Vanaf
het allereerste moment dat Wiebel voet in zijn nieuwe huis zette, gedroeg hij
zich alsof hij nooit anders gewend was geweest. Hij draaide niet alleen volledig
moeiteloos mee in het dagelijkse ritme, hij veranderde van de ene op de andere
dag ook nog eens in een heerlijke knuffelkont! Wie had dat kunnen denken. Wat
kan een kat je toch verbazen hè. Ik liet hem natuurlijk gewoon lekker zijn gang
gaan, ik wilde niks forceren. Hij mocht zelf aangeven wanneer hij geaaid en
gekroeld wilde worden. Maar het heeft volgens mij nog geen twee dagen geduurd
eer hij naast me op de bank kwam liggen, zijn kleine lijfje dicht tegen me
aandrukte en oordovend hard begon te spinnen. Vlinders in mijn buik! :-) Alleen
zijn gezondheid baarde me wel zorgen. Hij was in het asiel al geopereerd aan
zijn oogje; zijn onderste ooglid krulde wat naar binnen, waardoor zijn wimpers
steeds tegen zijn oogje schuurden. Entropion heet dat. Dat euvel was verholpen
en hij kneep zijn oogje niet meer voortdurend dicht. Maar er kwam wel nog
steeds veel vuil uit. Bovendien bleek ook zijn tandvlees en eigenlijk zijn hele
bekkie ernstig ontstoken te zijn. Hij heeft zeker een maand of twee antibiotica
gehad, zo nu en dan afgewisseld met prednison, maar het haalde allemaal niets
uit. De ontstekingen bleven en hij had er duidelijk veel last van. Wiebel bleek
het gigivitis-stomatitis-pharyngitis-complex te hebben en niet zo'n beetje ook.
Een aandoening die ervoor zorgt dat niet alleen het tandvlees, maar ook het
wangslijmvlies en slijmvlies achterin de mond bijna voortdurend ontstoken is.
Er kunnen verschillende oorzaken voor zijn (waaronder kattenaids en
kattenleukemie), maar meestal vinden ze niks. De meest voor de hand liggende
verklaring is dan een soort van auto-immuunziekte, waarbij de tanden het
weefsel dat eromheen ligt als 'vijandig' zien en het 'aanvallen'. Met als
gevolg dus chronische ontstekingen. De enige oplossing is het trekken van alle
tanden en kiezen, met uitzondering van de voorste snijtandjes. Dat had ik dus
proberen te vermijden… Maar ik had geen keus meer. En of dat allemaal al niet
erg genoeg was, ontdekte de dierenarts bij het zoveelste onderzoek ineens ook
nog dat de onderkaak van Wiebel gebroken was geweest en slecht aan elkaar was
gegroeid. Er zat te veel beweging in en ook dat moest hem behoorlijk wat pijn
doen. Pffff. Mijn arme, arme manneke. Wiebel moest dus onder het mes. Ruim 2,5
uur heeft de operatie geduurd. Het 'geluk' was dat de dierenarts tijdens die
operatie wel één van de kogeltjes heeft kunnen verwijderen. Het zat in zijn
kaak, net onder zijn tandjes. Dat verklaarde meteen de kaakbreuk… Dus nogmaals
'dank aan de jagers'…
Het
herstel van Wiebel ging langzaam en ik heb me een paar weken lang echt zorgen
gemaakt. Er was niks meer over van mijn vrolijke manneke. Hij lag als een
zielig hoopje op het kussen voor de verwarming, bewoog nauwelijks en wilde
bijna niet eten. Hij had ijzerdraad in zijn mond, dat hield zijn kaak bij elkaar.
Die was dus opnieuw gebroken, het oude slechte weefsel was verwijderd en de
twee kaakhelften waren weer aan elkaar gezet. Iedereen probeerde me gerust te
stellen. Hij zou vast snel opknappen. Het was ook een hele heftige, lange
operatie geweest… Hij was al op leeftijd en had gewoon wat meer tijd nodig…
Allemaal waar en heel erg lief, maar ik was er helemaal niet gerust op. Toch
gek hoe zoiets werkt, als het om je eigen beestje gaat. Mijn dierenarts heeft vaak
tegen me gezegd dat ik (voor een leek) zoveel verstand van dieren heb, maar dat
dat zodra het om mijn eigen dieren gaat grotendeels lijkt te verdwijnen. En
bedankt voor het compliment. Haha. Maar hij heeft wel gelijk. Ik ben een
stereotiepe, overbezorgde kattenmoeder… Zodra het om één van mijn eigen dieren
gaat, nauwelijks nog in staat om te relativeren of om de situatie objectief te
beoordelen. De laatste jaren gaat me dat overigens wel steeds beter af hoor. Ik
moet wel, om nog een beetje een leven te hebben met al die kwakkelkatten…
 |
| Wiebel... gewoon zoals hij is :-) |
Gelukkig
herstelde Wiebel inderdaad. En toen na een week of 6 het ijzerdraadje
verwijderd werd, knapte hij snel op. Hij was weer mijn kleine, vrolijke
kereltje! Dat is ie 4,5 jaar later trouwens nog steeds. Ook al is hij inmiddels
waarschijnlijk een jaar of 15 oud. Wiebel is nog steeds een echte deugniet zo
nu en dan en een enorme grapjas. Hij vindt het prachtig om de andere
viervoeters uit te dagen; om zich achter de deur te verstoppen, er als een
dolle op af te springen als ze langslopen, ze snel op hun achterste te tikken
en dan natuurlijk heel hard weg te rennen. Tot ergernis van opa Gijs af en toe.
Die is daar op zijn leeftijd helemaal niet meer van gediend. Maar gek genoeg
reageert hij nooit vervelend op Wiebel, hij negeert hem gewoon. Wat Wiebel dan
uiteraard weer helemaal niet leuk vindt. Hij wil actie. Maar hij weet gelukkig
wel beter dan het bij Gijs te blijven proberen. En dus richt hij zich maar weer
op één van de andere mannen of op één van zijn favoriete speeltjes: mevrouw
Muis (de paarse welteverstaan, niet de grijze) of meneer Kikker. Vaak ploft hij
ook demonstratief midden in de kamer neer; rolt op zijn rug en steekt zijn
pootjes in de lucht. Ondertussen stiekem loerend naar de volgende die hij een
streek kan leveren. ;-) Tenzij mijn moeder op bezoek komt, want dan krijgt zij
zijn onverdeelde aandacht. Wiebel is namelijk dol op mijn moeder. Waar hij ook
is, voor haar komt hij altijd meteen tevoorschijn en als ze op de bank gaat
zitten, is hij er als de kippen bij. Niet om – zoals hij bij mij altijd doet –
met zijn volle gewicht lekker tegen haar aan te gaan hangen, maar wel om zich
uitgebreid te laten kroelen en ondertussen fanatiek haar schoenen af te likken.
Uuuhm. Tja, hij heeft een kleine tik. Een soort van
schoenen-van-mijn-moeder-fetisj. Naar die van mij kijkt hij niet om. Maar dat
is nog niet alles. Hoe hij het precies doet weten we nog steeds niet, maar
binnen een paar minuten slaagt hij er steevast in om haar veters los te maken.
Het heeft wel even geduurd voor we door hadden dat Wiebel de boosdoener was… Ik
heb mijn moeder zelfs regelmatig verweten dat ze haar veters niet fatsoenlijk
strikte. Dat ze er vroeg of laat nog eens lelijk over zou vallen. Waarop ze steeds
bij hoog en bij laag beweerde dat ze die veters écht wel goed vastmaakte. Ze
was toch zeker geen 'gekke Jetje'! We hebben er een paar aardige discussies
over gehad… Want steeds opnieuw als ze van de bank opstond om bijvoorbeeld naar
de keuken of de hal te gaan, waren verdorie haar veters los. Haha. Inmiddels
weten we dus wel beter… Wiebel! En ik zou bijna zweren dat hij iedere keer weer
met een zelfvoldane grijns op zijn snoet naar het resultaat van zijn werk zit
te kijken. Hij lijkt het in elk geval erg grappig te vinden als mijn moeder
weer eens met losse veters door de kamer loopt. Mijn lieve, kleine deugniet.
:-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten