Van Bliksem naar Boyke… Dagboek van een angsthaas (deel 2)

Onze angsthaas Bliksem is op maandag 12 augustus verhuisd van het asiel naar een pleeggezin. De kleine man zat op dat moment al ruim 8 maanden in het asiel en bleef – ondanks onze inspanningen – erg bang voor mensen. In het asiel zijn onze mogelijkheden beperkt en om zijn plaatsingskansen te vergroten bood Eveline aan om Bliksem bij haar thuis te onderwerpen aan een intensieve socialisatiecursus. ;-) Dat aanbod hebben we met twee handen aangegrepen! Pleegmama Eveline houdt een dagboek bij van de ontwikkelingen van Bliksem, die ze inmiddels liefkozend Boyke heeft genoemd. 

Het dagboek van Bliksem is geschreven door Eveline, door de ogen van Bliksem.

Dag 5 - Vrijdag 16 augustus

De deur… hopelijk geen verandering. Ik kruip voor de zekerheid toch maar even in de hoek. Gelukkig, hetzelfde mensenwezen. Pff. Ik blijf nog even voorzichtig. Ze gaat zitten, maar wat nu? Ze komt naar me toe, ze legt iets neer. Zou dat voor mij zijn? Ik ga ontspannen liggen en doe alsof ik het niet zie. Misschien als ze weggaat… dat ik dan ga kijken, maar nu even niet.

Ze komt weer mijn kant op. Er gaat iets bij het raam omhoog, het wordt licht. Ik wacht af wat er gaat gebeuren. Warmte komt door het raam naar binnen. Wat krijgen we nou? Het voelt heerlijk! Ik ga liggen en mijn lichaam ontspant zich helemaal. Wat het ook is, ik ga lekker languit liggen en genieten. Dit is geweldig! Zouden mensenhanden ook zo warm aanvoelen? Nog even geduld… ik moet haar eerst helemaal vertrouwen en niet bang zijn. Stapje voor stapje wil ik dichterbij komen en laten zien dat ik een flinke kerel ben. Nu ben ik Boyke, maar dan een flinke Boy!

Bliksem op vrijdag. Beetje bij beetje durft de knappe jongen zich te ontspannen en zelfs in het bijzijn van Eveline zijn ogen te sluiten!

Dag 6 - Zaterdag

In mijn kamer staat een kast met een grote spiegel. Heel vaak keek ik ernaar. Het vrouwtje dacht zeker dat ik bang was voor degene die ik in de spiegel zag. Nee hoor, zo kon ik haar van twee kanten volgen, zodat mij niets ontgaat! Nu heeft ze er een grote lap voor gehangen… Dat vond ik niet zo leuk, ik kon niet alles meer volgen. En als ik alleen was, kon ik mezelf zien en had het gevoel dat er nog een maatje bij me was... Maar nu denk ik dat het voor mij toch goed is geweest. Ik heb vannacht heel goed gegeten en gedronken. Het vrouwtje had het ook gezien en ze was zo blij. Ze gaf me complimentjes en ik zag in haar ogen dat ze me zo beet had willen pakken. Maar ja, nog even geduld…

Dag 7 - Zondag

Het vrouwtje komt heel dicht bij me zitten. Ze heeft iets lekkers op haar bord… Bij elke hap die ze neemt wil ik graag op haar schoot springen en heerlijk mee genieten. Ik wil wel, maar mijn lichaam houdt me tegen… Dus draai ik mijn gezicht naar de muur, zodat ik het niet hoef te zien. Gelukkig het bord is leeg. Ik draai me om en kijk wat ze steeds doet. Ze schrijft en schrijft. Zou het over mij gaan? Nou dan zal ik mijn beste kant laten zien! Ik ga heel ontspannen zitten, mijn ogen vallen dicht. Het doet me goed. Laat me maar even lekker dromen.

Ik lig op de grond en dan springt en danst er ineens iets voor mijn neus. Omhoog, omlaag, links en dan weer rechts. Ik ben niet bang, maar wat is het? En wat moet ik ermee? Ze gaat met dat ding over mijn rug, over mijn kopje… Eigenlijk vind ik het best fijn, want ik laat het toe zonder angst.

Maar dan ligt haar hand ineens vlakbij mijn pootje. Hey hállo! Nu komt ze wel heeeeeeel erg dichtbij. Geen goed plan, nee, geen goed plan vrouwtje! Ik laat het haar weten en begin te grommen. Ze luistert niet en ik geef haar een tik op haar hand. Niet hard hoor, alleen een waarschuwing. Ja, wie niet luisteren wil.....

Het vrouwtje is weg, dus ik loop naar een ander hoekje van de kamer. Best stoer hè. Stiekem verken ik de hele ruimte. Maar ik ben niet lang alleen. Daar komt het vrouwtje weer. Ze geeft me iets lekkers. Ik weet niet wat te doen, dus maar stil blijven liggen. Ik vind dit hoekje toch niet zo'n fijne plek, dus sluip ik VLAK voor het vrouwtje door weg. Heel knap van mezelf, ZO dichtbij!

Oei betrapt, ze heeft gezien dat ik met de spulletjes gespeeld heb. OOOH, ze komt naar me toe. Hè, ik krijg wat lekkers… Dus ik heb het goed gedaan? Gelukkig, weer een stapje vooruit!

Bliksem op maandag. Waarom niet... gewoon doezelen als het vrouwtje naast hem zit!

Dag 8 - Maandag

Een week in mijn nieuwe kamer. Jazeker, een eigen kamer voor mij alleen. Ik word toch maar verwend. Alle aandacht voor mij alleen, ik hoef niets te delen. Maar ja, daar moet ik wel iets voor doen… Mijn angst overwinnen… Ik vind zelf dat ik daar heel goed mee bezig ben, want kijk eens naar mijn foto's! Toch wel een heel verschil hè. Ik ben wel trots op mezelf, dat mag ik wel zeggen. Mijn kamer is ook veranderd, de krabpaal staat nu hoger en daar maak ik graag gebruik van. Het ligt veel zachter dan op de vensterbank. En nu verstop ik me ook niet meer achter het gordijn. 
Nu gaat het vrouwtje iets doen, de radio aan, muziek???? Oh nee, dat zijn teveel prikkels die bij mij binnenkomen. Gelukkig ziet ze dat en zet ze de radio uit. Ik kom hier voor mijn rust, TOCH?

Kijk nu eens naar mij, zie ik er niet ontspannen uit? Jammer dat ik geen foto van het vrouwtje kan maken, dan had je gezien dat ze dicht bij mij in slaap was gevallen. :-)