Het asiel waar ik werk heeft een anti-inslaapbeleid. Degenen die mijn blogs wel eens lezen, weten dat inmiddels waarschijnlijk wel. Maar voor de nieuwkomers onder ons, leg ik het graag nog een keer uit. Ik vind het namelijk een enorm belangrijk gegeven en iets wat eigenlijk voor elk asiel vanzelfsprekend zou moeten zijn (maar dat helaas niet is). Bij ons worden dieren die fysiek en mentaal gezond zijn nooit ingeslapen. Ook niet wanneer ze er al heel lang zitten, heel bang of verwilderd zijn, een keer gebeten hebben of om welke reden dan ook moeilijk te herplaatsen zijn. Alleen wanneer een beestje ondraaglijk lijdt en er geen uitzicht is op herstel of wanneer een dier zodanig in zijn gedrag gestoord is dat hij een (groot) gevaar vormt voor zijn omgeving, wordt die vreselijk moeilijke beslissing genomen. In alle andere gevallen blijft een hond of kat bij ons wonen tot hij een nieuw, goed thuis heeft gevonden. Zelfs al duurt dat jaren.
En dat gebeurt dan ook regelmatig, zowel bij de katten
als bij de honden. Meer dan ons lief is. Bij de katten valt het op dit moment
gelukkig heel erg mee. Afgelopen week hebben onze twee langstzittende katjes, de
katers Lassy en Ouzo, sámen een geweldig thuis gevonden. De jonge Noekan woont
nu het langst bij ons, een half jaar. Bij de honden is het beeld een stuk
triester. Daar wachten er maar liefst 6 al meer dan anderhalf jaar op een
thuis. Jabulani spant de kroon, hij is op 27 juni 2010 in het asiel terecht
gekomen en verblijft nu dus al bijna 4 jaar (!) bij ons. En ook Vasek woont al
ruim drie jaar bij Hokazo, op de voet gevolgd door Touty, die in juni zijn
driejarig jubileum zal vieren. Dat zijn toch wel verdrietige mijlpalen. Cora,
Casper en Beau zijn de overige drie viervoeters die al meer dan 18 maanden
asielverblijf achter hun naam hebben staan. Het zijn geen van alle de meest
makkelijk te plaatsen honden. Was dat wel zo geweest, dan hadden ze er
waarschijnlijk ook niet meer gezeten. Maar het zijn ook lang niet allemaal
vreselijk moeilijke viervoeters. Neem nou Cora. Een schat van een meid en een
hele grote knuffelkont. Alleen geven haar lichaamshouding en mimiek vaak een
andere indruk. Ik denk dat Cora één van de meest verkeerd ingeschatte honden is
die ik ken. En waarschijnlijk is dat haar grootste probleem. Dus dat
misverstand gaan we nu uit de weg helpen.
Het verhaal van ‘de-verkeerd-begrepen’ Cora
Cora is een lieverd, maar ze heeft twee dingen die in
haar nadeel werken. Het is eerste is haar grijze snoet, waardoor ze er (volgens
sommigen) een stuk ouder uitziet dan de 8 jaar die ze door onze dierenarts is
geschat. Het tweede is haar onhandige manier van communiceren, waardoor de
eerste indruk meestal niet erg positief is. Onterecht, maar toch, ze krijgt
maar één kans voor een eerste indruk en het is heel lastig gebleken om mensen
vervolgens van haar goede bedoelingen te overtuigen. En ik denk dat ze vooral
dankzij die twee ‘misverstanden’ nu al 20 maanden in het asiel verblijft. Ze
helpen haar in elk geval niet bij haar zoektocht naar een nieuw thuis, dat is
een ding dat zeker is.
 |
| Cora had bij binnenkomst een lelijke wond in haar hals |
Haar leeftijd is een schatting. Een vrij nauwkeurige
schatting, waarbij gekeken wordt naar het gebit, overige fysieke kenmerken en
gedrag, maar wel een schatting. En het is dus ook niet uit te sluiten dat Cora
een jaar of wat ouder is dan wij denken, zo eerlijk moeten we ook zijn. Toch
zegt een grijze snuit lang niet altijd alles over de leeftijd. De ene hond
wordt nou eenmaal vroeger grijs dan de andere. Net als mensen. Genetische
aanleg, stress… er zijn verschillende oorzaken denkbaar die ervoor kunnen
zorgen dat dieren (en mensen) op jongere leeftijd grijs worden. En we hebben
meerdere honden die er tijdens hun langdurige asielverblijf flink wat grijze
haren bij krijgen… Eigenlijk zou het niet zo belangrijk moeten zijn hoe oud
Cora nu precies is, ware het niet dat er toch wel potentiële baasjes zijn
geweest voor wie dat gegeven uiteindelijk de reden is geweest om van adoptie af
te zien. Zo jammer. Want Cora is echt geen stokoude hond, die op haar laatste
benen (of pootjes) loopt. Verre van! Cora is hartstikke fit, actief en heel
speels. Met 100% zekerheid zullen we haar leeftijd nooit weten, dus dat
‘misverstand’ kunnen we helaas ook nooit helemaal uit de weg ruimen. Cora is
zwervend op straat gevonden en een eigenaar heeft zich nooit voor haar gemeld.
De arme meid had bovendien een flinke en lelijke wond in haar hals. Wat haar
verhaal precies is weten we niet, maar ze was er in elk geval niet goed aan toe
toen ze in het asiel terecht kwam. Het enige dat we wél weten is dat Cora’s
leeftijd niet puur bepaald kan en mag worden op basis van haar grijze snuit.
