Van Bliksem naar Boyke… Dagboek van een angsthaas (deel 1)

Ik heb een zwak voor angsthaasjes. Degenen die mij kennen, weten dat inmiddels wel. Ik heb er ook al een paar keer in één of twee van mijn blogs over geschreven. Waar die enorme aantrekkingskracht vandaan komt, weet ik niet precies. Het heeft ongetwijfeld iets te maken met de blik in hun ogen. De intense angst, de schreeuw om hulp, het diepe verlangen naar liefde, rust en veiligheid… En het heeft beslist te maken met het feit dat de meeste mensen ze keer op keer voorbijlopen, ze geen kans geven en ze daardoor vaak gedoemd zijn tot een veel te lang asielverblijf… Ergens begrijp ik dat natuurlijk best. Veel mensen weten ook niet beter. Of geloven domweg niet dat zo'n bang en schuw exemplaartje ooit zal veranderen. Anderen vinden de investering – qua tijd en geduld – te groot. Zij zijn op zoek naar een kant-en-klare knuffelkont. En daar is op zich ook niks mis mee. Ieder het zijne.

Toch ben ik er van overtuigd, dat wie ooit de transformatie van een angsthaasje van nabij heeft meegemaakt… wie ooit – na weken of maanden van geduld – eindelijk het vertrouwen heeft gekregen van een bangerik… voor eeuwig om is. Er is namelijk echt maar weinig zo mooi als de band die na zo'n intens proces tussen baasje en beestje ontstaat… Onbetaalbaar en onbeschrijfelijk!

Daarom wil ik het onderstaande ook met jullie delen. Ik wil graag iedereen de kans geven om de ontwikkeling van een extreem angsthaasje 'live' mee te maken. Vanaf nu volgen we de stappen die de kleine Bliksem (nu Boyke) zet op de voet. Zijn dagboek zal sommigen misschien ontmoedigen. Maar het zal anderen mogelijk inspireren. En ik hoop natuurlijk op dat laatste!

Bliksem in het asiel (april 2013). Het knappe ventje doet zijn best, maar blijft enorm bang voor mensen...

Even een kort stukje achtergrond. Bliksem is op 18 oktober 2012, samen met twee andere kleintjes, zwervend in het bos gevonden. Moederziel alleen, uitgeput, uitgehongerd en extreem bang. Hij was op dat moment een week of 8 oud. De drie hummels zijn naar een pleeggezin gebracht. Twee van hen draaiden al snel bij. Zij waren na een paar weken zo sociaal, dat ze naar een blijvend thuis zijn verhuisd. De kleine Bliksem bleef bang. En dus is hij na een maand of twee naar het asiel gekomen. Hij heeft sindsdien voorzichtige stappen gezet. Voor een goede socialisatie ontbreekt het ons echter aan tijd. Zo frustrerend. Maar vooral in de zomerperiode, met de enorme aanwas van kittens, is het gewoon niet mogelijk om een angsthaasje als Bliksem de tijd en aandacht te geven die hij nodig heeft. Daarom is het dus ook zo belangrijk dat de bange en verlegen kittens die rond deze tijd binnenkomen snel geplaatst worden. In een thuissituatie zijn kleintjes van die leeftijd echt zo om. Vaak een kwestie van een week intensieve knuffeltherapie! Maar hoe langer zo'n bang hummeltje in het asiel zit… hoe moeilijker het wordt. En Bliksem zat inmiddels al ruim 8 maanden bij ons. Veel te lang. Dus waren we dolgelukkig met het aanbod van één van onze pleeggezinnen: laat Bliksem maar hier komen. Zo gezegd, zo gedaan en afgelopen maandag (12 augustus) verhuisde de mooie, bange Bliksem naar pleegmama Eveline Cornelissen. Eveline heeft een engelengeduld en een bijzonder groot hart voor dieren. Twee eigenschappen die haar bij uitstek geschikt maken om het socialisatieproces van Bliksem te begeleiden. :-) Veel succes én plezier Eveline. Wij volgen jullie gezamenlijke proces heel graag!

Het dagboek van Bliksem is geschreven door Eveline, door de ogen van Bliksem.

Dag 1 - maandag 12 augustus

Help, wat gebeurt er? Ze stoppen me in een klein kooitje! Weten ze niet dat ik al zo bang ben? Dan nog een lange rit, waar brengen ze me naar toe? Ik durf geen geluid te maken, hou mijn adem in, er gebeurt van alles... Dan gaat het deurtje open en kan ik ontsnappen. Ik kruip zover mogelijk ergens onder in de hoop dat ze me niet zien. Steeds komt er iemand in mijn buurt, maar ze laat me gelukkig met rust. De nacht breekt aan en hopelijk kan ik een beetje slapen.

Dag 2 - dinsdag

De deur gaat open en weer komt er iemand in mijn buurt. Mijn ogen staan wagenwijd open en ik durf niet te knipperen, bang dat er iets gebeurt. Gelukkig… ze laat me met rust, ze ziet hoe ik stijf van angst hier in een hoekje zit en me niet durf te bewegen.

Dag 3 – woensdag

Weer een nieuwe dag. Wat brengt deze dag? Ik merk dat de mevrouw me met rust laat en ik begin me wat rustiger te voelen. Ze blijft me aankijken en knippert met haar ogen, om te laten zien dat ik haar kan vertrouwen. Ze is lief. Langzaam beginnen mijn ogen te ontspannen en durf ik ze voorzichtig te sluiten. Wat een heerlijk gevoel. Ook durf ik me te bewegen om te gaan liggen. Heel even maar, want mijn lichaam is nog zo gespannen door mijn angst dat het steeds de gespannen houding aanneemt. Ze noemden mij eerst Bliksem. Misschien omdat ik steeds als een bliksemschicht wegschoot als er iemand in mijn buurt kwam? De mevrouw noemt me nu Boyke. Veel leuker en vriendelijker.

Bliksem bij Eveline (donderdag 15 augustus). We zijn pas een paar dagen onderweg, maar nu al is de blik in zijn ogen meer ontspannen! 

Dag 4 - donderdag

Ik lag nog op de stoel, maar toen de deur openging zocht ik toch weer mijn veilige hoekje op. Ik keek hoe ze aan het eten was en wilde zo graag ook een hapje, want het rook zo lekker. Maar mijn angst hield me tegen. Ik wilde bij haar zitten, samen eten en lekker tegen haar aan liggen… Zodat ze me kon aaien, wat ik zolang gemist heb, en zodat ik heerlijk kon spinnen. Helaas kan ik hier alleen nog maar van dromen, maar als ze heel veel geduld en tijd voor me heeft dan zal het zeker goed komen.

Wat nu weer? Komt ze voor mijn neus iets lekkers eten! Helaas, ik kom niet uit mijn verstopplaats. Je zult iets beters moeten verzinnen vrouwtje. Jammer, ik heb er alleen mezelf maar mee, dat weet ik best. Maar ik durf niet, mijn angst zit zo diep. Waar komt dit toch vandaan? Nee, ik wil niet terugkijken en zoeken naar het WAAROM. Ik wil vooruit kijken, een mooie toekomst hebben. Daar knok ik voor, want het begin is gemaakt! Ik kijk steeds naar het lekkers op het bord, maar verstijf bij de gedachte dat ik naar haar toe moet. Ik knipper met mijn ogen, zodat ze weet dat ik haar vertrouw. Nu sluit ik mijn ogen… een moment van ontspanning. Heerlijk… maar bij elk geluidje ben ik toch weer alert. 

Wordt vervolgd...