Een kater kiest zijn eigen (t)huis

Siep is een fantastisch katertje. Een enorme kroelkont en een echte grapjas. Er is slechts één klein probleem: Siep wil onder geen enkele voorwaarde naar binnen. Ik heb het echt een heel aantal malen geprobeerd, maar hij raakt compleet in paniek. Nou kan dat met de juiste aanpak en veel geduld allemaal best goed komen hoor, alleen wil mijn oude Gijs absoluut niet nog een viervoeter in huis. Hij valt Siep voortdurend aan, met als gevolg nog meer angst en paniek bij Siep en nog meer pijn en ongemak bij Gijs (die zoveel 'actie' eigenlijk helemaal niet meer trekt, maar zich natuurlijk niet wil laten kennen). Ik heb wel een tijdje in tweestrijd gezeten. Moest ik koste wat het kost mijn zin doordrijven en Siep naar binnen halen of moest ik luisteren naar wat mijn katten me 'vertelden'. Ik heb voor het laatste gekozen, voorlopig dan. Als het echt nodig is – bijvoorbeeld met oud en nieuw of zoals nu omdat hij ziek is - zit Siep binnen in een aparte kamer, de rest van de tijd mag hij lekker buiten wonen. Daar is hij duidelijk happy en in huis is het zo een stuk rustiger.

Natuurlijk kon ik Siep niet zomaar buiten laten lopen, hij moest wel een goede schuilplek krijgen. En dus moest er een huisje voor Siep gemaakt worden. In de voortuin, want in de achtertuin kwam Siep ook niet. Daar zaten Oelie en Mickey te vaak, de katten van de achterburen. Het is soms echt schipperen met al die katten hier hoor… Ik heb het plan 'een huisje voor Siep' strategisch bij mijn vader 'in de week' gelegd. Zijn enthousiasme over mijn kattenideeën is meestal namelijk net wat minder groot dan het mijne. ;-) Net als bij de kattenren, de kattenluikjes, de kattenklimwand, het kattenhokkertje (zodat de oudjes makkelijker op bed kunnen komen) en al die andere fantastische ideeën, moest ik dus ook het 'huisje voor Siep' voorzichtig introduceren. Met hulp van mijn moeder, mijn vaste medestander als het om ideeën voor de katten gaat. :-)

De 'kattenklimwand'; een van mijn eerdere ideeën

Maar, een dikke week nadat ik mijn idee voor het eerst geopperd had, stond er een klein huisje in de voortuin! Waterdicht en geïsoleerd. Zoals altijd maakt mijn vader uiteindelijk toch alles. Geweldig, zo'n pa! Het is maar goed dat hij toen nog niet wist dat hij een klein jaar later weer aan de slag moest. Haha. Siep kreeg op enig moment namelijk gezelschap van Gizmo. Een wit-zwarte kater, schuw en bang. Duidelijk een zwerver. En toen Gizmo een maand later nog steeds iedere dag in mijn voortuin zat, moest ook hij natuurlijk een eigen huisje krijgen. Het was winter en ik kon hem toch moeilijk in de ijzige kou en de natte sneeuw laten zitten. Dus bouwde mijn vader een luxe huisje, want Gizmo was een stuk groter dan Siep. Ik was helemaal blij, mijn twee 'buitenmannen' zaten nu droog, warm en veilig. Helaas heeft Gizmo niet heel lang gebruik gemaakt van zijn nieuwe villa, want na een maand of vier is hij weer verder getrokken. Of misschien wel gelukkig. Ik heb namelijk het idee dat hij ergens in de buurt een eigen thuis gevonden heeft. Op een gegeven moment kwam hij steeds minder vaak. Eerst om de dag, toen twee of drie keer in de week en uiteindelijk niet meer. Ik denk dat hij langzaam afscheid heeft genomen van me. Ik hoop van harte dat het hem goed gaat! Siep was er overigens niet zo rouwig om; die heeft 'villa Gizmo' onmiddellijk ingelijfd en maakt nu dankbaar gebruik van zijn twee huizen. De ene week slaapt hij in het ene, de andere week in het andere. Op basis waarvan hij zijn keuzes maakt, weet ik niet. Maar het is iedere keer weer een verrassing uit welk huisje hij nu weer te voorschijn komt. 

Het eerste huisje van Siep