dus vrouwtje deed het voor met haar hand. Zo moet je dat doen Boyke, zegt ze. Gelukkig vallen er een paar brokjes naar beneden. Nou hoef ik het niet te doen! Haha Maar ik zal het toch moeten leren… Ik moet toch eten? En vrouwtje komt waarschijnlijk niet tig keer op een dag met haar hand tegen mijn torentje duwen… Hmm, nee, ik denk het niet hè. En tis ook wel een grappig ding… Je speelt ermee en dan word je nog beloond ook! Goed geregeld.

Dag 41 - zaterdag

Een rustige dag vandaag. Geen veranderingen. Nee, vandaag heb ik weinig te melden. Maar geen nieuws is goed nieuws hoor.

Dag 42 - zondag

Je zou verwachten dat ik weer een geweldige luie zondag zou hebben. Nou, niets is minder waar… Het begint heel goed. Het vrouwtje doet haar dagelijkse dingen in mijn kamer, de vloer, mijn toiletje, schoon water. En als dat allemaal gebeurd is, komt ze bij me zitten met haar ontbijtje en een schaaltje lekker zacht eten voor mij. Als ze klaar is met eten begint ze me te knuffelen. Ik vind het zo heerlijk dat ik in een super-relaxte houding ga liggen… Dus het vrouwtje denkt natuurlijk weer 'hier wil ik een foto van knippen, zodat iedereen kan meegenieten'. Daar gaan we weer… Ik heb het nog zo gezegd vorige week! Ze pakt dat ding en ik raak helemaal in paniek. Word heel onrustig, loop door de kamer om me ergens te kunnen verstoppen. Ik kijk het vrouwtje aan en slaak een kreet van angst. Help, help! We begrijpen allebei niet wat me overkomt. Het vrouwtje heeft zo'n medelijden met me dat er zelfs druppeltjes water uit haar ogen komen… "Oh Boyke" zegt ze "wat is er toch met je gebeurd?" Ze kan me niet troosten en laat me alleen om tot rust te komen. Als ze even later terugkomt, begin ik wel even te blazen… Maar als ze gaat zitten en haar schrijfboek op haar schoot legt, word ik weer rustig en ga dicht in haar buurt liggen…

Dag 43 - maandag 23 september

Ik lig nog een beetje gespannen te wachten op het vrouwtje. Heel langzaam ontdooi ik. Ik sluit mijn ogen totdat ik nog door een spleetje kan zien wat er gebeurt. Gelukkig niks. Lekker rustig dus. Ik sluit mijn ogen helemaal. Dan staat vrouwtje op en komt met het krabbertje naar me toe. Ze wil me voorzichtig benaderen en niet meteen met haar hand op me afkomen. Na dat drama van gisteren… Pfff. Maar ik laat haar merken dat ik me helemaal op mijn gemak voel. En dat ik dat gedoe van gisteren vergeten ben. Ze mag me weer met haar hand aaien, al blijf ik wel een beetje op mijn hoede. Ik ga liggen en begin mijn vacht te verzorgen. Ja, ook ik heb elke dag een wasbeurt nodig. Om er goed en gezond uit te zien. Als ik klaar ben met mijn verzorging, ga ik languit op de vensterbank liggen en geniet van de warme zon op mijn lichaam. Ja hoor, he is back… de ontspannen Boyke.

Dikke knuf van mij en de groetjes van mijn vrouwtje!