Zijn seniorenhonden het 'kind van de rekening' in deze crisis?

We hebben altijd wel één of twee senioren zitten, maar op dit moment rijst het aantal oudere honden echt de pan uit. Bijna de helft is acht jaar of ouder. Ongelofelijk. Dat heb ik in de kleine negen jaar dat ik in het asiel werk nog nooit meegemaakt. Een gevolg van de aanhoudende crisis? Daar ben ik vrij zeker van. Een huisdier kost geld. En ouderdom komt met gebreken. En met gebreken komen over het algemeen de rekeningen van de dierenarts… 1 + 1 = 2. Of, in dit geval: 1 - 1 = 0. Geen huisdier, geen kosten.

Op één na zijn alle honden gevonden. Nemo, de lieve bulterriër van 10+, is namelijk door zijn baasje naar het pension gebracht en nooit meer opgehaald. Ook geen oplossing die de schoonheidsprijs verdient dus. Het enige voordeel van deze optie is dat Nemo in elk geval altijd veilig was, een dak boven zijn hoofd had en eten kreeg. De ontberingen en gevaren van het straatleven zijn hem, op zijn oude dag, bespaard gebleven. Toch heeft het arme manneke zich een tijd lang compleet ontredderd gevoeld. Niet zo vreemd natuurlijk. Je baasje brengt je weg, belooft dat hij je snel weer komt ophalen en laat je vervolgens ijskoud zitten…

Nemo, de prachtige bulterriër van 10+. Een vriendelijk en vrolijke jongen die door zijn baasje naar het pension is gebracht en nooit meer is opgehaald.

Van één hond, een kruising fox van 16 jaar (!), hebben we de eigenaar kunnen achterhalen. Wij blij, hij niet. Want na herhaaldelijke telefoontjes, bleef de man een grote no-show. Hij is nooit komen opdagen dus. Wilde zijn – toen 15 jarige - hond niet meer terug. Dat is dan 15 jaar lang je meest trouwe kameraad geweest. Daar heb je dan bijna 5.500 dagen lief en leed mee gedeeld. Ik kan en zal dit soort mensen echt nooit begrijpen.

Van één van onze andere oude zwervertjes meldde zich onlangs, na 4 maanden (!), ineens de eigenaar. Boos, omdat de informatie op de site niet klopte. Daarin werd gesuggereerd dat het beestje gedumpt was. Dat was helemaal niet zo. Waarom niet eerder gebeld dan? "Hoezo?" Ophalen? "Ja, daag. Daar gaan we toch geen geld voor betalen." Tja... Maar de hond is niet gedumpt… Volgens de letterlijke betekenis van het woord misschien niet. Maar erg groot is het verschil toch echt niet…

Van de overige zes weten we helemaal niets. Alleen dat ze moederziel alleen dolend over straat zijn gevonden. En dat zich nooit iemand voor hen heeft gemeld. Nou mag je natuurlijk niet te snel oordelen. We weten niet wat er met deze honden is gebeurd. Statistisch gezien zou er eentje tussen kunnen zitten van wie het baasje gewoon geen idee heeft waar te zoeken. Voor wie het bestaan van het asiel onbekend is. Mensen op leeftijd misschien, zonder internet en zonder mensen in hun omgeving die hen willen of kunnen helpen. Statistisch gezien, is dat een mogelijkheid. En dat zou natuurlijk heel erg triest zijn. Maar diezelfde statistieken maken het dus ook heel erg aannemelijk dat de rest van de vondelingen harteloos gedumpt is. Op straat gezet en aan hun lot overgelaten. Kun je het je voorstellen? Dat je zo'n oud besje doelbewust ergens een kilometer of twintig van huis uit de auto zet en hard doorrijdt? Dat je misschien nog één keer in de achteruitkijkspiegel naar haar kijkt? Of dat je samen met je trouwe maatje van 10 jaar diep het bos in loopt, hem vastbindt aan een boom, je omdraait en wegloopt? De blinde paniek, het schelle geblaf en doordringende gejank negerend? Zou je nog één keer over je schouder naar hem kijken? En dan wat?... Wat zou er dan in godsnaam door zo iemand heengaan? Wat zou zo iemand voelen? Zou zo iemand wel iets voelen? Mijn maag draait zich om bij alleen al de gedachte eraan. Ik gruwel echt van dat soort mensen. Wat mij betreft is er echt niet één excuus goed genoeg, niet één reden ernstig of dringend genoeg, om dergelijk gedrag te vergoelijken. Er is áltijd een andere optie. Altijd!

Onze lieve Davey, een kruising fox van 16 jaar. De mooie vent is meer dan een jaar geleden zwervend op straat gevonden en naar het asiel gebracht. Zijn baasje weet dat hij er zit, maar wil hem niet meer terug... 

Mijn grootste angst is dat de oudjes die in het asiel zitten, daar moeten sterven. Dat ze daar hun oude dag moeten slijten en nooit meer de warmte en liefde van een echt eigen gezin mogen meemaken. Dat we – net als een tijdje geleden van Yoda – binnenkort weer afscheid moeten nemen van één of twee van die arme, oude drommels. Geloof me, we doen echt onze uiterste best om het ze zo comfortabel mogelijk te maken, maar een echt thuis kunnen we gewoon niet evenaren. Al proberen we dat, binnen de mogelijkheden die we hebben, natuurlijk wel... Zo hebben Goldie en Beppie gezellig achter de balie gezeten. En mocht onze Yoda, een heel oud foxje, lekker in de kantine wonen. Samen met een paar soortgenootjes. Hij kreeg heel veel aandacht en net zo veel snoepjes (want daar was hij dol op). Kosten nog moeite werden gespaard om de tijd voor Yoda zo aangenaam mogelijk te maken. Onderzoeken, medicijnen, speciaal voer… Yoda kreeg alles wat hij nodig had. En daarom ben ik ook zo blij met het asiel waar ik werk. Ik weet namelijk met hoeveel moeite we ieder jaar het hoofd boven water houden… De crisis is ook bij ons voelbaar. De inkomsten zijn minder en de uitgaven worden (ook door het grote aantal oudere dieren dat medische zorg nodig heeft) alleen maar meer. Toch merken de dieren daar niet veel van. Er wordt op vanalles bezuinigd, maar niet op de zorg aan de dieren. Trots? Ja absoluut! En zo heel af en toe treffen we ook iemand die ons een beetje van die zorg uit handen neemt. Een bijzonder mens, dat er heel bewust voor kiest om een hond op leeftijd te adopteren. Zoals Brownie (een oudere labrador) en Pinkeltje (een stokoud Yorkje) een paar maanden geleden. En de oude Goldie (een golden retriever) onlangs nog. Helaas is Pinkeltje niet meer onder ons. Maar wat heeft dat ventje genoten van de laatste maanden van zijn leven! Zijn baasje heeft echt alles voor hem gedaan en toen het onvermijdelijke moment daar was, is hij rustig ingeslapen in zijn inmiddels zo geliefde en vertrouwde thuis, omringd door de mensen en dieren die zo veel van hem hielden. Wat een groot geschenk… Nu nog springen de tranen in mijn ogen en staat het kippenvel op mijn armen als ik daaraan denk… Wat heb ik een diepe, diepe bewondering voor mensen die hun deur en hart openen voor een oud beestje. Ik hoop dat zij zich realiseren wat ze voor die dieren betekenen… Want dat is echt onbetaalbaar.

Het is crisis. En dat doet rare dingen met mensen. Een dag of wat geleden hoorde ik één of andere talkshowhost opperen dat de crisis misschien wel goed was. Dat we ons nu minder met consumeren en geld bezighielden en meer met relaties en naastenliefde. Nou, dat waag ik te betwijfelen. Alles draait om geld. Nu misschien nog wel meer dan ooit. Het gebrek eraan haalt het slechtste in ons naar boven. We worden er hard en egoïstisch van. Ongevoelig en blind voor het leed van anderen. Met het geld verdwijnt ook het respect en fatsoen, waarmee we met onze dieren omgaan. Ik wil en mag niet generaliseren en met 'ons' bedoel ik natuurlijk niet iedereen. Gelukkig niet. Ik zie ook genoeg voorbeelden van het tegenovergestelde. Maar zo heel af en toe bekruipt me wel het nare en angstige gevoel dat de mensen voor wie dat 'tegenovergestelde' geldt, tot een steeds kleiner wordende minderheid behoren… Of ben ik nou te zwartgallig, te cynisch, te pessimistisch… gewoon te vaak geconfronteerd met de harde realiteit in een dierenasiel?

De blinde Bobo, een kruising boomer van ongeveer 8 jaar oud. Het is een klein wonder dat dit manneke de gevaren van zijn zwerversbestaan heeft overleefd. Al had hij wel een lelijke wond op zijn borst, waar de maden al in zaten... 

Dan hoop ik oprecht dat mensen me massaal laten zien dat ik ongelijk heb! Dat we in de komende maanden niet iedere één of twee weken weer een nieuwe oude, gedumpte viervoeter moeten opvangen. En dat de lieve senioren die we nu hebben zitten allemaal het warme, liefdevolle thuis vinden dat ze verdienen en niet hun laatste dagen hoeven slijten in een opvangcentrum. Dat gun ik al onze kanjers: Beau (rottweiler), Beppie (jack russel), Bobo (kruising boomer, blind!), Davey (kruising fox, woont al 1 jaar bij ons!), Jabulani (jack russel, woont al 3 jaar bij ons!), Kees (flatcoated Retriever), Mogway (kruising boomer), Molly (fox) en Nemo (bulterriër).