maandag 29 juli 2013

A place to call home… ook al is het maar voor even (deel 2)

Vasek deed het in de eerste weken na zijn verhuizing echt veel en veel beter dan ik ooit had gedacht. Ik kende natuurlijk zijn achtergrond, wist welke lange weg hij had afgelegd en hoe pril zijn vertrouwen in 'de mens' eigenlijk nog was. Ik was dan ook apetrots op hem. Helaas wilden zijn nieuwe baasjes waarschijnlijk toch wat te snel en te veel. Pootjes afvegen en oppakken bijvoorbeeld. Dingen die ik met Vasek nog nooit geoefend had en die voor veel (zelfs veel minder moeilijke) asielhonden in de eerste weken echt een brug te ver zijn. Te bedreigend, te beangstigend. Bovendien wijzigden ze na een week of tweeënhalf drastisch van aanpak. Ze betwijfelden of Vasek wel getraumatiseerd en bang was. Volgens hen was hij alleen maar vreselijk dominant. Een harde benadering was dus meer op zijn plek. Ik hield mijn hart vast. Ik was heel bang dat die aanpak bij een hondje als Vasek alleen maar averechts zou werken. Maar meer dan mijn zorgen uiten en mijn mening geven kon ik niet. Vasek was nu van hen en ze hadden echt het beste met hem voor. Toch denk ik nog steeds dat dat moment misschien wel het keerpunt is geweest. En ik vraag me ook nog steeds af wat er zou zijn gebeurd als ze hem gewoon wat meer tijd hadden gegeven… Hem iets langer gewoon met rust hadden gelaten. Zodat ze zijn vertrouwen hadden gewonnen, een diepere band met hem hadden gekregen… Want daarvoor is een week of drie echt veel te kort. De harde aanpak werkte in elk geval niet en dus werd na vier weken de hulp ingeschakeld van een gedragsdeskundige. Ik was dankbaar dat ze dat allemaal voor hem deden, ik was alleen allesbehalve blij met de uitkomst. Meneer de gedragsdeskundige concludeerde aan het einde van zijn één-uur-durende-bezoek namelijk dat Vasek nooit zou veranderen en beter ingeslapen kon worden. Zij waren het daar mee eens. Ik niet. En mijn collega's gelukkig ook niet. Dus na een telefoongesprek dat bijna net zo lang duurde als het consult van de gedragsdeskundige werd besloten dat Vasek terug kwam naar het asiel.

Vasek heeft 4 weken lang genoten van zijn vrijheid. We weten nu ook dat hij best goed met soortgenootjes om kan gaan!

Ik kan de hereniging met Vasek nauwelijks beschrijven. Ik heb hem nog nooit zó blij gezien. Hij kwispelde zo hard dat hij bijna opsteeg en sprong me letterlijk in de armen. :-) Oh, wat had ik hem gemist. Ik denk dat we zeker een uur in zijn kennel hebben gezeten. Ik op de grond en hij op schoot. Natuurlijk vond ik het vreselijk dat het niet was gelukt om een thuis voor hem te vinden, maar wat was ik blij dat ik hem weer in mijn armen had! Vasek heeft gelukkig geen moment moeite gehad om zich weer aan het asielleven aan te passen. Ik weet zeker dat hij ongelofelijk heeft genoten van de vier weken in een normaal huis. Van de warme mand en de vrijheid. Van de aandacht en de lange wandelingen door het bos, waarbij hij lekker los mocht lopen. Maar op een of andere manier past hij zich extreem gemakkelijk aan en gedroeg hij zich vanaf minuut één alsof hij niet was weg geweest. We geven de hoop niet op dat Vasek ooit een keer een echt thuis vindt. Met de lange, lange weg die hij heeft afgelegd, heeft hij dat ook absoluut verdiend. En om antwoord te geven op de prangende vraag die ongetwijfeld bij velen op de lippen brandt: omdat ik 7 katten heb! ;-) Natuurlijk zou ik niets liever willen dan Vasek zelf mee naar huis nemen. Ik hou echt heel veel van dat kleine manneke. Maar zijn reactie op katten is net iets te onvoorspelbaar. Mijn katten zijn geen honden gewend en vooral mijn oudste katje – Gijs van een jaar of 18 – wil en kan ik een voortdurende confrontatie met Vasek echt niet aandoen. Iedere keer als ik Vasek terugzet in zijn kennel, breekt mijn hart dan ook een beetje. Het is een vreselijk dilemma. Maar wie weet wat de toekomst brengt…


Tot die tijd blijven gewoon samen werken, want het eind van zijn kunnen is echt nog lang niet in zicht. Hij verrast me nog iedere week met iets nieuws. Hij krijgt niet alleen steeds meer vertrouwen in me, maar ook respect voor me. Hij wijkt van de poort als ik de wei op wil en wacht netjes tot ik binnen ben (in plaats van luid blaffend tegen de poort op te springen, zodat je nauwelijks de wei op kunt), hij komt steeds vaker bij me als ik hem roep, hij gaat zonder problemen van schoot (die van mij of van een ander) als ik 'af' zeg, hij laat steeds vaker zijn speeltje los als ik hem dat vraag én staat toe dat ik het oppak (voorheen kon je nog niet tot op een meter of 10 van het speeltje komen, want dan was het echt foute boel). Hij leert. Steeds meer en steeds sneller. Op dit moment zijn we bezig om te leren samen te spelen. Een totaal nieuw fenomeen voor hem. We zijn nu op het punt beland dat hij er echt lol in krijgt en me soms zelfs uitdaagt om met hem te spelen. Om als een dolle achter hem aan te rennen en net te doen alsof ik zijn speeltje wil afpakken. Hij vindt het prachtig! En ik ook… 

8 opmerkingen:

  1. Je schrijft in ieder geval geweldig en ik ben benieuwd naar deel 3, het deel waar Vasek dan toch weer een eigen baasje krijgt ?!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel! Laten we hopen dat ik deel 3 heel snel kan schrijven... dat zou geweldig zijn!! :-)

      Verwijderen
  2. Wat een verhaal.... Gelukkig heeft Vasek in ieder geval een aantal mensen die hem wel begrijpen en aanvoelen!! (al dacht ik bij het lezen van het eerste deel ook aan dominantie;)Dapper dat jullie het samen aandurven. Alle respect.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Er zit ook zeker wel dominantie in hoor. Tis geen onderdanig kereltje. ;-) Maar aan de basis van zijn gedrag ligt echt angst en wantrouwen (en een slechte socialisatie). Thanx voor het compliment!

      Verwijderen
  3. Dominantie hoeft helemaal geen probleem te zijn, mijn vorige Jack Russell Mylo was ook een super-machootje ... en toch nooit problemen gehad. Hij kwam ook uit het asiel en beet de visite wel eens in de enkels, gelukkig nooit hard, maar verder was het een druif en als ik uitleg gaf dat ie mishandeld was, werd het hem ook altijd direct vergeven. Combinatie dominant en wantrouwig kan wel link zijn, daarom is het zo mooi dat Vasek steeds meer vertrouwen krijgt. Vasek heeft mij nooit gebeten, al trok hij een keer zijn lipjes op toen ie op schoot zat en ik hem aaide. Zodra ik stopte met aaien stopte hij met grommen en even later kon ik em gewoon weer aaien. Is volgens mij ook beetje een kwestie van respect hebben voor de grenzen die een hond aangeeft. Wanneer een hond voelt dat je respect hebt (is wat anders dan angst), dan krijgt ie ook vertrouwen terug. Het spelen ging ook prima, ben blij om te horen dat hij dat nu ook steeds meer doet! Ik hoop dat ie toch een echt thuis vindt, al heeft ie het nu beter dan sommige hondjes die wel een thuis hebben maar verwaarloosd worden, zoals mijn huidige hondje Boy die ergens een half jaar in een bench heeft gezeten omdat niemand tijd voor hem had, met al die liefdevolle aandacht van jou! Jammer dat ik zo'n eind uit de buurt woon, anders kwam ik nog eens langs met Boy :) Met mijn 17 jarige Jimmy durf ik het helaas ook niet aan om Vasek mee te nemen ... hopelijk komt er iemand anders ...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Je hebt helemaal gelijk Kitty!! Maar ik moet wel eerlijk zeggen dat hij op jou (en op Boy) ook wel extreem goed reageert. Alhoewel dat natuurlijk ook weer alles te maken heeft met de manier waarop jij met hem omgaat. :-) En het is echt heel erg leuk om te zien hoe hij steeds een beetje meer loskomt en me soms zelfs uitdaagt om met hem te spelen. Helaas heb ik hem alleen nog niet 'aan de bal' gekregen, haha. Dus de voetbalkwaliteiten van Boy zal hij niet snel evenaren. We blijven hopen en duimen voor ons kleine monstertje. Eens komt voor hem ook de dag... Zeker weten!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Gelukkig, het is dus net aan goed gegaan omdat jullie gelukkig qua nazorg er bovenop zaten. Mooi en prima dat het steeds beter gaat en hopelijk vinden jullie inderdaad mensen die de uitdaging aandurven.

    Dankzij Gizmo is me wel duidelijk dat nieuwe baasjes stevig in hun schoenen moeten staan bij "moeilijke" gevallen. Gizmo doet er ook lang over, en dan heb ik nog het geluk dat ik 7 dagen per week in de buurt ben en elke dag een poosje kan proberen haar vertrouwen wat uit te bouwen. Maar er is zeker druk van de "buitenwereld". Kennissen en buren die haar (soms) voor het raam zien zitten snappen niet dat je een kat na 6 maanden nog steeds afschermt omdat ze doodsbang is voor vreemden. Dat ze nog niet op te pakken is. En dat ze een eigen kamer heeft die dicht gaat als ik niet thuis ben omdat Isis (de bazin in huis) ook een lastig traject doormaakt.

    Isis heeft het niet op "bang". Samen thuis laten en uit laten vechten werkt niet. Het beetje zelfvertrouwen dat Gizmo heeft is geknackt als je thuiskomt en dat maakt de situatie alleen maar erger. Dus zijn ze alleen samen als de baas in de buurt is en dat vergt een lange adem maar het werkt. Ze zitten na 5 maanden al op een halve meter van elkaar als er snoepjes te verdelen zijn. En Gizmo blijft inmiddels zitten als Isis de kamer inloopt, de dames bekijken elkaar vanaf een meter of twee, maar kennismaken is nog een brug te ver.

    Ik heb de keuze gemaakt dat ze eerst aan Isis moet wennen, verder hoeft ze niets. Dus leeft ze op de bovenverdieping, wordt ze niet opgepakt (het kan wel, maar ze smelt van angst en stress) heeft ze kattebak, eten alles bij de hand. Een heel klein wereldje maar ze laat in alles merken dat ze het zo prima naar haar zin heeft. Kruipt meteen bij me als ik op bed ga zitten en wordt elke dag een heel klein beetje brutaler. (Staat een nieuw filmpje van op Youtube, dit weekend gemaakt.)

    Ik heb eerder een dergelijk angsthaasje gehad en het zal me niet verbazen als Gizmo over 3, 4 jaar nog steeds de trap op vliegt als de bel gaat. En de valkuil is dan de norm van anderen dat dergelijk gedrag "vreemd" is. Niet iedereen heeft zo'n kat of hond, maar het is hun wereldje en dat kost soms heel veel tijd voor ze daar uit komen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Er geldt (wat mij betreft) in dit soort gevallen maar 1 regel: kijk naar het gedrag en karakter van je kat (of hond) en handel daar naar! Er zijn geen algemeenheden. Elk dier is anders. De behoeften en het geluk van je kat moeten leidend zijn en niet de mening van de buitenwereld over wat 'normaal' of 'vreemd' is. En de manier waarop je het aanpakt is uitstekend!!!! Eigenlijk gewoon helemaal volgens de regels. :-) Zowel voor wat betreft het socialiseren van een bange kat als voor wat betreft de introductie van een nieuwe kat in huis. Het punt is gewoon dat dit soort katjes voor de meeste mensen ook niet geschikt zijn. Ze vragen om een speciaal baasje; eentje met veel geduld en weinig eisen. Het gros van de mensen zal vermoedelijk wel nooit begrijpen waarom je accepteert dat Gizmo is zoals ze is. Ach... als jij het maar begrijpt. Toch? :-)

    Ik heb ook regelmatig extreem bange en schuwe katten. Moor bijvoorbeeld. Hij is nu zeven (!) jaar bij me en hij is nog niet ontspannen als ik hem oppak. Om maar te zwijgen over zijn gedrag als er vreemden op bezoek komen. Dan is hij onmiddellijk verdwenen en zie ik hem de eerstvolgende uren niet. So what. Als we alleen zijn heeft hij het geweldig naar zijn zin. Dan is het een lekkere, speelse knuffel. Hij heeft er zelf voor gekozen om bij me te zijn en daar heeft ie behoorlijk wat voor over gehad! Dus zo verkeerd zal ie het hier niet hebben. :-)

    Veel succes én plezier met Gizmo! Ik ga je filmpje snel bekijken. Leuk! :-)

    BeantwoordenVerwijderen