maandag 27 mei 2013

Wit-zwart en broodmager; de volgende dwalende ziel dient zich aan

Juni 2009, 's avonds rond een uur of negen. Ik was de planten buiten water aan het geven toen ik ineens een wel heel slank, wit-zwart katje bij de brokjes voor de egels en de vogels zag zitten. Nu staan die laatste twee diersoorten niet echt bekend om hun uitstekende tafelmanieren en de meeste katten wagen zich dan ook niet aan het 'brokjes-met-zand-blaadjes-en-vogelpoep-menu'. Tenzij ze echt uitgehongerd zijn… Zoals Oscar. En zoals Moor een paar jaar daarvoor. Oscar was zo mager en had zo'n ingevallen bekkie, dat ik zeker een week of twee heb gedacht dat het een heel oud katje was. In werkelijkheid bleek het dus een broodmager katertje van een jaar of vier oud te zijn. Hij droeg een versleten zwart vlooienbandje, hij moest dus ooit een thuis hebben gehad. Maar aan zijn uiterlijk te zien, was hij daar al een flinke tijd niet meer geweest. Gaan we weer, dacht ik nog. Eerst maar eens een fatsoenlijke maaltijd voorzetten. Dan zien we wel weer verder. Bang was Oscar niet. Hij kringelde als een bezetene rond mijn benen en liet zich heel graag aaien. Later bleek dit vooral opportunistisch gedrag te zijn; voor mijn buurtbewoners rende hij weg en ook nu – in huis – is het helemaal niet zo'n kroelkont. ;-) Ach, hij begreep het principe 'don't bite the hand that feeds you' gewoon heel erg goed. Dat kan ik hem ook niet kwalijk nemen. Oscar bleef in de dagen die volgden terugkomen en kroop als het regende en 's nachts zelfs in één van egelhuisjes om te schuilen. Dus daar maar een dekentje ingelegd, zodat hij in elk geval een lekker plekje had. Ik besloot het even aan te zien. Ik had namelijk al wel vaker zwervertjes op doortocht gehad, die mijn tuin een paar weken als veilige haven gebruikten; een plek om op krachten te komen. Meestal trokken ze daarna weer verder. Ik hoop naar huis, dat vind ik wel een prettige gedachte.

Oscar toen ie net bij me was. Zijn ingevallen bekkie is hierop nog goed te zien.

Een kleine week nadat ik Oscar voor de eerste keer had gezien, ging op zondagochtend de deurbel. Shit, ik liep nog in mijn pyjama en had nog niet eens mijn haren gekamd. Ik ben een écht avondmens; de ochtend is niet mijn meest favoriete deel van de dag… Ik wilde eigenlijk niet openmaken, maar een paar minuten later ging de deurbel weer. Hard en lang. Verdorie, dan moest het wel belangrijk zijn. Toen ik de deur opende, zag ik een – voor mij – vreemde man en vrouw. Het echtpaar kwam uit het Noorden van het land en was al meer dan een jaar op zoek naar hun wit-zwarte kater. Het beestje was tijdens een vakantie in Brabant weggelopen. Vanaf dat moment waren ze dus wanhopig op zoek naar hem. Ze hadden hem overal als vermist opgegeven, posters opgehangen en zelfs een beloning uitgeloofd. Een paar tips wezen in de richting van het dorp waar ik woon en dus waren ze hier al een paar dagen aan het zoeken. Van een aantal buurtbewoners hadden ze gehoord dat er sinds kort een vreemd wit-zwart katertje rondliep en via via via waren ze bij mij uitgekomen. "Vraag maar eens bij het kattenvrouwtje" … "Zij weet beslist waar dat wit-zwarte zwervertje zich ergens schuilhoudt." … Het kattenvrouwtje. Ik viel even stil en kreeg onmiddellijk een beeld voor ogen van een eenzame, eigenaardige oude vrijster omringd door 40 katten. Het kattenvrouwtje. Daarmee bedoelden ze mij dus. Ik besefte me ineens ook heel erg goed hoe ik eruit moest zien, in mijn badjas en met haren die alle kanten op stonden. Mevrouw moet de twijfel op mijn gezicht gezien hebben, want ze haastte zich om te zeggen dat het goed bedoeld was en dat de mensen uit de buurt hen verteld hadden dat ik altijd zwerfkatten en kittens opving. Hmm, ik had inderdaad al best wat zwerfkatjes op een of andere manier geholpen en ik had een tijdje geleden inderdaad ook twee kittens - die in mijn voortuin gedumpt waren! - naar het asiel gebracht. Maar om nou te doen alsof ik hier een heel leger katten had zitten… Helemaal blij met het beeld dat de buurtbewoners blijkbaar van mij hadden was ik nog steeds niet. Maar goed, het ging om een verloren kat en dus slikte ik mijn trots dapper in. ;-) En bovendien hadden de mensen uit de buurt in één ding gelijk… ik wist inderdaad waar het vreemde wit-zwarte zwervertje zich schuilhield: in mijn tuin. Bij het zien van de foto van hun vermiste viervoeter zag ik echter meteen dat het Oscar niet was. En om eerlijk te zijn, baalde ik op dat moment echt enorm. Ik had het ze zo graag gegund. Dit echtpaar, dat stad en land afliep op zoek naar hun geliefde huisdier. Wat had ik ze graag Oscar in de armen gegeven. Want in tegenstelling tot een paar jaar daarvoor bij Moor, had ik in deze mensen – die er zo veel voor over hadden om hun kater te vinden – echt alle vertrouwen. Verdorie. Waarom moet dit nou altijd zo. Zo veel mensen zijn wanhopig op zoek naar hun verloren viervoeter, doen er echt alles aan om hem terug te vinden, maar slagen daar niet in. Terwijl aan de andere kant duizenden katten op straat worden gevonden en in het asiel belanden, zonder dat er ook maar één iemand naar hen informeert… Dit soort dingen frustreren me dus echt enorm. Dit moet toch anders kunnen!? Ja, verplicht chippen voor katten, roept iedereen dan. En ze hebben gelijk hoor. Daar ben ik ook een groot voorstander van. Maar als mensen niet eens de moeite nemen om bij de asielen in de regio te informeren of hun vermiste kat daar toevallig zit…


Oscar na een week of twee

Nadat ik had beloofd op verschillende plekken nog wat posters voor ze op te hangen en naar hun kater uit te kijken, vertrok het diep teleurgestelde echtpaar. Ik had met ze te doen. De volgende dag ben ik meteen met Oscar naar de dierenarts gegaan, om te kijken of hij gechipt was. Ik wilde niet meer afwachten, wat als ook hij ergens zo vreselijk gemist werd? Ook al stond hij nergens als vermist opgegeven, want dat had ik al gecheckt. Helaas, Oscar bleek niet gechipt. En dus kwamen er weer foto's en posters en werd ook Oscar als 'gevonden' doorgegeven bij de dierenasielen in de regio en op Amivedi. Ik begon inmiddels veel te bekend te raken met dit ritueel… 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten