Het is niet eenvoudig… een huishouden runnen met 7 katten

Ik zorg nu een jaar of drie voor Mickey en Oelie en natuurlijk zou ik ze niet meer willen missen. Mickey woont het grootste deel van de tijd buiten. Helaas. Dat bezorgt me behoorlijk wat kopzorgen. Want in tegenstelling tot Siep blijft hij niet veel in mijn tuin en dus ben ik blij als ik hem in elk geval één keer per dag zie. Zo niet, dan ga ik hem zoeken. De buurt rond, beginnend bij de frietzaak, waar hij soms met zijn neus tegen de ruit gedrukt naar binnen zit te kijken. De schooiklep! Haha. In de winter heeft hij wel lekker veel binnen gelegen, boven op zijn kamer. Het liefst op 'zijn' plekje in de klerenkast, dat ik speciaal voor hem heb ingericht. Tja… Maar met mooi weer zie ik Mickey niet zo heel erg veel. Het is een echte buurtkat. Bijna iedereen kent hem en – opvallend genoeg – vindt iedereen hem vreselijk lief. Naar vreemden toe is het ook echt een schat; mauwt lief, geeft kopjes en laat zich uitgebreid aaien. Ook de dagen dat hij in het asiel heeft gezeten, gedroeg hij zich voorbeeldig. Bij de mensen die hij goed kent en die hem verzorgen (ik dus) laat hij regelmatig zijn ware aard zien. ;-) Dan schreeuwt hij als een mager varken als je hem oppakt of mept en bijt als je hem te lang aait. Aardig hè. Toch hou ik heel veel hem. :-)

Zoekplaatje: hoeveel katten staan er op deze foto?

Oelie woont sinds een dik jaar definitief binnen. Het was niet mijn oorspronkelijke plan – gezien zijn gedrag naar de andere katten – maar wat doe je er aan? Hij wilde op een gegeven moment gewoon niet meer naar buiten… En ik kon hem toch moeilijk met dwang mijn huis uit werken. Af en toe mag Oelie wel nog even 'buiten spelen'. Dan laat ik hem, als hij er om vraagt, de kattenren uit. Maar alleen overdag en als ik thuis ben. Meestal ligt hij dan in de voortuin of op het dak van de ren. Wat hij eraan vindt weet ik niet, maar blijkbaar geniet hij op dat moment van zijn schijnbare vrijheid. Of misschien wil hij zijn huisgenoten, die de kattenren niet uit mogen, wel een beetje de ogen uitsteken. Ik zie hem er wel voor aan, want het is me een portret hoor. Met de komst van Oelie lijkt het wel alsof ik er ineens vier katten bij heb. ;-) Ik heb echt mijn handen vol aan hem; het is een dominante pestkop en een grote viespeuk. Hij krabt aan de meubels en de trap, met gaten en loshangende draden tot gevolg. Als hij gegeten heeft, of het nu brokjes zijn of blikvoer, ligt steevast een groot deel van zijn voer naast zijn bakje. En als hij op de kattenbak gaat, spaait hij iedere keer weer zeker de helft van de korrels uit de bak en verspreidt ze door de hal of de kamer. Natuurlijk het liefst net nadat ik de bak heb schoongemaakt en heb gestofzuigd. Dat hij zo in de bak aan het graven gaat, komt volgens mij vooral omdat hij zijn behoeften bijna altijd buiten heeft moeten doen. Ik dacht in eerste instantie dan ook dat dat de reden was waarom hij af en toe toch nog de tuin uit wilde. Dat hij het prettiger vond om buiten in het plantsoen te poepen en te plassen. Eerlijk gezegd hoopte ik dat ook een beetje (zou me veel werk schelen). Maar nee. Hij kan goed een paar uur buiten zijn, binnen komen, naar de bak rennen, er een puinhoop van maken en zich weer voor de poort melden om uitgelaten te worden. Hmm. Heel fijn.

Oelie heeft als bijnaam 'the bully'. Pestkop dus. Het is een grote, te dikke kater en zijn postuur en gedrag maken behoorlijk wat indruk op de andere katten. Dat hij te dik is, is overigens mijn schuld. Of althans, sinds hij binnen woont is hij veel aangekomen. Ik probeer echt om hem te laten afvallen (nog een reden waarom ik hem af en toe naar buiten laat - in de hoop dat hij meer beweegt), maar dat valt niet mee met zoveel katten in huis. Dus als iemand ideeën heeft? Oelie wil graag de baas in huis zijn en dat laat hij merken ook. Hij heeft inmiddels wel in de gaten dat het hem niet lukt om Gijs van de eerste plek te verstoten, dus die respecteert hij min of meer. Maar met Moor (de rechterhand van Gijs) ligt hij regelmatig in de clinch. Die twee zijn echt in een onderlinge strijd verwikkeld om de tweede plek. De arme Wiebel en Oscar jaagt hij vaak de stuipen op het lijf. Oscar maakt er nog wel eens een spelletje van – tot ergernis van Oelie – maar Wiebel laat zich echt intimideren. Het maakt niet uit hoeveel bakjes eten er staan, ze zijn allemaal voor Oelie. Hoeveel plekken er ook vrij zijn op de bank, als Oelie wil liggen maak je plaats. En hoelang ik hem ook heb gekroeld en geaaid, als ik één van de andere viervoeters knuffel, duwt Oelie zijn grote neus ertussen. Als Oelie naar buiten gaat, zijn het dak van de kattenren en de voortuin zijn territorium en speelt hij de baas over Siep. Dus ook die zet het op een lopen. Alleen voor Mickey, zijn stiefbroer, is hij lief. Kortom, Oelie is echt een lastpak en hij bezorgt me heel veel werk. Hij is bovendien koppig en aardig hardleers, maar – net als Mickey – heeft hij onvoorwaardelijk mijn hart gestolen. Het is een grote knuffelkont en hij slaapt het allerliefste op mijn hoofdkussen met zijn poot op mijn hoofd. Klinkt waarschijnlijk heel lief en schattig, en dat zou het misschien ook zijn, als hij er niet voortdurend bij zou trappelen. Zijn nagels in mijn gezicht en hoofd zet dus. En net als in al het andere dat hij doet, is hij ook daarin behoorlijk vasthoudend. De eerste 20 minuten in bed ben ik dus alleen maar bezig om de pootjes van Oelie uit mijn gezicht te houden. Tot we allebei geïrriteerd raken van de aanhoudende strijd en hij me beledigd zijn rug toedraait (en me zo'n beetje van mijn kussen duwt) of mokkend en mekkerend naar het voeteneind vertrekt.

Unieke foto: alle 7 tegelijk in beeld!

Pff. Het is niet eenvoudig hoor… een huishouden runnen met 7 katten. Al vind ik al die onderlinge complexe verhoudingen ook wel erg interessant en soms ronduit grappig. En ik houd mezelf altijd voor dat ze mij in elk geval wel allemaal als 'opperhoofd' zien… Maar ja, het blijven natuurlijk wel katten hè. Dus wie houd ik eigenlijk voor de gek. :-)