Ik
heb altijd al een zwak gehad voor bange katjes. Het is zo moeilijk om voor dit
soort beestjes een warm thuis te vinden. De meeste mensen gaan toch voor de
lieve knuffel, die zich dansend en spinnend voor hun voeten meldt. Niet voor
het exemplaar dat zich in het holletje van de krabpaal verstopt en iedere
toenaderingspoging sissend afwijst. Echt kwalijk kun je ze dat natuurlijk ook
niet nemen. Ik zou alleen zo graag willen dat meer mensen in die ogen zouden
zien wat ik daarin zie. Onzekerheid en angst, oh absoluut. Maar ook een diep
verlangen om zich veilig te voelen bij je, de wens en de wil om je te
vertrouwen en de smeekbede om geduld en om een beetje extra tijd. En wie hier
ooit gehoor aan heeft gegeven, weet dat de beloning die uiteindelijk wacht
onbeschrijflijk mooi is. Er gaat echt niks boven de band met een beestje dat je
uiteindelijk zijn vertrouwen schenkt; de loyaliteit, de liefde en de
dankbaarheid zijn zó groot. Voor dierenliefhebbers echt een onvergetelijke
ervaring.
Goed,
na mijn voorgaande gepassioneerde relaas zal het niemand verbazen als ik zeg
dat Wiebel een speciaal plekje in mijn hart had. :-) De kleine, rode duvel was
bijzonder en langzaam maar zeker groeide zijn vertrouwen in mij. In de drukke
zomerperiode is er helaas nauwelijks tijd voor extra aandacht aan katjes die
dat nodig hebben, maar elke minuut die ik vrij kon maken besteedde ik aan
Wiebel. Hoe socialer hij werd, hoe makkelijker hij immers een thuis zou vinden.
Toch ontstond er zo af en toe discussie in het asiel… zou Wiebel niet beter af
zijn op een boerderij, waar hij gewoon vrij kon rondlopen en in de schuur kon
schuilen? Of zou hij niet moeten worden uitgezet op de plek waar hij gevonden
was? Dat laatste doen we wel eens met sterk verwilderde katten, uiteraard nadat
ze gecastreerd zijn. En dat zat me helemaal niet lekker. Die discussies, bedoel
ik. Nu kan ik helaas niet ieder bang asielkatje mee naar huis nemen… [Wanneer
krijg ik verdorie die boerderij dan ook, die ik zó graag wil!] maar het
'Wiebel-zaadje' was wel in mijn hoofd geplant en begon steeds meer te
ontkiemen… Ik had de afgelopen 4 jaar afscheid moeten nemen van 4 van mijn
katjes en dat was me niet in de koude kleren gaan zitten. Ik had daar
ongelofelijk veel verdriet van gehad en me eigenlijk voorgenomen voorlopig even
geen nieuwe viervoeters aan mijn gezin toe te voegen. En dan ook nog een
gehavende 10-plusser… Maar het ging natuurlijk wel om Wiebel… Hmm, dilemma's,
dilemma's… Wat moest ik nou doen? Ik wist het echt niet.
 |
| Wiebel in het asiel november 2008 |
Tot
ik in december een telefoontje kreeg van een van de beheersters (en vriendin) uit
het asiel en ze me voorlas wat iemand in het logboek had geschreven: "Als
Wiebel uitgezet moet worden, wil Tamira hem misschien wel. Dus eerst aan Tamira
vragen!!!!" Ik had daar nooit echt met iemand over gesproken. Bewust, want
ik wilde niet dat anderen op mijn gemoed gingen werken (ik ben echt een watje
als het om dieren gaat). Dus wie had dat in het logboek gezet? Nou had ik wel
een donkerbruin vermoeden hoor. De collega die destijds met Wiebel naar de
dierenarts is gegaan, was namelijk ook helemaal weg van hem. Ook zij heeft veel
tijd met hem doorgebracht. Maar ze had op dat moment al 9 katten en kon er
onmogelijk nog eentje mee naar huis nemen. De stiekemerd! Ik kon nu toch
onmogelijk nee zeggen? Ze had me er mooi ingeluisd! ;-) En dus was de kogel
door de kerk. Het moest maar eens afgelopen zijn met al dat getwijfel. Hij ging
met mij mee naar huis! Zo gezegd, zo gedaan. Toen ik twee dagen later weer naar
het asiel ging, heb ik een transportmandje meegenomen. Het was D-day! Wiebel
ging mee.
Aan
het einde van de dag zijn we met vier man sterk naar de kamer van Wiebel
gegaan. Hij was inmiddels verplaatst naar een andere, kleinere ruimte, zodat
hij sneller gewend zou raken aan mensen. Nou had ik Wiebel echt wel alleen
kunnen halen, maar mijn drie collega's wilden graag zien hoe ik het voor elkaar
zou spelen om hem in het transportmandje te krijgen. Toegegeven hebben ze het
overigens niet, maar ik weet zeker dat ik daarom zo'n escorte kreeg. ;-) Helaas
heb ik ze moeten teleurstellen. Geen spektakel, geen drama en geen gedoe. Ik
heb de deur van de kamer open gemaakt, Wiebel geroepen en hem gezegd dat we
naar huis gingen… Meneer kwam op zijn gemak naar me toe gelopen, ik heb hem
opgepakt en zonder problemen in het mandje gezet. Het gedrag van Wiebel
verbaasde me enorm, maar ik genoot zo van de 'ogen-zo-groot-als-schoteltjes'
van mijn collega's, dat ik gedaan heb alsof het de normaalste zaak van de
wereld was. Haha. Ze stonden echt met hun mond vol tanden. Prachtig! En met de
nodige waarschuwingen en goed bedoelde adviezen – want de bange Wiebel zou zich
gegarandeerd zeker een week onder de bank of achter de kast verstoppen – zijn
we huiswaarts vertrokken. Eerlijk gezegd vond ik het zelf ook wel een beetje
spannend. Van al die viervoeters die ik al had gehad en nog had, was dit het
eerste asielkatje. Geen idee dus hoe hij zou reageren. Maar Wiebel had nog meer
verrassingen in petto… Eenmaal thuis heb ik het transportmandje in de kamer
gezet en het deurtje opengemaakt. Wiebel kwam er meteen uit, bekeek op zijn
gemak de ruimte, kuierde ontspannen een rondje door de kamer, besnuffelde links
en rechts wat voorwerpen en plofte tenslotte tevreden in een mandje… Dat was
het. Die drie volle minuten waren het hele gewenningsproces van Wiebel! Niet
één moment heeft hij moeite gehad met zijn nieuwe omgeving of met zijn nieuwe
huisgenoten. Sterker nog… daar waar hij in het asiel behoorlijk angstig en fel
kon reageren op vooral vreemde mensen, werd mijn moeder een uur later (ze moest
de nieuwe aanwinst natuurlijk even zien) onmiddellijk met enthousiaste kopjes
begroet. Nou… zeg het maar… Dit moest wel de meest makkelijke introductie ooit
zijn… :-)
 |
| Wiebel de eerste volle dag thuis |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten