maandag 22 juli 2013

A place to call home… ook al is het maar voor even (deel 1)

We hadden en hebben natuurlijk maar één grote wens voor Vasek: dat hij een warm en liefdevol eigen thuis vindt. Geen eenvoudige opgave. Mensen die (durven of willen) gaan voor een hondje als Vasek zijn dun gezaaid. Toch heeft hij zo af en toe wel een bezoeker gekregen. Aangesproken door zijn verhaal of misschien aangetrokken door zijn 'foute mannen'-imago en de onbedwingbare behoefte om hem te veranderen. Zoals ik een jaar daarvoor. Maar in tegenstelling tot bij mij, was bij de meeste potentiële baasjes de liefde op slag weer over na de eerste 'live' confrontatie met het kleine 'monster' op de wei. Vasek heeft lak aan het maken van een goede eerste indruk, hij is zoals hij is. :-) Hij accepteert tegenwoordig vreemden op de wei, hij besnuffelt ze en negeert ze vervolgens. Iets wat een jaar geleden echt ondenkbaar was. Een hele knappe prestatie dus. Vertrouwen, vertrouwen, vertrouwen, dat is echt waar het bij Vasek om draait. Maar ondanks de duidelijke waarschuwingen vooraf, waren de verwachtingen van zijn bezoekers toch (veel te) hooggespannen. Zij dachten hem zelfs zomaar te kunnen aaien. Een poging die ze helaas met een beet hebben moeten bekopen. Waarom luisteren mensen dan ook niet als je zegt dat ze dat beslist NIET moeten doen!?

Toch leek een half jaar geleden het onmogelijke ineens mogelijk te worden. Er was serieuze interesse in Vasek. En zelfs de beet bij de eerste ontmoeting had deze mensen niet afgeschrikt. Daar had ik wel bewondering voor. We hebben lang gewandeld en uitgebreid gesproken en bij het derde bezoek – lastiger hondjes mogen nooit de eerste keer mee naar huis - werd besloten dat Vasek meeging. Poeh. Een heel, heel dubbel moment. Enorme blijdschap en opluchting natuurlijk, maar ook groot verdriet. Want wat zou ik dat manneke missen… Mijn zorgen over hoe ik hem in godsnaam zonder kleerscheuren (bij mij dan) de auto in kreeg, bleken volledig ongegrond. Vasek ging zonder problemen de auto en de bench in en dat was dat. Na twee jaar asiel was het moment van afscheid nemen daar. En dat ging niet zonder tranen. Maar wat gunde ik hem een geweldig leven! Een echt thuis; rust, veiligheid en ontspanning. Een warme mand en urenlange wandelingen. Vier weken lang heeft hij daarvan mogen genieten…


Vasek nog diep in slaap na zijn castratie. Wat ziet hij er zo vreselijk lief uit hè! ;-)

De eerste twee weken waren de berichten alleen maar positief. Een paar dagen na zijn verhuizing is Vasek al gecastreerd (om de relatie met een van de andere twee hondjes – een ongecastreerd reutje – meer kans van slagen te geven). Een beetje snel, maar de beslissing om hem te laten castreren begreep ik wel. Hij heeft dus die eerste week behoorlijk wat voor zijn kiezen gehad. Een lange autorit, de verhuizing, vreemde mensen, vreemde omgeving, de dierenarts, een operatie, narcose… Maar ondanks dat deed hij het fantastisch. Voor zijn doen dan. Hij was zindelijk, ging dolgraag mee wandelen, sprong zonder problemen in de auto en was rustig in huis. Hij vroeg regelmatig om een aai en kwam zelfs op schoot. Het aan- en aflijnen had nog wat voeten in aarde, maar ook dat lukte met snoepjes redelijk goed. Ik was echt zo ongelofelijk trots op hem! De relatie met het ongecastreerde reutje liet nog wel wat te wensen over. En natuurlijk was er ook een regelmatige snauw, liet hij af en toe zijn tanden zien en kon een beet een paar keer maar ternauwernood voorkomen worden. Maar dat was te verwachten en al met al deed hij het echt veel beter dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Waarom en waar ging het dan mis? Dat lees je de volgende keer…

Vasek in zijn nieuwe thuis!

8 opmerkingen:

  1. Tjee,
    Ik heb al gelezen bij Hokazo dat hij het gelukkig wel heeft overleefd. Maar tjonge, twee jaar in het asiel.... voor een hond die zo moeilijk plaatsbaar is. Prima dat jullie het niet opgeven. Alle bewondering maar voor dergelijke noodgevallen is er eigenlijk maar 1 oplossing: Stichting Dierenthuis in Almere.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. http://www.dierenthuis.nl/nl/ditisdierenthuis.php

      Verwijderen
    2. Of deze
      https://www.facebook.com/Dierenthuis?ref=stream&viewer_id=0

      Verwijderen
  2. We hebben de hoop nog niet opgegeven Ruud. Zeker omdat we zien dat hij nog steeds leert en vooruit gaat. Hij heeft het gelukkig ook best naar zijn zin bij Hokazo, dat vinden we ook heel belangrijk. Maar we houden Dierenthuis zeker in gedachten!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi dat de hoop niet opgegeven wordt, daar heb ik wel waardering voor. Maar twee jaar in een asiel voor een hond, net even gekeken, van 4 jaar oud. Jullie kennen haar dus inmiddels door en door maar ik schrik er wel van als ik over het bijten in onverwachte situaties hoor. Zal dan wel een voorzichtig hapje zijn met beperkte schade maar als dat zo diep zit dan doemt bij mij al snel het beeld op dat ook als Vasek er niets aan kan doen in een situatie waarbij de "verkeerde" mensen hem uitlokken dat de hond dan altijd verliest, zeker met dit verleden. Een nieuw baasje krijgt de onmogelijke taak te zorgen dat hij nooit aan zijn aandacht ontsnapt.

    Maar ja, wie ben ik om te oordelen. Inmiddels bijna een half jaar in de slag met zwarte Gizmo een angsthaasje van Hokazo, die haar plekje helemaal gevonden heeft maar ook maar heeeel langzaam aan haar nieuwe wereld weet te wennen. Nog steeds doodsbang voor vreemden en elke meter die ze verder van haar kamer de wereld in trekt vergt keer op keer enorme moed van haar. Maar ze geniet volop van wat ze nu heeft, kruipt meteen op schoot en tegen me aan als ik naar bed ga en is dol op lekkere hapjes en aandacht. Het lijkt voor anderen een hopeloze zaak, maar het is gewoon één van de leukste katten die ik ooit heb gehad. Alleen duurt het misschien nog wel 1 of 2 jaar voor ze de rest van de wereld ook een beetje vertrouwd.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Je hebt natuurlijk wel gelijk hoor... De verantwoordelijkheid van de toekomstige baasjes is best groot. Alhoewel les 1 natuurlijk altijd is... geen vreemden honden aaien! ;-) Maar toch... Hij mag ook zeker niet met de eerste de beste mee naar huis, daar worden best wat eisen aan gesteld. Vasek is overigens niet actief agressief, in de zin dat ie uit het niets aanvalt. Alleen wanneer hij zich erg bedreigd voelt en bang is (bv. onverwacht uitgestoken hand, zeker als die vanuit de hoogte komt) dan reageert hij door te happen. Bij vreemden in elk geval. Mij heeft hij - in het dikke jaar dat ik nu intensief met hem bezig ben - twee keer gebeten. Waarvan er maar 1 keer bloed heeft gevloeid ;-) (de 1e keer) en ik het de tweede keer volledig zelf schuld was (hij hing over mijn been toen ik achterover viel en hem per ongeluk met me mee trok). De tweede keer was met veel moeite 1 puntje in mijn hand te zien. Dat geeft in elk geval wel aan hoeveel hij kan leren en hoe belangrijk vertrouwen voor hem is. Maar ik ben natuurlijk ook enorm bevooroordeeld... Hahaha. Ben helemaal stapeldol op dat ventje! We gaan in elk geval heel verantwoord met een eventuele plaatsing van Vasek om. Daar kun je in elk geval op vertrouwen.

    Wat enorm leuk overigens dat jij Gizmo hebt geadopteerd!! Dat was toen nog een kitten toch? Die ken ik nog wel. :-) Dat was inderdaad een heel erg angsthaasje! Heb een enorm zwak voor angsthaasjes. En vind het altijd geweldig als mensen voor zo'n katje kiezen! Die angst voor vreemden houdt ze misschien wel altijd hoor (in elk geval in bepaalde mate), maar ach als ze maar gelukkig is. Toch? En dat is ze zo te horen wel!! Wat is ze vooruit gegaan zeg. Ze kruipt zelfs op schoot! Wow!! Ontzettend leuk om dat te horen!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ja, die Gizmo, alleen was het geen kitten meer. Ik weet weinig van de achtergrond, 8 weken oud bang in het asiel gekomen, kennelijk geen plaats in kittenopvang en daarna 7 maanden samengeleefd met de andere angsthaasjes voor ze hierheen kwam. Bepaald geen geweldige start van een katteleven. Handle wirh care en dat is zacht uitgedrukt. Een lief, dapper maar o zo breekbaar poppetje dat erg haar best doet om die vreemde wereld om haar heen te leren kennen.

    En hoewel veel mensen het zich niet kunnen voorstellen, ze is zo gelukkig met haar beschermde plekje waar niks hoeft en ze zelf baas is. Waar ze kan eten, slapen, knuffelen en vooral veel spelen met haar speeltjes.
    http://www.youtube.com/watch?v=NrYPwgjP1UA

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Bij mij is alles onder het jaar een kitten. ;-) Maar dat zwarte spookje bedoel ik inderdaad! Daar heb ik destijds het verhaaltje voor op de site nog over geschreven. Wij wisten helaas ook niets over haar achtergrond. Alleen dat ze als hummel van nog geen twee maanden oud buiten gevonden is. En aan alles was te merken dat ze tot die tijd niet of nauwelijks contact met mensen had gehad. Geen positief contact in elk geval. Zo triest altijd die kleintjes... Die hebben we nu ook weer een heel aantal zitten. En dan hopen we altijd heel erg dat we genoeg mensen treffen zoals jij. Die zo'n bang beestje een kans (en een thuis) willen geven...

      Wat een geweldige filmpjes! Ik heb ze maar meteen allemaal bekeken, haha. Wat ontzettend leuk om Gizmo nog eens te zien. En ik ben echt diep onder de indruk!! Wat voelde ze zich snel thuis bij je zeg. Mijn complimenten. Echt heel erg mooi! Je hebt overigens een heel leuk trio. :-)

      Verwijderen