Don’t judge the book by its cover!
 |
| Cora, een échte ballengek! :-) |
De achtergrond van Cora heeft er misschien of
waarschijnlijk ook voor gezorgd dat ze niet uitblinkt in hartelijkheid. Althans
niet als je enkel afgaat op haar gezichtsuitdrukking en lichaamshouding. En ik
weet waar ik het over heb. Ik ben namelijk één van degenen (of velen) die die
fout heeft gemaakt, die Cora totaal verkeerd heeft ingeschat. Nadat ik Vasek
(één van de andere langzitters én lastpakken) terugzet in de kennel, maak ik
altijd een rondje langs alle kennels. Geef ik alle honden wat lekkers en
besteed even aandacht aan ze. Geef ik ze een aai en een knuffel en maak een
‘praatje’ met ze. Niet bij Cora. Althans niet in het begin. Natuurlijk kreeg ze
wel wat lekkers, maar meer genegenheid dan dat zat er helaas niet in. Cora
blafte hard en fel, sprong tegen de tralies op, bromde en liet zelfs haar
tanden zien. Het snoepje gooide ik dan ook maar snel in haar voerbak. Beetje
bij beetje lukte het me wel om Cora iets te kalmeren voor ze haar lekkers
kreeg, om haar te laten stoppen met blaffen en te laten zitten, maar echt
vertrouwen deed ik haar niet. Het harde blaffen en tegen de tralies opspringen
deed me niet zoveel, dat is iets wat veel honden doen als ze in de kennel
zitten. Begrijpelijk ook. Maar dat brommen en optrekken van de lip zat me niet
lekker. En vanwege die ervaring in haar kennel, benaderde ik haar ook altijd
met de nodige reserves als ze buiten was, op de wei of aan het wandelen. Tot
één van mijn collega’s en haar vaste verzorgers me liet zien hoe Cora werkelijk
was: een knuffelkont, dol op aandacht, maar met een ietwat ‘verknipt’
begroetingsritueel. ;-) In tegenstelling tot de meeste andere honden, bedoelt
Cora het niet verkeerd als ze zo tekeer gaat. Het is gewoon haar manier van
‘hallo’ zeggen of van – in mijn geval – ‘geef me dat lekkers nú vrouw’. :-) Haar
vaste verzorgers kunnen bijna alles met Cora; ze kroelen, kriebelen en aaien
haar minutenlang. Cora kruipt lekker op schoot, duwt haar lijf dicht tegen ze aan en vindt het geweldig om eindeloos lang samen te smoezen en te tutten.
En van haar brommende begroeting trekken haar verzorgers zich niks aan. Dat is nou
eenmaal Cora. Het meisje luistert overigens ook als de beste, helpt graag met
het schoonmaken van de kennels (kuiert lekker met de verzorgers mee) en
gedraagt zich dan heel rustig en keurig netjes. Inmiddels ben ik allang tot
inkeer gekomen; ik heb mijn mening over Cora herzien. Nu aai en knuffel ik haar
uitgebreid, vooral als ze buiten is. En als ze terugkomt van het wandelen en me
toevallig ziet zitten, begroet ze me altijd ontzettend lief en legt ze haar bol
op mijn schoot of duwt haar snuit onder mijn hand. Een duidelijk verzoek om
genegenheid. En om eerlijk te zijn bevalt die manier van communiceren me toch wel
net iets beter dan haar gebruikelijke gebrom. ;-) Maar ach, ook ik ben
inmiddels niet meer onder de indruk van haar
verkeerd-geïnterpreteerde-begroetingsritueel. Op een klein ‘maartje’ na. Want
als je iets doet bij Cora wat ze écht niet wil, dan is haar brommende
waarschuwing wel degelijk serieus bedoeld en kun je haar maar beter even met
rust laten. Daarin verschilt ze dus niet van de meeste andere honden. Overigens
klinkt die waarschuwing op zo’n moment ook echt wel anders en is het – voor een
baasje met een beetje ervaring - niet zo moeilijk om haar serieuze brom te
herkennen.
 |
| Ze vindt het hartstikke leuk om met andere honden te spelen, maar is echt een dominante tante. |
Cora is dus gewoon een vreselijke lieverd; heel trouw
en een enorme kroelkont. Ze is slim, luistert goed, is fit en speels. Ze vindt
het prachtig om achter balletjes aan te rennen en brengt ze keer op keer netjes
terug. Voor mensen dus een geweldig maatje. Voor andere viervoeters, in het
bijzonder honden, iets minder. Katten negeert ze het grootste deel van de tijd,
daar lijkt ze niks mee te hebben (of te willen). Maar haar omgangsvormen met
andere honden zijn wat wisselvalliger. Niet dat ze agressief is, helemaal niet.
Maar het is wel een erg dominante dame, soms tot vervelens toe. De honden die
wij aan haar hebben willen matchen (als gezelschap), hebben we om die reden
uiteindelijk toch weer uit haar kennel gehaald. Met wandelen en spelen is dat
probleem nauwelijks of niet aan de orde, maar een 24-uurs-maatje hebben we tot
nu toe dus nog niet voor haar kunnen vinden. Cora moet dus maar gewoon aan de
‘mensen-man’ gebracht worden. In die match hebben we wel alle vertrouwen. Of
aan de ‘mensen-vrouw’ natuurlijk, ook prima. ;-)
Interesse in Cora? Kom dan snel een keertje
kennismaken! Ze wacht al zo ontzettend lang…
Cora verblijft bij
Dierenopvangcentrum Hokazo in Uden, Lange Goorstraat 6, telefoonnummer: 0413-260546, e-mail: admin@hokazorg.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten