Ik
ben verliefd, smoorverliefd. Al een dik jaar. Op een mooie, donkerharige man
met prachtige ogen en een temperamentvol karakter. Zijn leven is niet over
rozen gegaan – en dat is waarschijnlijk nog een understatement – en hij heeft
dan ook nogal wat vertrouwensissues. Hij laat je liever niet te dichtbij komen.
Hij is bang om weer gekwetst te worden. En dus misdraagt hij zich. Hij is
luidruchtig en soms zelfs ronduit agressief. De aanval is immers de beste
verdediging. Triest en frustrerend. Het is echt een knappe vent en hij lijkt zo
schattig. Het liefste zou je hem lekker beet pakken en flink knuffelen. Maar
dat laat hij dus niet toe. Hij is niet gediend van die intimiteit; dat heeft
hij nooit geleerd, dan voelt hij zich bedreigd en dus doet hij alsof hij er
geen behoefte aan heeft. Pff. Hoe dring je tot zo'n man door? Waarom hebben die
mysterieuze, donkerharige types toch altijd zo'n enorme aantrekkingskracht? Zouden
het die grote ogen zijn, waarmee hij je zo trouw kan aankijken? Die ogen, die
verhalen vertellen die je eigenlijk helemaal niet wilt horen. Over pijn,
eenzaamheid en onbegrip. Een vreselijk verleden, dat hem tekent voor het leven.
Als vrouw voel je dan toch altijd de onbedwingbare behoefte om zo'n man te
troosten, te veranderen, te laten zien dat het bij jou echt anders is… Ja, dat
moet het haast wel zijn. Of het is gewoon de manier waarop hij steeds weer –
ondanks alles – vrolijk kwispelend voor me staat en me uit pure opwinding en
enthousiasme bijna in mijn nek springt. Mijn mooie, donkerharige man heeft
namelijk vier poten en een staart. ;-) Vasek is zijn naam en hij is een dikke
twee jaar geleden in het asiel terecht gekomen. Vanaf het begin was hij vrijwel
onhandelbaar en dat is in de loop van het eerste jaar eigenlijk alleen maar
erger geworden. Vasek was doodsbang voor voeten en riemen en viel vaak zonder
waarschuwing uit naar beide. Maar ook een uitgestoken hand, zeker wanneer die
vanuit de hoogte kwam, was niet veilig. Vasek is een ernstig getraumatiseerde
viervoeter en we hebben hele sterke vermoedens dat hij in zijn leven niet veel
liefde heeft gekend. In tegendeel. Waarschijnlijk is hij nooit goed
gesocialiseerd, heeft hij een heel aantal jaren aan de ketting gelegen en de
nodige trappen en slagen te verduren gehad. Bij die gedachte breekt toch je
hart? Onbegrijpelijk waartoe sommige mensen in staat zijn. Niet zo
verwonderlijk dus dat Vasek bij binnenkomst totaal geen vertrouwen had in
mensen. Op basis waarvan zou hij dat moeten hebben? Ik weet eerlijk gezegd niet
meer waarom ik me zijn lot op enig moment meer ben gaan aantrekken. Meer dan
gemiddeld bedoel ik dan, want natuurlijk zijn alle dieren die in het asiel
zitten me dierbaar en probeer ik ze allemaal te leren kennen. Bij de honden is
dat meestal ook niet zo'n probleem. Bij de katten is dat soms wel een ander
verhaal, zeker wanneer er in de zomer meer dan 250 zitten… Maar we behandelen
ze allemaal als individuen, met een eigen wil en eigen behoeften. En het zou je
verbazen om te zien hoeveel medewerkers ze allemaal bij naam kennen!
Indrukwekkend. :-)
 |
| Vasek kon lange tijd alleen maar uitgelaten worden door met zijn riem een lus te maken en die van een afstandje om zijn koppie te hengelen. Als een soort van lasso dus. Afdoen was al helemaal geen optie. |
Een
dik jaar geleden bleek de situatie met Vasek zo erg te zijn geworden, dat bijna
niemand meer zijn kennel in durfde. Het was niet zo dat hij iedereen die een
voet in zijn buurt zette beet, maar hij gedroeg zich wel behoorlijk imponerend.
Dat doet ie overigens nog wel. Hij springt, blaft hard en bijt in de riem. En
hoewel het er niet al te vriendelijk uitziet en hij het je niet gemakkelijk
maakt om naar binnen te gaan, weet ik inmiddels dat hij je echt niet zomaar zal
bijten. Maar dan is het wel zaak dat je niet aarzelt en zeker niet je voet
gebruikt om hem op afstand te houden. Dat is bij een hondje met zo'n grote
angst natuurlijk vragen om problemen. Vasek heeft immers geleerd om aan te
vallen als hij zich bedreigd voelt… Tegenwoordig wordt zijn hypergedrag vooral
veroorzaakt door enthousiasme en de opwinding bij het vooruitzicht om naar
buiten te mogen. Al ziet het er voor iemand die hem niet (goed) kent
waarschijnlijk nog net zo 'angstaanjagend' uit als voorheen. :-) Natuurlijk was
ik in het begin ook best onder de indruk van de manier waarop Vasek zich
gedroeg (zo stoer ben ik echt niet), maar ik wist ook dat we iets moésten
proberen om de situatie niet nog verder te laten escaleren. Bovendien had ik
wel gezien dat hij je alleen wilde bijten als hij zich bedreigd voelde. Ik
hoefde er dus 'alleen maar' voor te zorgen dat hij zich niet door mij bedreigd
voelde. Dan kon ik proberen om zijn vertrouwen te winnen. Zo gezegd, zo gedaan…
En rond april 2012 ging 'operatie Vasek' van start. Wordt vervolgd…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten