Hoe is het nu met… Jabulani

Qua langzitters spande onze jack russel Jabulani absoluut de kroon. Op 27 juni 2010 is hij zwervend op straat gevonden en naar ons asiel gebracht. Hij was niet als vermist opgegeven, niet gechipt en zijn eigenaar heeft zich nooit gemeld. Zeer waarschijnlijk een dumpertje dus. Het verhaal van Jabulani lees je hier. Maar liefst 5 jaar lang (!) wachtte Jabulani in het asiel op een nieuw baasje. Soms leek zijn situatie uitzichtloos, zakte de moed ons in de schoenen, waren we bang dat zich nooit een geschikt iemand voor onze Jab zou melden, maar van opgeven was nooit sprake. En op 1 juli 2015 werd het lange wachten dan toch eindelijk beloond… Jabulani vond zijn forever home!

Onderstaand verhaal is geschreven door Ben Ederveen, het nieuwe baasje van Jabulani.

Inmiddels is het 7 weken geleden dat Jabulani op reis is gegaan vanuit Uden. Vanuit zijn beleving is hij aan een snuffeltocht begonnen, want zo ontdekt hij dagelijks zijn nieuwe omgeving en wat hij daar op zijn pad tegenkomt.

Wekenlang is Ben op zaterdag naar het asiel gekomen om met Jabulani te gaan wandelen. Zo leerden ze elkaar steeds beter kennen en werd een goede basis gelegd voor het latere 'samenwonen'. 

1 juli 2015, de dag van vertrek. Heel spannend en emotioneel. Jabulani heeft 5 jaar in het asiel gewoond, dan krijg je een diepe band. Dat is onvermijdelijk. Het afscheid was dan ook niet gemakkelijk...

Jabulani leek het allemaal prima te vinden. Misschien heeft hij 'voorvoeld' dat hij eindelijk op weg ging naar zijn permanente thuis. Ook onderweg naar Zeeland (toch 2 uur rijden) heeft hij zich voorbeeldig gedragen.

Nog iedere dag kiest hij voor een nieuwe straat of plantsoen op de wandelrondjes om daar op zijn eigen manier dat nieuwe stukje omgeving te verkennen. Met zijn neusje eerst een aantal minuten in de lucht, zijn staartje nog in de krul. Zijn oogjes speuren de objecten af en als zijn oortjes ook de rust ervaren zet hij zijn pootjes op het nieuwe pad. Snuffelend over de grond en daar waar nodig toch even een markering aanbrengen dat hij er is geweest. Zo heeft hij ook mij al in veel straten en op plekjes gebracht die ik als mede-inwoner van Oostveen nog niet had gezien.

Bij Jabulani kreeg ik van zijn verzorgers een kleine “gebruiksaanwijzing” mee . Absoluut noodzakelijk om voor hem een rustige en stabiele leefomgeving te creëren. Tijdens onze eerste weken was het vooral de onzekerheid van de nieuwe omgeving die hem alert hield maar gaandeweg heb ik me verplaatst in zijn positie en de wereld ook echt vanuit zijn ooghoogte bekeken. En ja, dan is een vrachtwagen of tractor die voorbij dendert een angstig object. Gelukkig wint hij snel aan vertrouwen en houd ik hem in de veilige omgeving. Hij verrast mij steeds weer door een volgende keer dan met minimale aarzeling door te gaan en niet met angst te reageren.

Met zijn soortgenoten, klein of groot, blijft hij jammer genoeg nog wat onhandelbaar als ze te dicht op zijn pad komen. De kleine vriend staat echter hard te kwispelen mochten ze achter een hekwerk of tralie van een tuin zitten. Dat laatste heb ik hem ook in de hondenopvang eens zien doen toen hij uit zijn riempje was geschoten. Het lijkt een mooie herkenning te zijn en bevestigt dat hij het in al die jaren goed heeft gehad in de dierenopvang in Uden. Een dik compliment is op zijn plaats voor al die geduldige en geweldige medewerkers die de moed voor hem nooit hebben opgegeven!!

Van vijf jaar in een kennel naar een warme huiskamer die je moet delen is ook niet zonder slag of stoot verlopen, en dan enigszins letterlijk. We ontkwamen er niet aan dat hij de gehele kamer als zijn domeintje zag, aangezien hij daar toch meer vertoeft dan zijn nieuwe baas. Het gedrag daartoe kon ik eerst niet geheel begrijpen maar gelukkig dat de gedragsdeskundige van HoKaZo dit wel verklaarde. De bank die hij tijdens mijn afwezigheid ook benutte en waar ik in de avonduren dan zat was reden om mij en de bank te omcirkelen afgewisseld met lang aanstaren. Doordat zijn staartje ook laag stond werd mij geadviseerd alert te zijn en hem enigszins te negeren.

Jabulani in zijn nieuwe thuis

Jabulani in zijn nieuwe thuis

Jabulani in zijn nieuwe thuis

Jabulani in zijn nieuwe thuis

Gelukkig is ondertussen met veel geduld geen enkele ruimte meer een discussie tussen ons. Maar een Jack Russel blijft een beetje ondeugend dus als je dan niet thuis bent neemt hij zijn plek op de bank in om buiten de voorbijgangers en mij te spotten. Slechts de haren die hij achterlaat zijn getuige van dat hij er zat, want met zijn enthousiaste begroeting als ik binnen kom verraadt hij zichzelf niet. Naast zijn ondeugendheid zijn de kenmerken uit het filmpje ook echt typisch Jabulani; zijn loopje, het losschudden van de regen of stress en zijn enthousiaste manier van even tegen je aan komen draaien om een knuffel en aai te krijgen. Voeg daar nog het heerlijke geluid van tippelende pootjes op de keukenvloer aan toe en zijn zachte snurken tijdens zijn rustmomentjes om het compleet te maken. Ik hoop dat hij de komende tijd nog tot verandering kan komen en naast het genot van een warm huis ook nog leert genieten van contact met zijn soortgenootjes zonder stress...”happy dog” “all the way”.