'Operatie
Vasek' zou er eentje worden van de lange adem. Geen grote stappen, snel thuis.
Eerder voetje voor voetje. Dat realiseerde ik me heel goed. Ik had ook geen
vastomlijnd plan in mijn hoofd voor hoe ik het wilde aanpakken. Ik ben geen
gedragsdeskundige. Ik had alleen mijn ervaringen. Alles wat ik heb meegemaakt, gelezen,
gezien en gehoord. En mijn gevoel. Bij Vasek was vooral dat laatste van belang
had ik besloten. Ik wilde hem eerst maar eens aan mijn aanwezigheid laten
wennen. Dus nadat ik een snoepje in de uiterste hoek van zijn kennel had
gegooid, zodat ik snel naar binnen kon glippen, ben ik op de grond gaan zitten.
Vasek ging behoorlijk tekeer, maar ik was vastbesloten me niet door hem te
laten wegjagen. Tenzij hij me naar mijn keel zou vliegen natuurlijk. Ik geef
onmiddellijk toe dat ik een redelijk extreme dierenliefhebber ben, maar… mijn
leven is me toch wel lief. ;-) Hij vloog me echter niet naar de keel en dat had
ik ook niet verwacht. Ik heb die eerste keer zeker een half uur in zijn kennel
gezeten. Stil, niks gezegd, niet naar hem gekeken en hem al helemaal niet
aangeraakt. Na een minuut of 20 blaffen, af en toe grommen en zenuwachtig heen
en weer rennen, is ook Vasek rustig gaan zitten. Relatief rustig tenminste,
want vanuit mijn ooghoek zag ik wel dat hij me in één staar bleef aankijken.
Hij vertrouwde het voor geen meter! En steeds als ik iets ging verzitten, ging
Vasek weer tekeer. Na een dik half uur – toen hij redelijk ontspannen in de
verste uithoek van de kennel lag - besloot ik dat het genoeg was geweest voor
de eerste keer. Ik heb hem wat snoepjes toegegooid en ben snel naar buiten
gegaan. Met de tralies veilig tussen ons in heb ik hem uitgebreid geprezen en
nog een paar snoepjes gegeven. Stap 1 was gezet!
 |
| Vasek mei 2012; een beetje wantrouwend nog... |
De
volgende bezoeken verliepen vergelijkbaar, al duurde het steeds een beetje
minder lang eer Vasek relatief rustig met zijn rug tegen de andere muur van de
kennel ging zitten. Hij werd langzaam maar zeker wat nieuwsgieriger en de
vierde of vijfde keer dat ik bij hem was, waagde hij het zelfs om me een paar
keer heel kort te besnuffelen. Als ik me op zo'n moment bewoog, liet hij
onmiddellijk zijn tanden zien. Hij deed me echter niks, hij trok zich meteen
terug. Maar had ik mijn hand uitgestoken, dan zou hij die zonder twijfel
gegrepen hebben. Voetje voor voetje… Blij zijn met de allerkleinste stapjes
vooruit… Dat is voor ons mensen niet altijd gemakkelijk, maar bij een ernstig
getraumatiseerd beestje als Vasek wel enorm belangrijk. Dat heb ik me gedurende
die eerste weken (en overigens nog wel af en toe) geregeld moeten inprenten. En
we hadden zeker al vooruitgang geboekt. Vasek liet me al redelijk gemakkelijk
de kennel in – als hij maar een snoepje kreeg - en was binnen een paar minuten
gekalmeerd. Zo rond mijn zesde bezoek vond ik het dan ook tijd worden voor de
volgende stap. Ik wilde dat hij dichter bij me durfde te komen. Niet voor een
seconde snuffelen, maar voor langer. En ik wilde me op zo'n moment ook kunnen
bewegen, zonder dat hij onmiddellijk in de aanvalsmodus ging. Dus ben ik hem gaan
'lokken' met snoepjes. Eerst een paar keer een meter bij me vandaan. Als hij
at, ging ik verzitten. Niet vreselijk opvallend, maar ik heb wel bewogen. Toen
dat na een aantal keer goed ging, heb ik de snoepjes zo'n 50 cm bij me vandaan
neergelegd. Vasek pakte ze zonder aarzeling. Dat was het probleem dus niet. Hij
at ze alleen niet ter plekke op. Hij nam ze mee naar zijn 'veilige' plekje bij
de muur. Bij 50 cm lag op dat moment dus nog zijn grens. Geen probleem, hij
bepaalde het tempo. Dat was de afspraak die we gemaakt hadden. Hij en ik. En om
ervoor te zorgen dat hij me steeds een beetje meer ging vertrouwen, moest ik me
dus absoluut aan die afspraak houden. We zijn dan ook even op de 50 cm blijven
hangen. Met 'even' bedoel ik een week. De snoepjes heb ik op enig moment
vervangen door blikvoer, dat moest hij wel ter plekke opeten. In eerste
instantie haastte hij zich na elk hapje terug naar de muur, maar toen hij
merkte dat ik echt niks deed, heeft hij netjes in één keer zijn bordje
leeggegeten. De keer erop deed hij dit zelfs toen het bordje tegen mijn voeten
aanstond! Yes! Het leek wel alsof hij op dat moment ook voor zichzelf door een
bepaalde barrière heen was gegaan. Hij had geen moeite meer met het eten van
snoepjes of blikvoer dat naast me stond. Hij bleef zelfs al even naast me
zitten als hij zijn bordje leeg had én hij pakte de snoepjes al uit mijn hand.
Nou ja, pakte… griste. Tijdens één van die keren had hij me dus voor de eerste keer
in mijn vingers te pakken. Of het nu echt agressie was of gulzigheid… ik weet
het niet. Daarvoor ging het te snel. Het was in elk geval onoplettendheid van
mijn kant. Dus snoepjes gaven we vanaf toen op een platte hand. Net als bij een
paard. Wel zo veilig. :-)
 |
| 'Mooi zitten' kan hij wel, maar niet op commando. Al had hij razendsnel in de gaten dat dit trucje hem veel extra snoepjes opleverde. :-) |
De stand na 5 weken: Vasek liet me relatief gemakkelijk
zijn kennel in, hij was geen moment meer agressief als ik binnen was (geen
gegrom, geen tanden laten zien en geen uitvallen naar mijn voeten) en binnen
een paar minuten zelfs helemaal gekalmeerd (voor zijn doen dan), hij durfde
naar me toe te komen en snoepjes uit mijn hand te eten. Niet slecht toch? Aanraken
was er nog steeds niet bij. Dat was nog echt een brug te ver. Maar ik was blij
met de vorderingen. Inzet voor de volgende sessies: lichamelijk contact en het
omdoen van de riem. Het échte werk dus. ;-) Wordt vervolgd…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten