Iets
wat me nog steeds niet gelukt was, was om Vasek op een normale manier te kunnen
aanlijnen. Hij bleef doodsbang voor de riem en reageerde er nog steeds
ontzettend fel op. En dus gebruikten we een speciale riem die als een lasso om
zijn bolleke werd gehengeld. We hadden weinig keus, we moesten hem toch
uitlaten. We konden hem moeilijk altijd alleen maar in zijn kennel laten zitten.
Op zich was die riem ook niet zo verkeerd, alleen trok Vasek bij het uitlaten zo
hard dat hij de bloedvaten in zijn nek en zijn luchtpijp dichtkneep en
regelmatig bijna van zijn stokje ging. Een heel akelig gezicht en ook niet echt
gezond natuurlijk. Ik wilde hem dan ook heel erg graag een halsbandje omdoen en
hem op een normale manier kunnen aan- en aflijnen. Dat werd nu echt prioriteit
nummer 1. Maar hoe ging ik dat doen? Ik had me in de afgelopen maanden niet
heel veel met de riem bezig gehouden. Andere dingen hadden prioriteit. Dat hij
me 'gewoon' in zijn nabijheid duldde bijvoorbeeld. Zonder op elk gebaar of
geluid agressief te reageren. En dat hij zich door me liet aanraken. Kortom, ik
was de eerste tijd alleen bezig geweest met het winnen van zijn vertouwen. Dat
was natuurlijk ook de basis. Anders had de hele aan- en aflijnprocedure ook
nooit kans van slagen. Maar het was nu wel tijd geworden voor de volgende stap.
Het
omdoen van een halsbandje vereiste een veel intiemer en langer contact dan het
vastmaken van de riem. Dat halsbandje was dus een beetje de 'bottleneck'. Dat zou
hij beslist heel eng vinden en het zou dus wel eens veel tijd kunnen gaan
kosten eer hij dat op een normale manier toeliet. Aan de andere kant kende ik Vasek
inmiddels goed genoeg om te weten dat veel dingen (vooral relatief simpele
handelingen) bij hem ook gewoon een kwestie van wennen en vaak doen zijn. Dus
besloot ik dat ik geen weken bezig wilde zijn met het omdoen van een
halsbandje. Dat moest snel gebeuren, zodat ik kon gaan werken aan het aan- en
aflijnen en we zo snel mogelijk op een veel prettiger en veiliger manier met
hem konden gaan wandelen. Zonder steeds bang te moeten zijn dat meneer zichzelf
ophing. Later zou ik dan wel gaan oefenen op het om- en afdoen van het
halsbandje.
 |
| Onze kleine waterrat. Inmiddels met halsbandje met gesp. Vorderingen, vorderingen, vorderingen... En het eind is nog lang niet in zicht! :-) |
Goed…
Tijd om 'Plan halsband' uit te voeren… Ik had een goed halsbandje uitgekozen.
Zo-een met een kliksluiting, geen gesp. Ik wilde geen gedoe hebben om het
pinnetje in het juiste gaatje te krijgen. Ik had ook bedacht dat ik de beste
kans met het halsbandje zou hebben als hij bij me op schoot zat. Een beetje
link ook wel, omdat hij dan relatief dicht bij mijn gezicht zat, maar dan moest
ik maar extra goed opletten. Ik had hem tijdens de laatste bezoeken bewust al
flink in zijn nekje gekriebeld en gekroeld en wat zitten plukken en friemelen,
in de hoop dat hij op het 'moment suprême' niet in de gaten zou hebben dat ik
hem een halsbandje omdeed. Twee dingen waren wel belangrijk. Hij moest het
halsbandje niet zien, want dan vloog hij het meteen aan én het halsbandje moest
meteen de juiste grootte hebben (dat is dan weer een nadeel van zo'n
kliksluiting), want een tweede kans kreeg ik waarschijnlijk niet. Dus had ik
het bandje zo goed mogelijk op het oog afgemeten en stopte ik het in mijn
broekzak. Op hoop van zegen dan maar. Een beetje spannend vond ik het wel hoor…
Eerlijk gezegd… een beetje veel. ;-)
Deel
1 verliep zonder problemen. Vasek kwam meteen op schoot. Ik hoopte maar dat hij
niet voelde dat ik wat gespannen was - het is echt een extreem gevoelig hondje
– en om die reden direct weer van schoot af zou gaan of extra alert zou zijn op
wat ik deed. Dat leek gelukkig mee te vallen. Ik heb hem eerst een paar minuten
lekker geaaid en gekroeld en zacht tegen hem gesproken. Gewoon zoals altijd
dus. Het lukte me na even ook om redelijk soepel het bandje uit mijn broekzak
te halen en het in mijn hand te verbergen, terwijl ik hem ondertussen bleef
aaien en afleidde met snoepjes. Tot zover ging alles zoals gepland. Maar het
meest lastige deel moest natuurlijk nog komen. Wonderbaarlijk genoeg reageerde
hij nauwelijks toen ik het halsbandje voorzichtig achter op zijn nek legde. Na
een paar seconden zo gezeten te hebben en hem nog wat in zijn nek gekroeld te
hebben, heb ik het ene uiteinde van het bandje achterin zijn nek vastgehouden
en het andere uiteinde heel snel met mijn andere hand onder zijn kin doorgehaald.
Klik. Het halsbandje was dicht. Vasek schrok, sprong van schoot en begon hard
en fel te blaffen. Ik heb heel rustig een paar snoepjes uit mijn zak gehaald en
hem die gegeven. Het leed was geleden, Vasek at met smaak zijn snoepjes op en
ik was best trots op mezelf. :-)
Weer een belangrijke stap gezet op weg naar een prettiger leven. Nu de riem nog! Wordt vervolgd…
In onderstaand filmpje zie je Vasek aan het eind van de zomer van vorig jaar. Beelden zeggen meer dan woorden... Zeker als ze bewegen. :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten