In
het huis waarvan de achtertuin grenst aan die van mij, hebben jarenlang een
wisselend aantal mensen samengewoond. Van één van die mensen (een jonge vrouw)
was kater Mickey, van een ander (een man) was kater Oelie. Toen de vrouw
verhuisde naar een appartement een paar honderd meter verderop heeft ze Mickey
'overgedragen' aan het baasje van Oelie. Ik heb later nog een keer met haar
moeder gesproken, maar het is me nooit duidelijk geworden waarom ze Mickey niet
mee wilde nemen. Mickey en Oelie werden in elk geval stiefbroers en waren vanaf
dat moment toevertrouwd aan de zorg van mijn achterbuurman. Ik ken de twee
kattenmannen al een heel aantal jaren, want ze doken regelmatig op in mijn
achtertuin. Mickey een paar keer per week, Oelie vanaf enig moment bijna
dagelijks. Toen ik nog geen kattenren had, kwam Oelie ook af en toe naar
binnen. In tegenstelling tot wat mijn achterbuurman mij altijd vertelde, was
Oelie een echte mensenkat en dol op aandacht. Als het aan hem had gelegen had
hij denk ik voortdurend bij mij binnen gezeten, maar hij was niet van mij en
bovendien waren mijn eigen katten ook niet zo van zijn gezelschap gediend. Hij
heeft inmiddels niet voor niets de bijnaam 'the bully' (pestkop in het Engels).
;-) Ik heb me in al die jaren best vaak zorgen om het duo gemaakt. Het huis
waar ze woonden had geen kattenluikje en als ze rond een uur of elf 's avonds,
na één keer roepen (al heb ik zelfs dat nooit gehoord), niet binnen kwamen,
waren ze dus gedwongen de hele nacht buiten te blijven. In weer en wind, regen
en kou. Ik heb er wel eens met de achterbuurman over gesproken, maar veel
effect heeft dat helaas nooit gehad.
 |
| Mickey (boven) en Oelie in de achtertuin |
Halverwege
2010, drie jaar geleden dus, viel het me op dat niet alleen Oelie, maar ook
Mickey ineens wel opvallend vaak in mijn achtertuin zat. Het tweetal leek
bovendien echt honger te hebben. Vreemd. Tot we er een paar dagen later achter
kwamen dat het huis van mijn achterburen leeg stond. En tot mijn grote
verbijstering bleek het baasje van Oelie en Mickey met de noorderzon
vertrokken. Zonder zijn twee katten! Die had hij gewoon aan hun lot
overgelaten. Wat was ik boos! Alles hebben we geprobeerd om te achterhalen waar
mijn achterbuurman naartoe was gegaan. Zonder resultaat natuurlijk. Wat moest
ik nu? Ik kon die twee toch niet zomaar buiten laten rondlopen? Geen dak boven
hun hoofd, geen eten, geen zorg. Verdorie. Uit frustratie en boosheid hebben we
zelfs de gemeente en de politie gebeld. Maar meer dan een "inderdaad
schandalig mevrouw" en "u kunt ze naar het asiel brengen" heeft
dat niet opgeleverd. Degenen die mijn vorige blogs gelezen hebben, weten dat
het asiel voor mij geen echte optie is. Oelie en Mickey waren geen jonge katjes
meer en daarnaast kon Mickey ook nog eens behoorlijk agressief reageren als je
hem op wilde pakken of iets te lang aaide. Het asiel viel dus af. Naar binnen
halen was ook geen geweldig idee. Mickey was een echt buitenkatje, die werd gek
als hij voortdurend binnen moest zitten. En Oelie… tja… Oelie was een bully. Mijn
huis is ook helemaal niet zo groot en het moest natuurlijk wel leuk blijven
voor iedereen. Pfff. Langzaam begon zich echter een idee te vormen in mijn
hoofd. Er moest gewoon een kattenluikje in de muur van de schuur komen. In de
deur ging niet, want die kwam uit in de kattenren. Maar in de muur, dat kon
wel. Dan konden ze gewoon via de achtertuin de schuur in. Het heeft heel even
geduurd voor ik mijn vader zo ver had ("Hoe haal je het in je hoofd… in de
muur!"), maar uiteindelijk heeft hij een keurig gat in de muur van de
schuur gemaakt. Kattenluikje erin – want anders werd het natuurlijk veel te
koud -, mandjes met dekens, eten en drinken in de schuur en klaar! Binnen twee
dagen hadden Mickey en Oelie – met een beetje dwang van mijn kant - in de gaten
hoe ze via het kattenluikje de schuur in en uit konden en op de derde ochtend
vond ik ze diep in slaap in één van de manden. Plan geslaagd! :-)
 |
| Naar binnen... en weer naar buiten! |
Inmiddels
heb ik overigens een heuse 'kattenflat' in de schuur. Gemaakt door mijn vader.
Vier lekkere, ruime hokjes met (in de winter) dikke wollen dekens en kussens.
Ideaal. Voorlopig kan ik dus even vooruit. Laat die zwervers maar komen! ;-)
 |
| De kattenflat in de schuur :-) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten