Het kittenseizoen is begonnen… Een kijkje achter de schermen.

Het kittenseizoen is begonnen. En hoewel ik nog steeds en iedere keer weer smelt bij de aanblik van al die kleine pluizenbollen – van soms nog geen dag oud – is dit zeker niet mijn favoriete tijd van het jaar. Althans niet op 'asielwerkgebied'. Voor het overige ben ik een echt zomermens hoor. Maar in het asiel is het in deze periode gewoon best zwaar. Want daar waar de bezoekers zich vol verwondering en genegenheid (terecht) vergapen aan al die kleine, gezonde en speelse hummels, worden de medewerkers achter de schermen helaas ook met veel dierenleed geconfronteerd. Met kittens die op gruwelijke wijze zijn gedumpt, die mishandeld of zwaar gewond binnenkomen. Kittens die misvormd of doodziek zijn, door de voortdurende inteelt of het gebrek aan zorg na de geboorte. Dat zijn geen dingen waar je aan went. Ik niet in elk geval. Het breekt mijn hart, elk jaar opnieuw. Ik heb dan ook veel respect voor de mensen die dit werk dag in dag uit doen…

Zomaar een uur uit het leven van een dierenverzorger

Woensdagmiddag. Iets voor drie uur. Ik had net de ezels schoongemaakt en was een kop koffie aan het drinken. Dik verdiend vond ik zelf, want met de extreme warmte was het beslist geen pretje om bijna twee uur te vegen, poep te scheppen en waterbakken schoon te schrobben. Al deed ik het natuurlijk met veel liefde voor die twee verwende, eigenwijze ezelmannen. ;-) Ik genoot van mijn pauze, tot ik ineens mijn naam hoorde roepen. De medewerkers van de dierenambulance. Of ik even wilde komen helpen. Buiten in de schaduw stond een klein transportmandje met daarin een broodmager wit-zwart kittentje. Het beestje bleek net 300 gram te wegen, terwijl het zeker een week of zes oud was (en dus minstens het dubbele had moeten wegen). Bovendien had de kleine ernstig ontstoken oogjes. Wat ze er mee aanmoesten was de vraag. Voor de nieuwkomers hebben we een aparte ruimte, maar het leek me in dit geval verstandig een apart hokje voor de hummel klaar te maken. Buiten de gezamenlijke ruimte. Kattenziekte, niesziekte en andere besmettelijke – soms dodelijke – infectieziekten vieren in deze periode hoogtij en we wilden geen enkel risico nemen. Dus het hokje ingericht en de kleine verzorgd. Een liefje was het met een enorme honger. Dat was een goed teken en ik hoopte heel erg dat we het beestje er weer helemaal bovenop konden helpen…

Het volgende transportmandje werd gehaald. Een schuw zwart exemplaartje, dat al sissend en proestend liet weten het helemaal niet eens te zijn met zijn onvrijwillige gevangenschap. Ik heb altijd enorm te doen met zo'n bange hummel. Het beestje heeft geen idee wat hem te wachten staat en weet natuurlijk niet dat wij alleen maar het beste met hem voorhebben. En hoe hard ze ook blazen en spugen, met dat formaat blijven het toch gewoon aandoenlijke pluizenbollen… We hebben snel hokje nummer twee klaargemaakt, in de daarvoor bestemde ruimte deze keer en het zwarte kleintje zijn (relatieve) vrijheid terug gegeven. Hij had in elk geval eten en drinken en een veilig onderkomen. Dat moest voor nu even genoeg zijn. Later, als hij een beetje tot rust was gekomen, zouden we ons wel bezig gaan houden met de socialisatie van dit bange ventje.

In de ambulance bleek nog een doos met inhoud te staan. Mensen hadden twee schuwe, wilde kittens in hun tuin gevonden en ze weten te vangen. Ze hadden ze in een kartonnen doos gezet met een dikke handdoek eroverheen. Daar bovenop lag een plank, zodat het duo niet kon ontsnappen. Samen hebben we de doos voorzichtig naar de ruimte voor de eerste opvang gebracht. Ik wilde de kittens niet in de ambulance of buiten overzetten in een transportmandje uit angst dat ze er tussenuit zouden piepen. Volgens de mensen die het tweetal hadden gevonden, waren het 'valse exemplaren'. Ze hadden één van de vinders blijkbaar flink gekrabd en gebeten. Ik was benieuwd. Binnen heb ik de handdoek voorzichtig een heel klein stukje opgetild om te zien met wat voor wilde beesten ik te maken had. ;-) In negen van de tien gevallen blijkt het allemaal heel erg mee te vallen… En zo ook deze keer. Ik zag een piepklein schildpadje en een rood hummeltje weggekropen in het hoekje van de doos en twee paar oogjes keken me bang en vragend aan. Geen gesis, geproest, gespuug of geblaas. En zelfs toen ik mijn hand heel langzaam in de doos liet zakken, bleef het stil. Ze waren absoluut bang en vonden het zeker niet prettig toen ik ze oppakte, maar daar bleef het dan ook bij. Eén voor één heb ik ze voorzichtig in het inmiddels klaargemaakte hokje gezet. Erg goed zagen ze er overigens niet uit. Verwaarloosd en in plaats van wild en fel vond ik ze veel te rustig. Honger hadden ze gelukkig wel en daar was ik blij om. Maar even in de gaten houden dit tweetal…

Ondertussen viel mijn oog op een moederpoes die, samen met haar twee kittens, in een bench zat die op de grond stond. De standaardhokjes zijn niet zo groot en dus hadden we het trio een paar dagen daarvoor in een aparte bench gezet. Ook zij waren overigens verwilderd en door mensen met een vangkooi gevangen. Moeder lag op haar zij en het viel me op dat ze een behoorlijk dikke buik had. Dat had ik niet eerder bij haar gezien en het baarde me zorgen. Een dikke buik bij een onlangs bevallen moederpoes kan bijvoorbeeld een baarmoederontsteking betekenen. Niet goed. Dus snel een collega geroepen, moeder uit de bench gehaald, haar buik bevoeld (die voelde wat hard) en haar getemperatuurd (geen koorts, wel verhoging). Overigens geen handelingen die je in je eentje moet proberen te verrichten bij een verwilderde kat. ;-) Conclusie: geen spoedgeval, maar wel opschrijven voor de dierenarts die de volgende dag zou komen.

Ik herinnerde me ineens dat een collegaatje me had gevraagd of ik die dag even wilde kijken naar het katje met de drie pootjes. Dat was een paar dagen eerder binnengekomen en ze wilde graag weten wat haar verhaal was. Uiteindelijk vond ik Silva – zoals ze inmiddels was genoemd – in de quarantaine. Een schat van een wit-cypers poesje van een jaar of twee oud. Het meisje was door mensen gevonden en naar de dierenarts gebracht. Ze was zeer waarschijnlijk aangereden en zwaargewond en hulpeloos achtergelaten... Gelukkig bestaan er ook nog goede mensen, zoals de vinders van Silva. De dierenarts constateerde een verbrijzeld voorpootje en had geen andere keus dan het te amputeren. Hij heeft vervolgens de dierenambulance gebeld en die hebben het mooie meisje naar het asiel gebracht. Silva is echt een schat. Ondanks alles wil ze dolgraag aandacht en geniet ze enorm van een lekkere kroel- en kriebelbeurt. En hoewel ze pas sinds heel kort door het leven moet met drie pootjes, gaat het haar al verbazend goed af. Zo af en toe moet ze haar evenwicht nog wat vinden, vooral als ze net opstaat, maar voor het overige… petje af. Ik heb Silva nog even uitgebreid geknuffeld en ben toen snel verder gegaan. Dit meisje komt er wel! Dankzij de lieve mensen die haar niet aan haar lot hebben overgelaten…

Silva, onze prachtige driepoot. Aangereden, hulpeloos achtergelaten en godzijdank gered door fantastische mensen. Silva is een vreselijk lieve knuffelkont en zoekt een thuis!

Ik besloot ook nog even naar Edna te kijken. Een prachtig blauwgrijs poesje van net twee maanden oud. Edna was een dag eerder gevonden met prikkeldraad dat zo strak (en lang?) om haar kleine lijfje zat gewikkeld dat de dierenarts het letterlijk uit haar buik heeft moeten halen. Een vreselijk verhaal. Hoe het meisje in godsnaam in die benaderde positie verzeild is geraakt… geen idee. De vraag is of ze het zelf voor elkaar heeft gekregen of er 'een handje bij is geholpen'. Bij dit soort dingen wil ik nooit te lang stil staan. Ze zijn te gruwelijk en de gedachte eraan houdt me regelmatig uit mijn slaap. Edna's wonden waren in elk geval zo ernstig dat ze gehecht moesten worden. We hebben echter goede hoop dat ze volledig zal herstellen. Fysiek in elk geval. Want de kleine Edna heeft een behoorlijke knauw gekregen van het avontuur. Ze is bang en moet maar weinig van mensen hebben. Geef haar eens ongelijk… Nadat ik een paar minuten met Edna had gesproken en haar voorzichtig heb proberen te aaien, heb ik haar maar weer alleen gelaten. Edna heeft nu vooral rust nodig, zodat haar wonden kunnen helen. Daarna gaan we alles op alles zetten om een geweldig thuis voor haar te vinden. Een rustig en ontspannen plekje bij lieve mensen die haar met liefde en geduld weer vertrouwen in het leven geven. Ik hoop dat we die voor haar kunnen vinden!

Edna, ons beeldschone prikkeldraadkatje. Heeft ze zichzelf zo in de nesten gewerkt of heeft iemand haar daarbij 'geholpen'...? We zullen het nooit weten. Belangrijkste is dat het Edna nu heel goed gaat. De wonden helen netjes. Tijd voor een geweldig thuis voor dit kleine, nog wat bange, meisje!

Het was kwart voor vier, dus ik maakte maar meteen een laatste controleronde door alle quarantaineruimten en de ziekenboeg. Water en brokjes bijgevuld en nog even wat AD-voer (speciaal blikvoer) gegeven aan de zieke en zwakkere katjes, waaronder de kleintjes die even daarvoor waren binnengekomen. Links en rechts nog wat oogjes en neusjes schoongemaakt en een laatste keer gekeken naar een paar kleintjes waar ik me echt veel zorgen om maakte. Van een van hen waren in de afgelopen dagen de zusjes en het broertje al overleden en we vreesden natuurlijk heel erg voor het enige overgebleven meisje. Een dapper ding. Ze hield zich kranig, zag er goed uit en at netjes haar AD-voer. Toch brak mijn hart voor haar… wat moest ze bang en eenzaam zijn… Ik heb haar nog even lekker gekroeld. Onder luid protest dat wel, maar dat beschouwde ik in dit geval als een goed teken. Ze was gelukkig nog pittig genoeg. Laat haar in godsnaam gezond blijven en een geweldig leven krijgen! Dan is het in elk geval allemaal ergens goed voor.

Woensdagmiddag. Inmiddels iets na vieren. Een dik uur na mijn halve kop koffie. Een willekeurig uur op een willekeurige dag. Ik had even behoefte aan iets leuks en dus heb ik Vasek – mijn maatje en 'socialisatieproject' – uit zijn kennel gehaald en ben een stuk gaan lopen. Lekker voor hem én voor mij. Even mijn hoofd leeg maken. Het kittenseizoen is begonnen. Nee, niet mijn favoriete tijd van het jaar…