'Beware of the cat!' - de kleine stoere kater houdt honden op afstand

Siep is nu al een paar jaar bij me. Het grootste deel van de tijd is hij rondom mijn huis te vinden; in de voor- of achtertuin. Oelie woont tegenwoordig namelijk binnen, dus heeft Siep zijn territorium uitgebreid. Tot grote ergernis van Mickey, die zich nu steeds moet verantwoorden bij Siep als hij voet in 'zijn' achtertuin zet. Siep vindt het ook heel gezellig om op het dak van de kattenren te liggen, vooral als de achterdeur openstaat. In de zomer ligt hij daar soms hele dagen. Lekker doezelen en soezen in het zonnetje, af en toe een snoepje, regelmatig een aai. Kortom, Siep woont dan wel buiten (waar ik nog steeds niet zo blij mee ben), maar hij hoort echt bij ons gezin. De truc met de 'tik tegen je achterbeen', die hij gebruikte toen ik hem voor de allereerste keer zag, kent hij nog steeds. Hij heeft hem in de loop der jaren alleen iets aangescherpt. Tegenwoordig springt ie meestal gewoon vol in mijn been, als hij niet wil dat ik naar binnen ga. Veel effectiever, want dan kan ik echt geen stap meer verzetten. Dat is nou nog eens een 'evolutie van kattenmanieren'. ;-)

Siep gebruikt het dak van de kattenren graag als hangmat.

Siep is geen grote kater en tot een maand of acht terug zou ik hem omschreven hebben als een kleine angsthaas. Siep is bang in een vreemde omgeving, bang van onbekende geluiden, rent weg voor vreemde mensen en gaat op de loop voor andere katten (met uitzondering van Mickey). Maar na onze ontmoeting met 'de vrouw met de grote labrador', heb ik mijn mening over hem toch moeten herzien. Ik had boodschappen gedaan en was net de tassen uit de kattenbak van mijn auto aan het halen. Siep zat, zoals gebruikelijk, bij me. Hij herkent mijn auto – waarschijnlijk het geluid ervan – echt van grote afstand. Soms zie ik hem al aan komen lopen als ik nog 100 meter ver weg ben. Maar goed, ook die keer zat Siep dus bij me terwijl ik bezig was met de boodschappentassen, toen ik een vrouw met een flinke labrador de hoek om zag komen. Ze was nog een meter of 20 van ons vandaan. De labrador zag Siep en wilde met volle vaart vooruit, richting Siep. Mevrouw had hem gelukkig stevig vast en ze stopte even, zodat ik de tijd had om Siep op te pakken en zij rustig kon passeren. Dat was althans het plan… Alleen dacht Siep daar anders over. In plaats van zich achter me te verstoppen (zoals ie dat met vreemde mensen en katten doet), liep hij naar het midden van de parkeerplaats, richting labrador. Heel rustig en koel. Toen ik hem riep, kwam hij niet. In plaats daarvan keek hij me aan met een blik die boekdelen sprak. Ik zweer het je, als hij had kunnen praten had hij beslist tegen me gezegd: 'Geen zorgen vrouwtje, ik regel dit wel!'. :-) En hoewel ik onder de indruk was, vroeg ik aan mevrouw of ze haar hond goed kort wilde houden en rustig langs wilde lopen. Als ze naderde, zou Siep wel weg rennen. Mevrouw zette één stap en Siep werd drie keer zo groot; hij ging op zijn tenen staan, zette de haren op zijn rug overeind en zwiepte zijn staart - die vier keer dikker was dan normaal - vervaarlijk en sloom heen en weer. Mevrouw zette nog een stap en Siep zette er twee, in haar richting welteverstaan. Oeps. Siep had écht 'ballen'. De labrador werd ineens ook een heel stuk minder enthousiast. Hij trok niet meer aan de riem en ging zitten. En toen Siep weer twee trage stappen in de richting van 'vrouw met hond' zette, deinsde de grote labrador zelfs achteruit. Wat mevrouw vervolgens ook zei of deed, het beest verzette geen poot meer. Tenminste niet in de gewenste richting, wel achteruit. Hij wilde er vandoor, weg van dat enge harige monster dat zijn weg versperde. Hahaha. Stiekem vond ik het toch wel erg komisch en was ik ook wel heel erg trots op mijn dappere kater. Uiteindelijk ben ik maar naar Siep toegegaan en heb ik hem opgepakt, zoals mijn oorspronkelijke plan ook was. Alleen nu niet voor de veiligheid van mijn kleine kater, maar voor die van de grote labrador. ;-) Het duurde overigens nog even voordat die laatste viervoeter voldoende moed had verzameld om langs te durven lopen. Ik ben, met Siep in mijn armen, helemaal achter mijn auto moeten gaan staan. Gelukkig kon mevrouw er ook wel om lachen. "Dat zal hem leren" zei ze "voortaan zal ie wel twee keer nadenken voordat ie achter een kat aan gaat." Ik ben benieuwd, misschien heeft Siep hem inderdaad wel een lesje geleerd. Zijn optreden heeft er in elk geval voor gezorgd dat ik mijn 'kleine angsthaas' nu met hele andere ogen bekijk. 

Evenals overigens Mickey en Oelie. :-)