Van Bliksem naar Boyke… Dagboek van een angsthaas (deel 3)

Onze angsthaas Bliksem is op maandag 12 augustus verhuisd van het asiel naar een pleeggezin. De kleine man zat op dat moment al ruim 8 maanden in het asiel en bleef – ondanks onze inspanningen – erg bang voor mensen. In het asiel zijn onze mogelijkheden beperkt en om zijn plaatsingskansen te vergroten bood Eveline aan om Bliksem bij haar thuis te onderwerpen aan een intensieve socialisatiecursus. ;-) Dat aanbod hebben we met twee handen aangegrepen! Pleegmama Eveline houdt een dagboek bij van de ontwikkelingen van Bliksem, die ze inmiddels liefkozend Boyke heeft genoemd. 

Het dagboek van Bliksem is geschreven door Eveline, door de ogen van Bliksem.

Dag 9 – Dinsdag 20 augustus

Een nieuwe dag breekt aan. Bekende geluiden. De deur gaat open en ik blijf liggen, want ik weet nu wat er gaat gebeuren. Hé vandaag geen koffiegeur, maar... MELK? Daar wil ik wel een gokje voor wagen! Daar wil ik wel naar toe. Ik sta op en ineens krijg ik overal pijn. Mijn ogen staan weer angstig groot open, mijn lichaam verkrampt helemaal en ik kruip weer in mijn angsthoekje. Waarom nou, hoe komt dit? Wat zegt ze? Een terugval? Hopelijk duurt dit niet lang… Het was ook te mooi om waar te zijn. Pfff.

Het is middag. Mijn 'terugval' is gelukkig weer voorbij. Een zucht van verlichting... En nou maak ik me toch iets mee! Dit is écht genieten! Vrouwtje zegt: ik ben zo trots als een pauw! Is ze trots op mij of op de pauwenveer die ze in haar hand heeft? Nou ja, maakt niet uit. Ze streelt me met de veer over mijn bolletje, dan weer over mijn rug, dan weer over mijn bol. Ik begin het steeds prettiger te vinden, ik ga zelfs met mijn kontje omhoog liggen en geniet er met volle teugen van. Heerlijk is dat. Zolang ze me met de veer streelt en niet met haar hand te dichtbij komt, vind ik het wel goed. En zo komen we steeds dichter bij elkaar. Vrouwtje en ik. Vandaag waren we nog maar een armlengte van elkaar vandaan. Da's al heel erg dichtbij! Toch?

Dag 10 – Woensdag

Ik heb ontdekt dat ik mijn eigen personeel heb, dus ontvang ik mijn personeel weer in mijn luxe kamer. :-) De tv gaat aan, daar ben ik nu al aan gewend. Vrouwtje gaat zitten en legt de afstandsbediening naast me neer. Vlak naast me! Kun je je voorstellen wat er dan gebeurt? Ik schrik zó dat ik voor de eerste keer mijn stem luid en duidelijk laat horen, van GGGGGGGGGGGGGGG en SSSSSSSSSSSSSSSS. Alles wat ze zegt is "sorry Boyke" en ze doet alsof er niks aan de hand is. Hmm… Och, misschien stel ik me een beetje aan dan? Want verder gebeurt er niks. Maar het was wel schrikken hoor! Echt wel!

Dag 11 – Donderdag

Vandaag een dag waar ik heel veel spijt van heb. Vrolijk als altijd wilde vrouwtje binnenkomen met "goeie morgen Boyke". En ik ging zó tekeer tegen haar... Ze draaide zich om en zei: "dag Boyke, ik zie je wel weer". Huh? Normaal komt ze naar me toe, maar deze keer niet. O ow, als ze maar terug komt… anders... Nee niks anders! Ik weet dat ze terug komt! Af en toe moet mijn opgekropte stress er toch uit!? Dat begrijpt ze vast wel…

Dag 12 – Vrijdag

Voor het eerst durf ik de snoepjes op te eten als ze bij me is. Weer een kleine overwinning! En wat laat ze me nu zien? Een krabbertje, zo'n ding dat jullie gebruiken als je jeuk hebt op je rug. Dat zegt vrouwtje tenminste. Ze laat me er eerst aan ruiken. Mijn reactie? Ik geef er een tik op. Ja, ik laat me toch niet zomaar iets onder mijn neus duwen!? Maar dan gaat ze met dat ding over mijn rug en nu begrijp ik waarom jullie dat zo fijn vinden! Ze gaat over mijn rug, op mijn bolletje, onder mijn kin en over mijn wangen. Zelfs heeeeel even over mijn buik! Pffff heerlijk!! Ik ga liggen en lekker genieten. Ik ben helemaal ontspannen. Ik heb toch maar goed personeel uitgezocht. Ze komt steeds met iets nieuws en het wordt steeds leuker. :-)

Een ontspannen en genietende Boyke... Het moet niet gekker worden. ;-)

Dag 13 – Zaterdag

Ik kreeg vandaag iets minder aandacht. Jammer hoor. Maar er moet ook vanalles in huis gedaan worden zegt vrouwtje. En er zijn ook nog héél veel andere poezenknuffels in huis die ook aandacht nodig hebben. Zegt vrouwtje… Maar omdat ik geduldig op haar gewacht heb en steeds zó goed mijn best doe, krijg ik als beloning een supergrote krabpaal. Helemaal geweldig! Kan ik lekker hoog klimmen.

Uhh, ja inderdaad... dat is met recht een 'supergrote krabpaal' te noemen!

Dag 14 - Zondag

Het is zeker een rustdag vandaag. Vrouwtje kijkt wat blaadjes door en doet verder niets. Ze pakt het krabbertje. Yes! Ik ga er al lekker voor liggen… Maar wat doet ze nu? Ze krabt haar eigen rug! Ja, hallo! En ik dan? Dan wijst ze met het krabbertje in mijn richting en ineens loop ik er naar toe en zonder dat ik het zie sta ik ineens héél dicht bij haar. Ik kan haar bijna een neusje geven! Bijna... Ik ben helemaal niet bang. En na wat gekrabbel en gekriebel, vind ik het wel goed en ga ik zelfs rustig liggen. Wow! Daar moet ik vannacht nog maar eens goed over nadenken… ;-)

Dag 15 – Maandag

Ik had nergens zin in vandaag, dus bleef ik in mijn schuilplek. Nu is het al avond. Dat zie ik door het raam. Het wordt buiten al wat donker. Het vrouwtje komt binnen met iets lekkers, iets wat ik niet ken. Ze doet het in een kommetje en zet het tussen ons in. Wat ruikt dat lekker! Heerlijk! Eerst mijn ene pootje vooruit, dan het andere pootje… Nee toch maar niet, stel dat dit een valstrik is… Maar het ruikt zo lekker... Nog maar eens proberen… Nee ik durf echt niet. Dan pakt ze het schaaltje in haar hand en durf ik het ineens wel! Ik ben aan het smakken en smullen. Zo lekker EN niet bang voor haar hand hè! Soms vind ik mezelf best stoer. :-)

Dag 16 – Dinsdag

Ik lig lekker op mijn plekje, maar mijn personeel heeft andere plannen met mij. Ik moet voor de dag komen zegt het vrouwtje. Ze is tenslotte niet voor niets naar mij toegekomen. Ik vind het wel fijn hoor dat ik zoveel aandacht krijg. Ik merk dat haar hand steeds dichterbij komt. Nu ga ik het proberen! Opletten hè! Ze aait me met het krabbertje en ik geef een tik op haar hand. Wel zachtjes hoor, want ik wil alleen voelen en weten wat er dan gebeurt. Niets dus. Ze trekt haar hand niet terug en blijft dooraaien. Dus nog maar een paar keer haar hand aantikken. Tik, tik. En dan… even mijn pootje op haar hand laten liggen... Ik kijk naar haar gezicht, maar ze kijkt niet naar mij. Ze doet niks engs. Ze blijft me gewoon aaien. Nu weet ik dat het geen kwaad kan! Is het niet geweldig van mij dat ik dit al durf?