Het verhaal van een langzitter… Svenja (deel 3)

Het asiel waar ik als vrijwilliger werk heeft een anti-inslaapbeleid. Er worden dus geen dieren ingeslapen alleen omdat ze ‘te bang’ zijn of ‘te lang’ in het asiel zitten. Gelukkig maar. De keerzijde daarvan is natuurlijk wel dat we altijd een aantal honden of katten hebben zitten die al heel lang op een warm thuis wachten. Zoals Svenja, Diza, Pino en Bontje. De vier katjes die al meer dan een jaar in het asiel wonen. Echt geen enorm vervelende exemplaren. Integendeel. Het zijn stuk voor stuk lieve katten. Alleen een tikje eigenzinnig misschien. ;-) Maar dat maakt ze naar mijn mening nou juist zo leuk. Waarom ze er dan al zo lang zitten? Geen idee. Echt niet. Gewoon domme pech denk ik soms wel eens. Dus misschien helpt het ze wel als ze zelf hun verhaal kunnen vertellen. Van de periode voor ze in het asiel terecht kwamen, weten we vrijwel niets. Dat deel is dan ook gebaseerd op redelijke aannames en een beetje fantasie. J  

Het woord is aan Svenja

Svenja is een beeldschone lapjesdame. Ze op 13 augustus 2012 in het asiel terecht gekomen, samen met haar 5 kleintjes. Haar geboortedatum is geschat op 21 augustus 2009. Svenja vertelt zelf haar verhaal. 

‘Wat ben jij een ongelofelijke stomkop!’ siste Tika die avond tegen me. ‘Je had een thúis. Hoe kun je dat nou kwijtraken? Jemig, heb je enig idee hoeveel mazzel je had? Man, je houdt het hier nog geen maand vol. Een luxepoppetje zoals jij!’ Bonzo had gelijk. Tika was niet aardig. Verre van. Maar ik hield mijn mond. Deels omdat ze ergens wel een punt had, al snapte ik niet wat ze bedoelde met luxepoppetje. Maar vooral omdat ik nogal onder de indruk was van haar verschijning. Ze was niet groot, kleiner dan mij, maar ze zag er doorleefd en gehard uit. Ze miste net als Bonzo een deel van haar oor en van haar rechteroog was niet veel meer over. Het zag er heel akelig uit. In haar linkerwang leek een gat te zitten. Ik kon het niet goed zien, maar haar mondhoek hing naar beneden en daarboven zag het er maar raar uit. Haar vacht was vuil en piekerig. Bonzo had me al verteld dat Tika het slachtoffer was geworden van de jagers die mij die middag zo aan het schrikken hadden gemaakt. Ze was beschoten. Waarschijnlijk was haar kaak gebroken en de kogels hadden in elk geval haar oog kapot gemaakt. Ik had medelijden met haar en tegelijkertijd bewondering. Ze liet zich niet klein krijgen. Het was inderdaad een harde tante. Vergeleken met Tika zagen Kees en Bandit er redelijk ongeschonden uit. Kees was een grote rood/witte kater. Minstens net zo groot als Bonzo. Bandit had een prachtige cypersgrijze vacht. Hij was een stukje kleiner, maar erg gespierd. Het waren allebei knappe jongens. Bandit was door een hond te grazen genomen. Dat had Bonzo me verteld. Maar veel was er niet van te zien. Toen ik hem daarnaar vroeg zei hij ‘Hij heeft mijn buik opengereten. Een monster was het. En tanden man! Wow, bizar gewoon. Ik had een megagroot gat in mijn buik. Ik was er echt bijna niet meer geweest hoor. Wil je mijn littekens voelen? Zullen we een stukje gaan lopen?’ Bonzo had ons al een tijdje duidelijk geïrriteerd zitten bekijken en dit voorstel van Bandit was blijkbaar de druppel. ‘Kappen maat’ snauwde hij. ‘Dit meisje hoort bij mij, dus pootjes thuis.’ Ik bloosde. Wat een macho. Ik voelde me veilig bij hem…

Toen we even later mijn terugtocht naar huis bespraken, bleek al snel dat ook Tika, Bandit en Kees me daarbij niet konden helpen. Ik kon ze te weinig vertellen. We hadden geen aanknopingspunten, zoals Tika het noemde. Ze was inderdaad slim, ze kende zoveel moeilijke woorden. En natuurlijk had ze weer gelijk. Ik woonde in een gewoon huis, in een straat zoals alle anderen. In de tuin stond een grote kersenboom. Daarom zaten er altijd zoveel vogels in. Dat had Sientje van de buurvrouw me verteld. We vonden het leuk om daar naar te kijken. Ik pakte ze niet hoor. Dat mocht ik ook niet van mijn vrouwtje. Maar ik had er ook geen behoefte aan, ik had genoeg te eten. Zo af en toe vond ik het wel grappig om ze te plagen. Dan sprong ik in de boom en klom heel snel langs de stam omhoog. Schrikken joh! Dan vlogen ze allemaal in één keer op. En boos dat ze dan waren! Die kleine beestjes kunnen flink mopperen. Haha. Maar veel meer wist ik mijn nieuwe vrienden helaas niet te vertellen over mijn thuis. Na nog wat gediscussieerd te hebben, zei ik tegen Bonzo dat ik wilde gaan slapen. Ik was moe. Doodmoe. Zoveel nieuwe indrukken en zoveel zorgen, dat was een ware uitputtingsslag. Ik wilde ook even alleen zijn. De dingen op een rijtje zetten. Mijn volgende stap bepalen. Maar eerst slapen.

De volgende ochtend werd ik heel vroeg wakker. Ik hoorde de vogeltjes fluiten en het zonnetje scheen op mijn bol. Ik rekte me uit, ondanks alles had ik lekker geslapen. Ik nam op dat moment mijn besluit. Voor nu accepteerde ik mijn situatie. Zo erg was het hier niet. Bonzo was heel erg aardig en volgens mij vond ie mij ook wel heel erg leuk. Dus wie weet… misschien hing er wel liefde in de lucht. Hihi. Voorlopig zou ik het hier wel volhouden. Maar niet voor eeuwig, dat realiseerde ik me heel goed. Ik wilde zo niet leven. Met al die gevaren en de kou, de regen en de honger. Voor de herfst, zo besloot ik, moest ik een huis gevonden hebben. Liefst mijn eigen huis natuurlijk, maar als dat niet lukte… dan een nieuw. Hoe dan ook… voordat het koud werd en nat, moest ik ergens binnen zien te komen. Ik zou een plan maken… Nu ik mijn beslissing had genomen, voelde ik me een stuk rustiger. Zelfverzekerder ook. Ik was geen luxepoppetje! Tssss. Ik kon echt wel mijn eigen boontjes doppen hoor. Ik zou ze nog wel eens wat laten zien. Die chagrijnige Tika. Tevreden met mezelf stond ik op. Tijd om eten te zoeken. En dat kon ik helemaal zelf!

Wordt vervolgd