Dagenlang
heb ik naar Mickey gezocht, alle sites heb ik afgespeurd en wekenlang heb ik –
zodra ik bij 'mijn' asiel was – eerst gekeken naar de nieuwe katjes die
binnengekomen waren voordat ik ook maar iets anders ging doen. Niks. De hoop
dat ik Mickey ooit nog terug zou zien werd steeds kleiner. Wat was dat een
vreselijke periode. Na ruim twee maanden heb ik het eigenlijk een beetje
opgegeven. Natuurlijk zat hij nog steeds in mijn hoofd, vergeten zou ik hem
nooit, maar ik keek niet meer iedere keer onmiddellijk naar de nieuwe katjes op
het asiel en ik reed ook niet meer iedere avond een extra rondje door de buurt.
Bij het zien van iedere wit-zwarte vlek in de verte maakte mijn hart een sprongetje
en de teleurstelling en de pijn waren steeds zo groot als bleek dat het Mickey
niet was…
Half
mei, zaterdagmiddag. De deurbel ging en toen ik de deur opende zag ik mijn
achterbuurvrouw staan. Het eerste dat ze vroeg was: "Ben je Mickey nog
steeds kwijt?" Ja dus. "Ik heb een brief gekregen van het asiel in
Uden" zei ze "Nou ja, niet echt ik, hij is gericht aan de vorige
bewoners." Kans om iets meer te zeggen heb ik haar niet gegeven (sorry
buurvrouw), want ik heb de brief onmiddellijk uit haar handen gegrist om hem te
lezen. Er stonden maar een paar regels, maar dat was voldoende: Mickey zat in
het asiel! In MIJN asiel nota bene! Ik wist niet of ik moest lachen of huilen.
Ik begreep er even helemaal niks van, maar was zo ontzettend opgelucht en blij.
Wat bleek… Mickey was een paar dagen geleden in mijn asiel terecht gekomen. Hij
was gevonden in een dorp verderop. Gelukkig aan de goeie kant van 'de grens',
zodat hij dus door de dierenambulance naar mijn asiel was gebracht. Het erge is
dat ik de dag ervoor nog op het asiel was geweest. En ik had dus sinds die week
niet meer meteen naar de net binnengekomen katjes gekeken. Sukkel!! De
beheerster had meteen gecontroleerd of Mickey gechipt was. Dat was zo, maar het
telefoonnummer bleek niet meer te kloppen. (Moeder en dochter hadden de
gegevens dus niet gewijzigd!) Dus had ze een brief gestuurd naar het adres dat
in de databank stond. Het adres van mijn oude achterbuurman dus, wat ook het
adres was geweest van de eerste eigenaar van Mickey. Mijn nieuwe achterbuurvrouw
had de brief bijna ongeopend weggegooid, hij was immers niet aan haar
geadresseerd en ze was het een beetje beu om steeds de post van de vorige
bewoner door te sturen. Maar ze zag het logo van het dierenasiel en herinnerde
zich dat ik een tijd daarvoor bij haar aan de deur was geweest, omdat ik op
zoek was naar Mickey. Hulde aan haar goede geheugen en snelle gedachtegang! :-)
Natuurlijk heb ik onmiddellijk naar het asiel gebeld. Mijn collega's daar
vonden de hele situatie vooral hilarisch. Hoe dom kun je zijn… dan werk je in
het asiel en geef je je eigen huisdier niet als vermist op. En dan ben je een
dag eerder nog in het asiel geweest, maar heb je je eigen vermiste kater niet
gezien! Ja, allemaal waar. Maar alle grappen en verwijten konden me op dat
moment eigenlijk niet zo heel veel schelen. Mickey was terecht en dat was het
enige dat telde! Hoe hij overigens beland is waar hij is gevonden weet ik nog
steeds niet. Ik heb het vermoeden dat iemand hem bewust heeft meegenomen.
Misschien omdat ze dachten dat hij geen baasje had? Geen slimme actie dus, hij
is van mij verdorie! Waarschijnlijk is hij van zijn nieuwe adres weggelopen of
hebben ze hem buitengezet, omdat hij toch niet zo leuk was als ze dachten… Ik
weet het echt niet. Maar Mickey liep al 9 jaar in mijn buurt rond en was nog
nooit weggelopen, dus ik ben er eigenlijk wel van overtuigd dat hij niet zelf
naar het dorp een kilometer of 8 verderop is gewandeld.
Maar
Mickey was gevonden en ik was zo blij! Toeval wilde dat we die avond een barbecue
hadden voor alle medewerkers van het asiel. Dat ik het dus niet meer redde om
voor sluitingstijd op het asiel te zijn, was gelukkig geen probleem. Alhoewel
het me best zwaar viel om 'zo lang' te moeten wachten... Twee hele uren lang
heb ik zo'n beetje zitten stuiteren op de bank en uiteraard was ik als eerste
op het asiel voor de bbq. Haha. Helaas bleek de beheerster er nog niet te zijn
en was de deur naar de quarantaine afgesloten. Pff. Best zenuwslopend. Wat als
het Mickey toch niet bleek te zijn? Wat als ze een vergissing hadden gemaakt?
Ik wilde gewoon zo snel mogelijk zekerheid en het duurde me allemaal veel te
lang. Na een half uurtje ijsberen kwam gelukkig de verlossing… de beheerster
met sleutel. :-) En daar, in één van de quarantainehokjes, zag ik na maar
liefst tweeënhalve maand, mijn geliefde Mickey weer terug! Wat een ongelofelijk
heerlijk moment. De bbq was ontzettend gezellig hoor, maar ik heb de avond
grotendeels in een waas beleefd. Stiekem was ik blij toen ik rond een uur of
één eindelijk met goed fatsoen naar huis kon… met Mickey!
 |
| Oelie vond het wel gezellig dat Mickey ook binnen woonde. Mickey was er niet helemaal blij mee... |
Voor
de zekerheid heb ik Mickey 6 weken binnengehouden. Hij had weliswaar 9 jaar in
deze buurt rondgelopen, maar toch. Ik wilde geen enkel risico lopen. Het
allerliefste had ik hem voor altijd binnen gehouden. Dat bleek echter geen
optie, Mickey is een echt buitenkatje. Bovendien was het voortdurend strijd met
de oude Gijs. Uiteindelijk heb ik Mickey dus weer naar buiten gelaten. Spannend
was het wel en de eerste paar weken ben ik hem wel drie keer per dag gaan
zoeken. Ik wilde hem elke paar uur toch even gezien hebben. Inmiddels is de
rust wel weer wat wedergekeerd en heb ik weer wat meer vertrouwen, al vind ik
het nog steeds geen ideale situatie. Gelukkig meldt Mickey zich – sinds zijn
gedwongen opsluiting van 6 weken – wel regelmatig zelf voor de deur van de
kattenren om naar binnen te komen. Dan gaat hij lekker een paar uur boven op
'zijn' kamer liggen en kan ik even opgelucht ademhalen, wetende dat hij voor
dat moment in elk geval echt veilig is.
 |
| Maar om nou te zeggen dat hij een vreselijke tijd had... :-) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten